ดวงชีวันพสุธา นิยาย บท 19

ซือห้าวเฉินวางกล่องผ้าลงบนโต๊ะตรงหน้า และเปิดฝากล่องออก ด้านในของกล่องผ้าบุด้วยขนสัตว์สีขาว มีกล่องแก้วขนาดเท่าฝ่ามือใบหนึ่ง วางอยู่ด้านในขนสีขาวอ่อนนุ่ม มีชั้นนำแข็งบาง ๆ เกาะอยู่บนพื้นผิวของกล่องแก้ว

มือของซือห้าวเฉินแตะลงบนกล่องแก้ว ฉินโม่รีบพูดขึ้นทันที : “ท่านอ๋อง หมอเทวดาเซวกล่าวว่า หญ้าวิญญาณน้ำแข็งเมื่อขุดออกมาแล้ว ห้ามโดนลมโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะทำลายสรรพคุณทางยาพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” ซือห้าวเฉินใช้ฝ่ามือลูบผ่านกล่องแก้ว ชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ละลายหายไป เผยให้เห็นพืชสีเขียวที่นอนอยู่ด้านใน

หมิงโร่เคยเห็นบันทึกเกี่ยวกับหญ้าวิญญาณน้ำแข็งในบันทึกลับของตระกูล อธิบายไว้เพียงว่าเป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยบำรุงเลือด และบำรุงหัวใจ สาบสูญไปนับพันปี แม้กระทั่งภาพวาดก็ไม่ปรากฏให้เห็น

และสมุนไพรที่อยู่ในกล่องแก้วต้นนี้ ทั้งต้นดูราวกับถูกแกะสลักมาจากหยก เกือบจะโปร่งแสง ดูแล้วไม่ใช่ของธรรมดา ๆ แน่นอน

ถึงแม้ซือห้าวเฉินไม่พูด แต่ด้วยสรรพคุณของหญ้าวิญญาณน้ำแข็ง น่าจะนำมาเพื่อใช้รักษาโรคให้กับซือห้าวเฉิน

หมิงโร่รู้สึกสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับสมุนไพรที่เธอไม่รู้จักเป็นอย่างยิ่ง เธอหันหน้ามองซือห้าวเฉิน : “ท่านอ๋อง ตอนที่หมอเทวดาเซวกลั่นหญ้าวิญญาณน้ำแข็ง หม่อมฉันขอเข้าไปสังเกตการณ์ได้ไหมเพคะ”

“ได้สิ” เดิมทีซือห้าวเฉินก็คิดจะให้หมิงโร่คอยจับตาดูขั้นตอนการรักษาของหมอเทวดาเซวอยู่แล้ว เขาไม่สามารถเชื่อใจใครง่าย ๆ ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากคนคนนั้นมีความถนัดในเรื่องที่ตัวเขาเองไม่ถนัด

หมิงโร่เพิ่งจะกล่าวขอบคุณ ก็เห็นพอบ้านโจวพาคนสองคนเดินเข้ามาในเรือนเหมย

คนที่เดินอยู่ด้านหน้า เป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบปี สวมเสื้อสีเขียว พร้อมด้วยเสื้อคลุมบางและเข็มขัด สวมผ้าโพกศีรษะและมีเครายาว ดูแล้วมีลักษณะของผู้ทรงภูมิอย่างยิ่ง ด้านหลังของเขามีหญิงสาวอายุราว ๆ สิบเจ็ดสิบแปดปีเดินตามมาหนึ่งคน สวมมงกุฎดอกไม้คริสทัลสีขาวอยู่บนหัว สวมชุดกระโปรงดอกไม้เนื้อนุ่ม ดูราวกับนางฟ้าที่ลอยลงมาจากสวรรค์

ชายวัยกลางคนเดินขึ้นมาแล้วโค้งคำนับ : “หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง”

“หมอเทวดาเซวไม่ต้องมากพิธี” ซือห้าวเฉินยกมือขึ้นเล็กน้อย “เชิญนั่ง”

พ่อบ้านโจวรีบยกเก้าอี้ไม้มาวางไว้ข้าง ๆ : “หมอเทวดาเซว เชิญ”

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง” หมอเทวดาเซวนั่งลงข้าง ๆ แล้วกวักมือเรียกเด็กสาวคนนั้น “หว่านหว่านมานี่สิ ทำความเคารพท่านอ๋องเร็วเข้า”

“ท่อนอ๋องทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่น ๆ ปี” เซวหว่านหว่านถวายพระพร

“ไม่ต้องมากพิธี” ครั้งนี้แม้กระทั่งมือ ซือห้าวเฉินก็ขี้เกียจจะยกขึ้น

เซวหว่านหว่านไปยืนอยู่ด้านหลังหมอเทวดาเซว หางตาคอยแอบมองซือห้าวเฉิน

หมิงโร่เลิกคิ้วเล็กน้อย คนในศาลานี้ รวมถึงตัวเองอีกคน ทำไมล้วนดูแปลกประหลาด——พูดคุยเรื่องการรักษาของซือห้าวเฉิน เซวหว่านหว่านก็ดูจะเป็นส่วนเกิน แต่หากเป็นการพบปะกันของเพื่อนเก่า ก็ดูเหมือนว่าตัวเองจะเป็นส่วนเกิน ซือห้าวเฉินคิดจะใช้สถานการณ์แบบไหนกันแน่ ?

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเคยพูดเอาไว้ว่า ขอเพียงสามารถใส่หญ้าวิญญาณน้ำแข็งกับเมล็ดบัวหัวใจอัคคีลงไปในยาได้ ก็มีความมั่นใจว่าจะสามารถรักษาโรคหัวใจของท่านได้ ตอนนี้ หาหญ้าวิญญาณน้ำแข็งเจอแล้ว...... หมอเทวดาเซวหันมองซือห้าวเฉิน “แล้วเมล็ดบัวหัวใจอัคคี ไม่ทราบว่าท่านอ๋องพอจะได้ข่าวมาบ้างหรือยัง ?”

“ยัง” ซือห้าวเฉินตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย

“อะแฮ่ม ๆ” หมอเทวดาเซวแสร้งทำท่าลูบหนวดเครา แล้วหันไปมองเซวหว่านหว่าน “ในมือของลูกสาวหม่อมฉันมีเมล็ดบัวหัวใจอัคคีอยู่หนึ่งเม็ด แต่......นั่นเป็นของที่ภรรยาที่จากไปแล้วของหม่อมฉัน ทิ้งไปให้ลูกสาวเป็นสินสอดแต่งงาน”

ว้าว ! หมิงโร่รู้สึกนับถือหมอเทวดาเซวผู้นี้ขึ้นมาอย่างสุดหัวใจทันที

ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะเป็นอย่างไร ตอนนี้ยังไม่อาจรู้ได้ แต่ศิลปะในการพูดของเขานับว่าสุดยอดแล้ว