เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 1010

ถึงยังไงก็เป็นเพื่อนสนิทของถังเฉา ตอนนี้จะถูกคนที่ถังเฉาไม่รู้จักพาตัวไป จู่ๆถังเฉาก็รู้สึกไม่ไว้วางใจอยู่ไม่น้อย

“รอเดี๋ยว ตอนนี้คุณยังพาเธอไปไม่ได้”

“อาการของโอดะไอ คุณก็เห็นแล้ว ความจำของเธอโกลาหลวุ่นวายไปหมด จำคุณได้หรือจำคุณไม่ได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ความจำที่เธอมีต่อคุณก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจว่าคุณมาดีหรือร้าย ดังนั้นผมมีคำถามที่ต้องถามคุณ”

หลังจากที่เจ้าหญิงอายาเสะฟังจบแล้วก็เข้าใจ ถึงยังไงก่อหน้านี้ถังเฉาก็ไม่เคยเจอตนเองมาก่อน แล้วจู่ๆตัวเองจะมาพาโอดะไอไป ถังเฉาก็ต้องไม่ไว้วางใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

“คุณถามมาเถอะ ฉันเข้าใจ ถึงยังไงนี่ก็เป็นเรื่องดีสำหรับโอดะไอเหมือนกัน ถ้าเกิดในอนาคตไปเจอคนที่ไม่ซื่อสัตย์ คิดที่จะเข้าใกล้ตีสนิทโอดะไอ จากนั้นสวมรอยเป็นคนที่เธอรู้จักล่ะก็ นั่นก็แย่แน่ๆ”

ถังเฉาพอเห็นว่าเจ้าหญิงอายาเสะเข้าใจเจตนาของผู้อื่นเป็นอย่างดีแบบนี้ ก็พูดยิ้มๆ

“สำหรับการปฏิบัติตัวของคุณ ถ้าเกิดว่ากันตามผิวหน้าแล้ว ผมรู้สึกว่าไม่เลวเลย แต่แค่ที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมคุณถึงไม่ลงชิงตำแหน่งนี้เองเลย มัวแต่อ้อมค้อมไปมา”

“พูดให้ชัดเจน ก็คือคุณก็แค่อยากได้ตำแหน่งนั้นก็เท่านั้น”

เจ้าหญิงอายาเสะพอได้ยินแบบนั้น ก็โบกมืออย่างลนลานพร้อมกับพูดขึ้นทันที

“ไม่ๆๆ พี่น้อง คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่สนใจในตำแหน่งนั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าสมัยก่อน จักรพรรดินีเคยเสนอให้ฉันเป็นจักรพรรดิแล้ว แต่ฉันปฏิเสธไป เพราะฉันรู้สึกว่าผู้หญิงตัวคนเดียว ไปจัดการเรื่องแบบนั้น มันไม่เหมาะสม”

“บวกเข้ากับตอนนี้ร่างกายของฉันก็ไม่ค่อยสะดวกด้วย ฉันรู้สึกว่าช่างมันแล้วกัน”

ตอนที่พูดถึงตรงนี้ เจ้าหญิงอายาเสะก็ถกกระโปรงของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย เผยให้เห็นขาของตัวเอง ตอนที่ถังเฉาเห็นขาของเธอนั้น ก็ตกใจพบว่าขาข้างหนึ่งของเธอเป็นขาเทียม

“คุณดูสิสภาพแบบนี้ จะไปเป็นกษัตริย์ของประเทศได้ยังไง มันมีแต่จะทำให้ทั้งญี่ปุ่นต่างอับอายขายขี้หน้าเท่านั้น”

จริงๆแล้วถังเฉาฟังคำพูดของเจ้าหญิงอายาเสะมาโดยตลอด วิสัยทัศน์ของเจ้าหญิงอายาเสะที่มีต่อญี่ปุ่นนั้นมันช่างน่าชื่นชมจริงๆ แม้จะเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง แต่พูดจาแบบนี้ออกมา เอาชนะใจคนส่วนมากไปเรียบร้อยแล้ว

ในที่สุดตอนนี้ถังเฉาก็เชื่อเจ้าหญิงอายาเสะแล้ว วางมือของตัวเองลง พูดอย่างโล่งใจ

“ถ้าผมเป็นคุณล่ะก็ ผมจะไม่สนหรอกว่าตัวเองจะเป็นชายหรือหญิง แล้วก็จะไม่สนว่าร่างกายของตัวเองสะดวกสมบูรณ์หรือไม่ด้วย”

“ถึงยังไงเรื่องการดูแลบริหารประเทศ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสองขา แล้วก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศด้วย แต่มันขึ้นอยู่กับจิตใจแล้วก็มันสมองของคนต่างหาก ผมรู้สึกว่าคุณเหมาะสมมากๆ แต่คุณเองต่างหากที่ไม่ยอมเต็มใจ”

หลังจากที่ถังเฉาพูดคำพูดนี้จบ โอดะไอก็พยักหน้า มองเจ้าหญิงอายาเสะที่อยู่ข้างๆ

“จริงๆแล้วอายาเสะ ฉันรู้สึกว่าที่ถังเฉาพูดมันก็ถูกนะ เธอลองไปลงชิงตำแหน่งของจักรพรรดิดูสิ ถึงตอนนั้นฉันก็จะสนับสนุนเธอแน่นอน”

จริงๆแล้วโอดะไอฟังคำพูดของเจ้าหญิงอายาเสะมาโดยตลอด ก็รู้สึกเหมือนกันกับถังเฉา

เจ้าหญิงอายาเสะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ตอนที่พวกเขาสองคนเปิดปากพูดมา จู่ๆเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ไม่รู้ว่าจำทำยังไง

“ฉันมีความสามารถนี้จริงๆเหรอ? พวกเธอรู้สึกว่าฉันทำได้จริงๆเหรอ?”

หลังจากที่เจ้าหญิงอายาเสะได้ฟังแล้ว สีหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ แต่พอมองทั้งสองคนที่ทำสีหน้าคาดหวังอยู่ข้างๆ กลับไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง

ถังเฉามองเจ้าหญิงอายาเสะ รอเจ้าหญิงอายาเสะเปิดปากพูดขึ้น

“พรุ่งนี้ องค์ชายทั้งสองคนจะมา เนื่องจากพวกเขารู้ว่าฉันมาทางฝั่งนี้ ก็เลยรู้ชัดเจนแล้วว่าฉันหาคนของตระกูลโอดะเจอแล้วแน่นอน ถ้าเกิดถึงตอนนั้นพวกเขาบีบบังคับโอดะไอให้ออกไปช่วยพูดแทนพวกเขาล่ะก็ อันตรายแน่นอน”

ถังเฉายิ้มๆ มองเจ้าหญิงอายาเสะที่อยู่ข้างๆ

“คุณวางใจเถอะ ไม่มีใครสามารถแช่งยิงโอดะไอไปจากมือของผมได้แน่นอน นอกจากพวกเขาจะข้ามศพของผมไปก่อน”

“ขนาดนายพลของญี่ปุ่นยังอ่อนแอขนาดนี้ คนอื่นๆยังต้องพูดถึงอีกเหรอ?”

ถังเฉามีความมั่นใจสุดๆ มองเจ้าหญิงอายาเสะที่อยู่ตรงหน้า แต่เจ้าหญิงอายาเสะกลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากมากๆ แต่ก็ยังยอมรับคำพูดนี้ของถังเฉาอยู่ดี

“เธอวางใจได้อายาเสะ ถังเฉาคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ต่อให้องค์ชายทั้งสองคนมาแล้ว ก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน ถึงตอนนั้นเธอรอดูก็พอแล้ว ถ้าเกิดองค์ชายทั้งสองคนกล้าลงมือล่ะก็ พวกเขาจะต้องเจอกับความยากลำบากแน่นอน”

โอดะไอรู้พลังของถังเฉาดี จึงลุกขึ้นมาช่วยพูดแทนถังเฉา แต่ตอนนี้เจ้าหญิงอายาเสะกลับอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

“แม้ว่าจ้าวไท่จะเป็นนายพลของญี่ปุ่นของพวกเรา แต่พลังของเขานั้นเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับพลังขององค์ชายทั้งสองคนนะ”

แม้จะบอกว่าคำพูดนี้จะดูเกินจริงไปก็ตาม แต่หน้าของเจ้าหญิงอายาเสะกลับจริงจังสุดๆ

แต่ต่อให้สิ่งที่เจ้าหญิงอายาเสะพูดจะเป็นความจริง ถังเฉาก็ไม่ได้ตื่นตกใจแม้แต่น้อย กลับยิ่งรู้สึกว่าตั้งตารอคอยอยู่ไม่น้อยด้วยซ้ำ