เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 117

บทที่117 การเต้นรำที่งดงาม

ให้เกียรติเต้นรำกับฉันสักเพลงได้ไหม?

มองดูดวงตาของฟางหย่าดุจดั่งดวงดาว รอยยิ้มเหมือนบุปผาเบ่งบาน ถังเฉาตกใจเล็กน้อย ยิ้มกลับ

“คุณต้องการจะเต้นรำกับผมเหรอ?”

ฟางหย่าพยักหน้าอย่างจริงจัง แสงไฟในงานเลี้ยงสลัว ๆ แต่ดวงตาเธอนั้นส่องประกายสุกสกาว ราวกับว่าเป็นแสงของดวงดาว

ถังเฉาส่ายหัว ยิ้มพูดว่า “ผมเต้นรำไม่เป็น”

“ฉันเต้นเป็น คุณเต้นตามจังหวะเท้าของฉันก็พอแล้ว”

ฟางหย่าพูดดึงดันต่ออีกว่า “คุณปฏิเสธฉันมาครั้งหนึ่งแล้ว ยังคิดจะปฏิเสธฉันเป็นครั้งที่สองอีกเหรอ?”

จากนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าถังเฉาเพิ่มขึ้น

ค่อย ๆยืนขึ้นมา พูดออกมาแค่คำเดียวคือ

“ก็ได้”

ฟางหย่าตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความปลาบปลื้ม

“แต่คุณต้องเต้นตามจังหวะเท้าของผม” จู่ ๆ ถังเฉาก็พูดออกมา

ได้ยินคำพูด ฟางหย่าอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ เขาเมื่อครู่พูดเองว่าเต้นไม่เป็น ทำไมถึงพูดว่าให้ตนเต้นตามจังหวะเท้าของเขา?

ขณะที่กำลังตกตะลึง ถังเฉาได้จับมือเรียวงามเย็นเฉียบของเธอแล้ว

เหมือนดั่งหิมะที่เพิ่งหลอมละลาย และยังเหมือนกับแสงอาทิตย์ในฤดูหนาว ทำให้เรือนร่างฟางหย่าสั่นเทาเล็กน้อย

เสียงดนตรีนุ่มนวลดังขึ้น ถังเฉาดึงตัวฟางหย่า ค่อยเดินไปตรงกลางฟลอร์เต้นรำ

ตรงตำแหน่งที่ซ่งเทียนซานกับซุนเสว่กำลังเต้นอยู่

มองเห็นถังเฉากับฟางหย่าเดินเข้ามาตำแหน่งนี้ ซุนเสว่อดไม่ได้เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ประธานฟางของเรา พาหนุ่มออกมาเต้นรำกับเขาด้วยเหรอ?”

ประเดี๋ยวเดียว ซุนเสว่มองเห็นถังเฉา พูดเยาะเย้ยอีกว่า “คู่เต้นที่เธอเลือกคนนั้น เขาเต้นรำเป็นหรือเปล่า?

อย่าออกมาทำเป็นตัวตลกล่ะ”

ฟางหย่าถึงกับหน้าบึ้ง กำลังจะพูดสวนออกไป ถังเฉากลับส่ายศีรษะ

ภายใต้เสียงเพลงที่อ่อนโยน ถังเฉาโอบที่เอวของฟางหย่าเบา ๆ ให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

ฟางหย่าดาวงตาเบิกกว้าง สัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของบุรุษได้ชัดเจน ทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดงก่ำ เกร็งไปทั้งตัว

แต่ว่า มือของถังเฉารู้ถึงความพอเหมาะพอควร ไม่ได้ล่วงเกินจนเลยเถิด เห็นได้ถึงมารยาทและการวางตัวในสังคม ฟางหย่าถอนหายใจผ่อนคลายในทันที แต่แอบผิดหวังเล็กน้อย

ข้างล่างฟรอร์เต้นรำ มีสายตาที่จับจ้องไปที่ถังเฉากับฟางหย่าด้วยแววตาเกลียดชังแกมโมโห

นั่นก็คือเหวินเหวยเฉิน

ใบหน้าเขาบิดเบี้ยว โกรธจนตัวสั่น

ผู้ชายคนหนึ่งเดินไปเชิญผู้หญิงเต้นรำต่อหน้าผู้คนมากมาย เพื่อพิสูจน์ให้เห็นถึงเจตนาของเขา แต่ฟางหย่ากลับปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใย!”

เรื่องมันก็พอทำเนา แต่เธอดันเป็นคนเชิญเจ้าไร้ประโยชน์นั่นเองโดยไร้สาเหตุ คนใจใหญ่ใจโตต้องเสียหน้าเช่นนี้ ทำให้เหวินเหวยเฉินยากเกินที่จะรับได้

“นางแพศยา----”

เหวินเหวยเฉินโกรธมากจนวางตัวไม่ถูก เวลานี้ แขกเหรื่อที่มาในงานมีคู่เต้นเกือบทุกคน มีเขาที่หลงเหลืออยู่เพียงคนเดียว

“พี่เหวยเฉิน ฉันผิดไปแล้ว คุณยกโทษให้ฉันเถอะ” ด้านหลังมีเสียงของหลินฉ่ายเวยดังขึ้น

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ทำให้เหวินเหวยเฉินไม่ยอมไปเต้นรำกับเธอ แต่ว่าเอ่ยปากขอโทษก่อนค่อยว่ากัน

มองดูหลินฉ่ายเวยยืนอยู่ด้านข้าง และหันไปมองฟางหย่าที่อยู่ในอ้อมแขนของถังเฉา นำทั้งสองมาเปรียบเทียบกับ ดั่งฟ้ากับดิน ยิ่งทำให้เหวินเหวยเฉินเดือดดาลขึ้นหลายเท่า

เขาเป็นถึงนายน้อยตระกูลเหวิน ไม่เคยได้รับการดูหมิ่นเหยียดหยามเช่นนี้

แต่ว่าในเวลานี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว