ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 19

หร่วนซือซือจ้องมองอย่างไม่พูดไม่จา ตู้เยี่ยพูดเตือน “ประธานอวี้ยังบอกอีกว่าต่อไปต้องรักษาให้ไว้ดี อย่าทำหายอีก ”

หร่วนซือซือหยิบแหวนขึ้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธออีกครั้ง และเธอรู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับอวี้อี่มั่วเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่เรียบง่าย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะซับซ้อนมากขึ้น

พวกเขาออกจากโรงแรมนานาชาติเจียงโจว แล้วกลับไปที่คฤหาสน์ เมื่อหร่วนซือซือเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นอาหาร เธอประหลาดใจ และเห็นเงาของคนคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัว

เมื่อหญิงวัยสี่สิบกว่าปีคนนี้เห็นหร่วนซือซือ สายตาของเธอก็เป็นประกาย และรีบถามว่า “คุณคือคุณหร่วนใช่ไหม？”

หร่วนซือซืองุนงง “คุณคือ？”

“ฉันเป็นแม่นมของคุณชายที่ย้ายมาจากบ้านเก่า เพื่อมาดูแลชีวิตประจำวันของคุณ”

ตู้เยี่ยเดินมาข้างหน้าและอธิบายกับหร่วนซือซือว่า “ป้าหรงเป็นคนของบ้านเก่าตระกูลอวี้ ประธานอวี้ให้ย้ายมาเพื่อดูแลคุณเป็นพิเศษ”

“ดูแลฉัน？”

หร่วนซือซือกำลังจะปฏิเสธ แต่ใครจะรู้ว่าป้าหรงจะยื่นมือออกมาดึงเธอไปที่ห้องอาหารอย่างกระตือรือร้น “ฉันจะดูแลคุณกับคุณชาย ฉันดูแลคุณชายมาตั้งแต่เด็ก ความชอบและรสนิยมทั้งหมดของเขาฉันรู้ดีที่สุด！ในเมื่อคุณชายแต่งงานกับคุณแล้ว งั้นฉันก็จะเรียกคุณว่าคุณนาย ฉันทำอาหารเย็นไว้ ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่า……”

หร่วนซือซือถูกพาไปที่ห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารมื้อเย็นมากมาย ดังนั้นข้อสงสัยทั้งหมดจึงถึงเก็บกลับไป หลังจากที่เธอลองชิมไปสองสามคำ คำพูดปฏิเสธทั้งหมดก็ถูกโยนทิ้งไป

“ป้าหรง ติ่มซำนี่อร่อยมากเลย！”

หร่วนซือซือชื่นชมฝีมือในการทำอาหารของป้าหรงอยู่ไม่ขาด และไม่ได้สังเกตว่ามีคนเดินเข้ามา

ป้าหรงได้ยินคำชมของหร่วนซือซืออยู่ห้องครัวก็ยิ้มไปไม่หุบ “ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆหน่อย！อีกเดี๋ยวสาลีเชื่อมก็จะเสร็จแล้ว！”

หร่วนซือซือกำลังจะตอบกลับ แต่ก็เหลือบไปเห็นเงาข้างๆ เมื่อเธอหันไปมองก็พบว่าอวี้อี่มั่วยืนอยู่ไม่ไกล เธอตกใจจนตะเกียบในมือหล่น

“คุณ…คุณกลับมาทำไม？”

อวี้อี่มั่วจ้องมองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ แววตาของเขาดูประหลาดใจ

วินาที่ที่แล้วตอนที่เธอเห็นเขา เธอตกใจจนตะเกียบหล่น เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ？

“กลับมาบ้านตัวเอง ไม่สมควรหรอ？”

อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วขึ้น และก้าวขายาวๆไปนั่งนั่งลงตรงข้าม

“อ้อ”

หร่วนซือซือส่งเสียงตอบ เธอก้มหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อเห็นคนตรงหน้าเธอก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงแรมนานาชาติเจียงโจว และแก้มของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในจังหวะที่ป้าหรงเดินถือซุปออกมาจากห้องครัว และเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ที่โต๊ะอาหารก็ยิ้มทันที คุณชายกลับมาแล้ว！”

เมื่อสังเกตเห็นว่าหร่วนซือซือเงียบอย่างกะทันหัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณนาย ทำไมคุณไม่ทานล่ะ？”

“คุณนาย” การเรียกแบบนี้ยิ่งทำให้แก้มของหร่วนซือซือร้อนผ่าว เธอเหลือบมองไปที่เขาด้วยสายตาลุกลี้ลุกลนและส่ายหัว “ฉันอิ่มแล้ว อิ่มแล้ว”

ในขณะที่พูดเธอก็รีบลุกขึ้นและเดินออกไป

เธอเดินขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทาง จู่ๆก็มีเสียงใสๆของผู้ชายดังมาจากข้างหลัง “วิ่งทำไม？”

อวี้อี่มั่วเดินตามเธอมา เขายกมือขึ้นมาท้าวผนัง และขวางทางเดินของเธอ

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เธอมาก หัวใจของเธอก็เต้นแรงยิ่งขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าอวี้อี่มั่วจะก้มลงมา แล้วเม้มริมฝีปาก “ฉันยังสามารถกินเธอได้นะ？”

“ฉัน……”

หร่วนซือซือพูดไม่ออก แม้แต่ครึ่งคำก็พูดออกมาไม่ได้

เมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้าท่าทางยอมแพ้ อวี้อี่มั่วก็ยกมือขึ้นด้วยความพึงพอใจ และจับมือเธอเดินไปที่ห้องนอน

หร่วนซือซือกระวนกระวายใจ “คุณ…จะทำอะไร！”