เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 116

บทที่116 ให้เกียรติได้ไหม

เมื่อฟางหย่าเอ่ยประโยคเช่นนี้ออกมาเอง ถังเฉาถึงกับตกตะลึงทันที

ไม่เพียงถังเฉาเท่านั้นที่มึนงง ทุกคนที่อยู่ในงานต่างก็ตกตะลึง

รองประธานฟางที่มีท่าทีอ่อนโยนมาตลอด พูดประโยคเช่นนี้ออกมาได้ด้วยเหรอ?

หลินฉ่ายเวยมองตาค้าง หน้าอึ้งพูดไม่ออก มองดูถังเฉากับฟางหย่าทักทายกันไปมา

พวกเขา......รู้จักกันเหรอ?

ดวงตาทั้งคู่ของฟางหย่ามองด้วยสายตาคาดหวัง จ้องมองถังเฉาตาไม่กระพริบ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะพยักหน้ารับคำ

จากนั้น สายตาประหลาดใจของถังเฉาเลือนหายไป ลุกขึ้นจากเก้าอี้พูดว่า “คุณฟาง ให้เกียรติกันหน่อย”

“อ่า ----ขอโทษด้วย ฉันตื่นเต้นเกินไปแล้ว”

ฟางหย่าเพิ่งจะรู้สึกได้ว่าการกระทำของตนเองนั้นตื่นเต้นมากเกินไป รีบคลายมือถังเฉา ถอยกลับไปหนึ่งก้าว ใบหน้าแดงก่ำ

ประธานแต่ละท่านที่อยู่ในงานมองดูถังเฉา ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งเจ้าของอาคาร ถอนหายใจโล่งอก

แต่ว่า พวกเขาไม่มีวิธีที่จะขับไล่ถังเฉา เป็นใครก็มองออกว่า ท่าทีที่รองประธานฟางมีต่อเจ้าเด็กคนนั้นไม่ธรรมดา

ถังเฉามองฟางหย่า พูดช้า ๆว่า “คุณฟาง พวกเราแค่พบกันเพียงแค่สองครั้ง ทำไมคุณถึงถามผมแบบนี้ล่ะ?”

แต่ฟางหย่ากลับพูดเข้าประเด็น สอบถามไปว่า “ครั้งที่แล้วที่ไหนเมื่อไหร่?”

“บริษัทการบันเทิงฮุยหวง”

ถังเฉาตอบเสียงเรียบเฉย “ครั้งนั้น ผมกับคุณแค่เดินเฉียดไหล่ผ่านไปเท่านั้น”

ฟางหย่าเหม่อมองดูถังเฉา ในดวงตาแอบผิดหวังเล็กน้อย ยิ้มแย้มพูดขึ้นว่า “ที่แท้ คุณจำฉันได้”

“แน่นอน ผมเป็นคนที่มีความจำดี”

ถังเฉายิ้มเล็กน้อย “อีกทั้ง หญิงสาวที่งดงามอย่างคุณ มองเพียงครั้งเดียวก็จำติดตราตรึงใจแล้วล่ะ”

แม้จะเป็นคำชมเชย แต่ว่าฟางหย่ากลับไม่ดีใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอเข้าใจได้ทันทีว่าในคำพูดของถังเฉานั้นมีความห่างเหินบางอย่างอยู่ในที

“ขอโทษด้วย ฉันจำคนผิด”

แสดงความขอโทษต่อถังเฉาแล้ว ฟางหย่าสิ้นหวังตัดสินใจหลบออกไปจากสถานการณ์ “ฉันขอไปห้องน้ำประเดี๋ยว”

หลังฟางหย่าเดินจากไป บรรยากาศในงานขณะนี้แปลกประหลาดบอกไม่ถูก ทุกคนใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองมาที่ถังเฉา

เห็นท่าทีฟางหย่าที่แสดงต่อถังเฉา รวมถึงการสนทนาของคนทั้งสอง ยืนยันได้ทันทีถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง

หลินฉ่ายเวยคืนสติรวดเร็วกว่าคนอื่น สีหน้าเธอดูแปรปรวนผิดปกติ มองไปที่ถังเฉาพูดว่า “นับว่าคุณยังโชคดี แต่ว่า รอให้ประธานซ่งกับเจ้าของอาคารมาก่อนเถอะ แกต้องซวยแน่ ๆ!”

คิ้วถังเฉากระตุก กำลังจะเอ่ยปากพูด ประตูเปิดอีกครั้ง

แต่ว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่ฟางหย่า กลับเป็นซ่งเทียนซานกับเหวินเหวยเฉิน

ทั้งสองคนสวมสูทรองเท้าหนัง รูปร่างสูงโปร่ง ประธานที่เป็นแขกเหรื่อในงานตกใจ รีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีลุกลน

“พี่เหวยเฉิน ในที่สุดคุณก็เข้ามาแล้ว----”

หลินฉ่ายเวยรีบเดินเข้าไปข้างกายเหวินเหวยเฉิน ควงแขนเขาในทันที

หลังเดินเข้ามาในคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยก่อนหน้านี้ เหวินเหวยเฉินให้เธอเดินเข้าไปในงานก่อน เขามีเรื่องจะต้องไปจัดการ คุยธุระกับซ่งเทียนซาน ดังนั้นหลินฉ่ายเวยจึงรออยู่คนเดียว

เวลาก็ผ่านไปไม่นานนัก เธอคิดถึงแทบทนไม่ไหวแล้ว

“ขอขอบคุณท่านประธานทุกท่านที่สละเวลามาร่วมงานเลี้ยงสังสรรของกระผมแซ่ซ่งในวันนี้ กระผมรู้ซึกซาบซึ้งยิ่งนัก”

ซ่งเทียนซานมองไปที่ผู้ร่วมงานทุกคนด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ จากนั้นหันไปที่เหวินเหวยเฉินพูดว่า “คนที่ยืนอยู่นี่ ต้องขอแนะนำแขกคนสำคัญให้ทุกท่านได้รู้จัก----เจ้าของอาคารอาคารกั๋วจี้ เหวินเหวยเฉิน คุณเหวิน”

เสียงปรบมือ----

ประธานที่ร่วมงานทุกคนตบมือกันยกใหญ่ อีกทั้งมองเหวินเหวยเฉินด้วยสายตาจริงจัง

เป็นถึงเจ้าของอาคารกั๋วจี้ เป็นผู้รับผิดชอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างมากมาย ยังหนุ่มยังแน่นจริง ๆ!

ทุกคนในงานส่งสายตาเคารพนอบน้อมต่อเหวินเหวยเฉิน

เหวินเหวยเฉินอยากที่จะบอกกับซ่งเทียนซานอย่างมากว่า ลืมเพิ่มคำว่า เคยเป็น อีกสองคำลงไป แต่มาคิดดูอีกที ในเมื่อซ่งเทียนซานช่วยเขาปกปิด นั้นเขาก็รับไว้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ หัวเราะฮาฮาพูดว่า “ก่อนหน้านี้งานยุ่งมาก ไม่มีเวลามาอาคารกั๋วจี้เลย ในเมื่อพี่เทียนซานเป็นเจ้าภาพในงานเลี้ยงคืนนี้ ผมผู้แซ่เหวิน จึงขอเป็นตัวแทนเจ้าภาพของงาน ให้ทุกท่านมีความสุขและสนุกกับงานเลี้ยงในวันนี้”

“แน่นอน แน่นอน”

“ขอบคุณประธานซ่ง ประธานเหวิน”

ประธานคนอื่นที่มาร่วมงานต่างส่งเสียงขอบคุณกันเซ็งแซ่

ซ่งเทียนซานสบตาเหวินเหวยเฉิน ทั้งสองต่างคำนับกัน ทันใดนั้นหางตาเหลือบไปมองเห็นถังเฉาใช้ใบหน้าล้อเลียนมองมาที่พวกเขา สีหน้าเปลี่ยนทันที

“ถังเฉา คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ใครอนุญาตให้เข้ามา!”

ซ่งเทียนซานทั้งประหลาดใจทั้งโมโห เหมือนกับนกที่หวาดกลัวคันธนู ถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว

“ท่าทีเหวินเหวยเฉินเหมือนกับหลินฉ่ายเวยที่เห็นถังเฉาครั้งแรกเช่นกัน เห็นกับตาว่าเขาถูกผู้จัดการล็อบบี้ไม่อนุญาตให้เข้ามา ไม่รู้พูดวิธีไหนถึงเข้ามาได้?”

ถังเฉารู้สึกขบขัน “คุณเป็นคนเชิญผมมาไม่ใช่เหรอ?”

“ผมจะเชิญคุณมาได้อย่างไร?”

ซ่งเทียนซานสีหน้านิ่งขรึม “คนที่ผมเชิญคือประธานบริษัทต่าง ๆในอาคารกั๋วจี้ และเจ้าของอาคาร คนทั้งสองประเภทนี้คุณอยู่ประเภทไหนล่ะ?”

หลินฉ่ายเวยมองดูถังเฉาด้วยความสะใจ เจ้าของงานเลี้ยงคืนนี้ขับไล่เขาไปเอง คุณยังหน้าด้านอยู่ในงานเลี้ยงนี้ได้อีกเหรอ?

“เขาเป็นลูกค้าคนสำคัญของบริษัทลี่จิงกรุ๊ปของพวกเรา มาเพิ่มอีกคนหนึ่ง ประธานซ่งคงไม่รังเกียจนะคะ?”

เสียงพูดเพิ่งคล้อยหายไป ฟางหย่ารีบรุดผลักประตู สายตาที่เรียบเฉยมองมาที่ซ่งเทียนซาน

“ประธานฟาง?!”