เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 102

บทที่ 102 เวลามีค่า

มองตามโจวเหม่ยหยูน หลินฉ่ายเวย ยังมีโจวเหม่ยหลิงพวกเขาเดินยกเท้าสูงจากไปด้วยความมั่นใจ หลินเจิ้นสงใช้ก้นนั่งลงบนเก้าอี้ ด้วยสีหน้าที่จนปัญญา

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ยิ่งรู้สึกหมดแรง หลินเจิ้นสงรีบมองไปทางถังเฉา ถาม “เสี่ยวเฉา ทำไมนายถึงกล้าคุยโม้ นี่ไม่ใช่ว่าจงใจให้พ่อหน้าแตกหรอ?”

ถังเฉาดื่มน้ำหนึ่งอึก "พ่อ คุณก็บอกแล้วนี่ เวลาคับขัน แน่นอนว่าเราต้องรีบเริ่มงานแล้ว"

"แต่อุปกรณ์หาจากไหน ไหนจะคนงานอีก"

"อันนี้ท่านไม่ต้องสน ผมมีวิธีของผม"

ถังเฉาดื่มน้ำชาในแก้วจนหมด เห็นหลินเจิ้งสงก็ยังหน้าดำคร่ำเครียด อดไม่ได้ที่จะปลอบใจ

"คุณพ่อ ผมไม่มีวันทำร้ายพ่อหรอก? ในเมื่อผมคุยโม้ไว้แล้ว ผมก็พอมีวิธีที่มั่นใจ - - คนที่ฉลาด จะไม่เสียเปรียบให้กับคนเดิมซ้ำสองหรอก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินเจิ้นสงก็ชะงักทันที คำพูดนี้กำลังพูดถึง พวกโจวเหม่ยหยูนเขา?

ถังเฉาประสบความสำเร็จหลายอย่างในเรื่องที่เดิมทีคิดว่าไม่น่าจะทำได้ ขนาดหลินเจิ้งสงยังรู้สึกว่าถังเฉาไม่ใช่บุคคลธรรมดา แต่โจวเหม่ยหยูนกับหลินฉ่ายเวยต่างก็ยังรู้สึกว่าเขาเป็นแค่ไอ้ขยะ ใช้คำพูดเหมือนเดิม

ใครถือว่าถังเฉาเป็นไอ้ขยะ คนนั้นต่างหากที่เป็นไอ้ขยะตัวจริง

“ พรุ่งนี้คุณก็รอดูฉากละครที่สนุกเถอะ”

ด้วยรอยยิ้มที่สงบบนใบหน้าของถังเฉา ดื่มชาในแก้วของเขาจนหมด แล้วหันหลังเดินจากไป

ที่หน้าประตูบริษัทโอ้ซิน หลัวปู้กับเฟิ่งหวงรอตั้งนานแล้ว

ท่าทางเคารพและแววตาที่เกรงกลัว

“ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?” ถังเฉาถาม

“รองหัวหน้า คนประจำที่แล้ว”

"ประธานบริษัท เฮลิคอปเตอร์ก็ประจำที่แล้ว"

"ดีมาก"

ถังเฉายิ้ม จากนั้นดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย แว๊บเดียวก็มีสีหน้าที่เย็นชา

"ตระกูลโจว ละครฉากนี้ พวกคุณจะต้องชอบ... "

ตระกูลโจว

ทันทีที่โจวเหม่ยหยูนและคนอื่น ๆ กลับมา โจวจือกั๋วแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะถามว่า“ สถานการณ์เป็นไงบ้าง หลินเจิ้นสงขายโครงการไหม?”

โจวเหม่ยหยูนส่ายศีรษะ "ไม่ขาย สามีของฉันโผงผางมาก พูดยังไงก็ไม่ยอมขาย"

“ อะไรนะ? ไม่ขาย?” ทันใดนั้น โจวฉวนกั๋วโกรธจัด

โจวเหม่ยหยูนยังคงยิ้มคิกคิก พูดว่า "พ่อ ไม่ต้องกังวลแม้ว่าเขาจะไม่ขาย แต่พรุ่งนี้ พวกเราก็จะได้โครงการมาฟรีๆ"

โจวฉวนกั๋วที่ยังคงโกรธมากหายโกรธทันทีเขามองไปที่ โจวเหม่ยหยูนด้วยความประหลาดใจ "หมายความว่ายังไง?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวเหม่ยหยูนนั้นยิ่งดูลึกลับมากขึ้น โจวฉวนกั๋วอดใจไม่ไหว เร่งถามอย่างรำคาญ "นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังอุบไว้ ไม่รีบพูดอีก"

โจวเหม่ยหยูนถึงจะยิ้มคิกคิกแล้วพูดว่า "ก็ไอ้ขยะคนนั้นแหละ ที่มันขุดหลุมให้พ่อที่ดีของมัน"

“ ถังเฉา?”

โจวฉวนกั๋วท่าทางแปลกๆ และในความมึนงงเขาก็นึกถึงสายตาที่เย็นชาคู่นั้นอีกครั้ง ทันใดนั้นก็ขนลุกจนตัวสั่นขึ้นมา

เขาไม่เข้าใจว่า ชายหนุ่มที่แม้แต่เขาที่ยังดูไม่ออก ทำไมจากปากของโจวเหม่ยหยูน หลินฉ่ายเวยกลับกลายเป็น ‘ไอ้ขยะ’ ‘คนเฮงซวย’

"ใช่สิ"

หลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างๆยิ้มหวานพูดว่า “ไอ้ขยะนั่นน่ะ ช่วยพวกเราได้มากจริงๆ ในเมื่อ ถึงขนาดพูดใหญ่โตได้ไม่อายปาก พรุ่งนี้โรงงานของตระกูลหลิงก็สามารถเริ่มงานได้ ยังยินดีต้อนรับตระกูลโจวพวกเราไปร่วมงานด้วย”

“ พรุ่งนี้ก็สามารถเริ่มงาน? นี่เป็นไปไม่ได้! ฉันให้คนไปทุบโรงงานของเขาจนพังแล้วชัดๆ คนงานก็ถูกไล่ออกหมดแล้ว มันจะเอาอะไรเริ่มงาน?”

ขณะนี้โจวเฉินหยาวถือไม้เท้ามาข้างหนึ่งมีสีหน้าเปลี่ยน ตะโกนออกมา

นับตั้งแต่ที่โจวฉวนกั๋วเตะขาเขาหักไปข้างหนึ่ง นิสัยของโจวเฉินหยาวก็จะเปลี่ยนเป็นโมโหอารมณ์ร้าย แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ เขาก็จะอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาทันที

โจวฉวนกั๋วเหล่ตามองเขานิ่งๆ แล้วตะโกนบอก “หุบปาก ฟังฉ่ายเวยพูดต่อ

"... "

โจวเฉินเหยาวหุบปากลง แต่ในแววตายังซ่อนความโหดร้ายอยู่

หลินฉ่ายเวยยิ้มแล้วพูดต่อ “คุณปู่ เรื่องจริงก็เป็นอย่างที่พี่เฉินหยาวพูดอย่างนั้นแหละ โรงงานของพ่อฉันไม่มีอะไรแล้ว อย่าว่าแต่พรุ่งนี้เลย ให้เวลาเขาอีกหนึ่งเดือนก็ยังเริ่มงานไม่ได้หรอก”

"แม่กับไอ้ขยะนั่นตกลงกันแล้ว พรุ่งนี้คนของตระกูลโจวทั้งหมด ไปร่วมงานที่นั่น ถ้าหากพรุ่งนี้พวกเขาเริ่มงานไม่ได้ โครงการที่จะร่วมมือกับลี่จิงกรุ๊ป ก็จะยกมาให้พวกเรา พากคุณว่า นี่ไม่ใช่ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย? (พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ)"

“ ฮ่าๆ ไอ้ขยะนั่น เขาเอาความดกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าพูดแบบนี้ออกมา?”

“ก็เพราะเหม่ยหยูนเก่ง คุมไอ้ลูกเขยคนนี้จนอยู่หมัดไง”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินฉ่ายเวย คนอื่นๆในตระกูลโจวก็ออกเสียงคล้อยตามไปด้วย ทุกคนก็ชื่นชมโจวเหม่ยหยูนหมด

ในแววตาของโจวฉวนกั๋วส่องแสงประกายออกมา คว้ามือหลินฉ่ายเวย ถามว่า “เขาพูดแบบนี้จริงๆหรอ?”