ดวงชีวันพสุธา นิยาย บท 21

ดวงตาของเซวหว่านหว่านทอประกาย ： “ท่านพ่อเมตตาหว่านหว่านที่สุด”

“เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ไม่ต้องกังวล หว่านหว่านออกเรือนด้วยความสบายใจก็พอแล้ว” หมอเทวดาเซวพูดกำชับ “เก็บเมล็ดบัวไส้หัวใจเอาไว้ให้ดี”

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ” เซวหว่านหว่านกระชับกระเป๋าแขนเสื้อ แผนการบางอย่างแล่นผ่านนัยน์ตาของนางแล้วแปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมอง

หมิงโร่เพิ่งกลับถึงเรือนไผ่ พ่อบ้านโจวก็พาเจ้าช่างหลู่มา หมิงรู่อธิบายรูปทรงและขนาดของตู้ย่าให้เจ้าช่างหลู่ฟังครู่หนึ่ง เจ้าช่างหลู่ถามรายละเอียดเล็กน้อย ก็บอกว่าจะทำเสร็จในอีกสองวันข้างหน้า หมิงโร่เคยเห็นรถเข็นที่เขาทำให้ซือห้าวเฉิน คิดว่าการทำตู้ยา สำหรับเจ้าช่างหลู่แล้วน่าจะไม่มีปัญหา

หลังจากส่งเจ้าช่างหลู่และพ่อบ้านโจวออกไป หมิงโร่ไปยังห้องครัวเล็ก

เจ้าหนูน้อยจะมา ต้องให้จือเฉ่าทำอาหารที่เด็กทั้งสองคนชอบ หมิงโร่พบว่าจือเฉ่ามีพรสวรรค์ในการทำอาหาร แค่เพียงบอกนางเล็กน้อยนางก็สามารถทำอาหารออกมาได้

นักเรียนต่างชาติทุกคนล้วนถูกสภาพแวดล้อมบีบให้ทำอาหารเป็น ความสามารถในการทำอาหารของหมิงโร่อยู่ในระดับทั่วไปเท่านั้น แต่นางชอบดูวิดีโอสอนทำอาหารมาก ดังนั้น จึงมีความรู้ด้านนี้อย่างเปี่ยมล้น มอบ ‘พูดคุยเรื่องยุทธวิธีบนกระดาษ’ ให้กับจือเฉ่า หลังจากบอกวิธีการทำหมูเปรี้ยวหวานและเกี๊ยวไส้กุ้ง นางก็กลับไปยังห้องหนังสือ ทำผงยาและยาเม็ดที่ใช้เป็นประจำต่อ

หลังจากเจ้าหนูน้อยเลิกเรียนก็เดินเตาะแตะกลับมา ทั้งยังนำตำราประวัติศาสตร์มากมายกลับมาด้วย： “ท่านแม่ ข้านำตำรากลับมา”

จือซูรีบรับตำรามาจากบ่าวรับใช้ แล้ววางไว้บนโต๊ะหนังสือ

หมิงโร่ใช้ผ้าเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเจ้าหนูน้อย： “ร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ? เป็นเพราะสวมเสื้อผ้าหนาเกินไปหรือไม่”

“ซื่อจื่อวิ่งมาตลอดทางเจ้าค่ะ” แม่นมจินรีบตอบ

“คราวหน้าวิ่งช้าหน่อย ระวังประเดี๋ยวจะหกล้มเอาได้” หมิงโร่งหยิบพัดบนโต๊ะแล้วสะบัดพัดให้เจ้าหนูน้อย

พัดเล่มนี้ซื้อเมื่อคราวก่อนตอนแต่งเป็นท่านชายออกนอกจวน เอ่อ...ถึงว่าหมิงโร่รู้สึกลืมบางอย่างตลอดเวลา ตอนนี้นางเพิ่งนึกขึ้นได้ ตนยังมีผู้ป่วยคนหนึ่งที่ทิ้งเอาไว้ใน ‘โรงยาพระหนึ่ง’

หมิงโร่ใช้นิ้วนับ อีกสี่วัน ต้องไปตัดไหม กลัวว่าตนจะลืมอีก หมิงโร่ตั้ง ‘เตือนการรักษา’ ในระบบรักษา

“เสด็จ......ตอนเย็นเสด็จพ่อต้องถูกฝังเข็มอีกไหมขอรับ?” เจ้าหนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองหมิงโร่

“อื้ม” หมิงโร่พยักหน้า

“อาการป่วยของเสด็จพ่อจะต้องหายดี ใช่หรือไม่ขอรับ?” ดวงตาสีนิลของเจ้าหนูน้อยมีไอน้ำ ใสบริสุทธิ์จนทำให้คนไม่กล้ามอง

“ใช่” หมิงโร่บีบแก้มของเจ้าหนูน้อย “ยาที่เสด็จพ่อของเจ้าตามหามาโดยตลอดเวลานี้เจอแล้ว เมื่อกินยาเข้าไป อาการป่วยของเขาจะหายดี”

“จริงหรือขอรับ?” ดวงตาของเจ้าหนูน้อยทอประกายทันที

“จริงสิจ๊ะ”

“เช่นนั้นพวกเราเกี่ยวก้อยสัญญากันเถอะ “เจ้าหนูน้อยยื่นนิ้วก้อยขึ้นมา

“ห๊ะ?”

“พวกเราตกลงกันแล้วนะขอรับ ท่านแม่ต้องรักษาอาการป่วยของเสด็จพ่อให้หายดี” เจ้าหนูน้อยเกี่ยวก้อยกับหมิงโร่โดยไม่เหลือโอกาสให้นางได้โต้เถียง

เจ้าหนูน้อยหนอ เจ้าควรจะเกี่ยวก้อยกับหมอเทวดาเซว แต่ว่า เพื่อให้เจ้าหนูน้อยสบายใจ หมิงโร่ยังคงเกี่ยวก้อยกับเจ้าหนูน้อยด้วยความจริงจัง

หลังจากกินมื้อเที่ยง แม่นมจินพาเจ้าหนูน้อยออกไป