เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 115

ตอนที่115 จำฉันได้มั้ย?

ผู้จัดการคลับเฮาส์ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เพิ่งจะรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นผู้ทรงอิทธิพล

เครื่องที่ประตูใหญ่บันทึกแค่ข้อมูลของสมาชิกทั่วไป แต่สมาชิกวีไอพีชั้นยอดทั้งหมดไม่ได้บันทึกข้อมูลไว้ ปกติแล้วเจ้าของคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง!

แต่เพราะอะไรสมาชิกวีไอพีชั้นยอดคนนั้นเดินทางประตูใหญ่?

ผู้จัดการคลับเฮาส์ร้องอย่างตกใจ “หัวหน้า ผม ผมไม่รู้ว่าท่านนี้เป็นสมาชิกวีไอพีชั้นยอด……”

“ไปเบิกเงินเดือนฝ่ายการเงิน จากนั้นก็ไปให้พ้น!”

ผู้จัดการคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยร้องด้วยความตกใจ จากนั้นเดินไปหาถังเฉา โค้งคำนับ “ลูกค้าท่านนี้ ข้าผู้น้อยมีตาหามีแววไม่ ทำผิดต่อท่าน ท่านใจคอกว้างขวาง อย่าตำหนิเลย……”

ถังเฉาเหลือบมองเขา ทันใดนั้นก็คิดขึ้นได้ว่า ครั้งก่อนที่มาคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ย

ครั้งนั้น เขามาพร้อมกับหูอีซานผู้ที่เป็นเศรษฐีร่ำรวยอันดับต้นๆของเมืองหมิงจู ใช้เงินนับพันล้านประมูลของล้ำค่าติดอันดับโลกที่มีชื่อว่า ‘หยาดน้ำตาของวีนัส’ เพื่อทำเป็นแหวนเพชรสำหรับงานแต่งงานมอบให้หลินชิงเสว่

ห้องวีไอพีที่หูอีซานจัดเตรียมไว้ เหมือนมีเพียงสมาชิกวีไอพีชั้นยอดจึงจะเข้าไปได้

“ไปเถอะ”

คนที่ไม่สำคัญแบบนี้ ถังเฉาไม่นำมาใส่ใจจึงปล่อยเขาไป

“ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน……”

ผู้จัดการคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยปาดเหงื่อบนใบหน้า เดินตามกันไปอย่างรีบร้อน

คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยเป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนสันทนาการ ความบันเทิง งานปาร์ตี้ยามค่ำคืน เป็นสถานที่ที่บรรดานักธุรกิจที่มีเงินจำนวนมากมารวมตัวกัน มีทั้งหมดห้าชั้น สนามการประมูลซื้อขายที่ถังเฉาและหูอีซานไปในครั้งก่อน ซึ่งอยู่ชั้นบนสุด

และงานเลี้ยงในคืนนี้ อยู่ที่ชั้นสอง

ถังเฉาหันไปมองพนักงานที่เดินตามมา “คุณไปทำงานของคุณเถอะ ผมขอเดินเล่นคนเดียวอยู่แถวนี้”

“ขอรับ”

พนักงานรู้ดีว่ามีบุคคลสำคัญบางคนต้องการความเป็นส่วนตัว ตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วเดินลงไป

ถังเฉามาถึงสถานที่จัดงานเลี้ยง ในขณะนั้นงานยังไม่เริ่มขึ้น ในงานมีเสียงเพลงเปิดคลอเบา ๆ และมีกลุ่มคนสองสามคนจับกลุ่มกันพูดคุยตามประสา ดื่มไวน์แดง หัวเราะสนทนาเรื่องทั่วไป

บุคคลที่มางานเลี้ยงในคืนนี้คือประธานบริษัทในอาคารกั๋วจี้ ทุกคนมีสถานะที่น่าเชื่อ ดังนั้นบุรุษทุกท่านที่มาในงานมักจะมากับคู่ควงรูปร่างงดงามที่คัดสรรมาเป็นอย่างดี แต่มีถังเฉาเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่แตกต่างออกไป

“ถังเฉา----”

ทันใดนั้น หลินฉ่ายเวยพูดด้วยน้ำเสียงตกใจจากด้านหลัง “คุณเข้ามาได้ยังไง?”

ถังเฉาหันกลับไปมอง เห็นเพียงหลินฉ่ายเวยมองดูเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เธอเห็นชัด ๆ ว่า ถังเฉาคิดที่จะเข้ามา แต่ถูกขวางเอาไว้ หรือว่าเป็น……ผู้จัดการคลับเฮาส์หน้าประตูปล่อยให้เขาเข้ามา?

ถังเฉาพูดเบา ๆ “ผมก็มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้เหมือนกัน มีคนมารับเป็นเรื่องธรรมดา”

ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณก็สามารถมาร่วมงานค่ำคืนนี้กับเค้าด้วยเหรอ?”

จากนั้น เหมือนจะคิดอะไรออก สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว มีคนพาคุณเข้ามา มิน่าแม้แต่คู่ควงก็ไม่มี……”

คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยไม่ปล่อยคนเข้ามาอย่างไร้เหตุผล หลินฉ่ายเวยคิดได้ประมาณนี้

เมื่อแน่ใจในความคิด หลินฉ่ายเวยก็ยิ่งรู้สึกว่าถังเฉามาเพื่อกินฟรี ไม่หยุดที่จะพูดจาดูหมิ่นอีกว่า “คุณยังมีหน้าอยู่อีกหรือเปล่า? ที่นั่งอยู่ตรงนั้นใครบ้างที่ไม่ใช่ประธานของบริษัทที่มีหน้ามีตา คุณล่ะ? มีสถานะอะไร นั่งอยู่ที่นี่ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเหรอ?”

คำพูดของเธอช่างคมคายแดกดันยิ่งนัก ประกาศความเป็นศัตรู เสียดแทงเข้าไปในหูคนในงานเลี้ยงที่สงบเงียบนี้ ทันใดนั้นประธานบริษัทที่มาร่วมงานต่างมองไปที่ถังเฉา

ถังเฉาจ้องเขม็งไปที่หลินฉ่ายเวย “คุณรู้ได้อย่างไร ว่าผมมากินฟรี?”

“ยังไม่ยอมรับอีก คุณไม่มีแม้แต่คู่ควง ยังสวมชุดทักซิโด้ราคาหลักหมื่นมาอีก เช่ามาใช่ไหม?”

หลินฉ่ายเวยมองไปที่เสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัวของถังเฉา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยามดูหมิ่น

ในยุคที่เห็นเงินเป็นใหญ่นี้ ย่อมมีการเปรียบเทียบในทุก ๆที่ ขับรถอะไร สวมนาฬิกาอะไร เปิดบริษัทอะไร กลับกลายเป็นการเปรียบเทียบในระดับที่ต่ำสุด

สำหรับ คน กลับเปรียบเทียบในระดับที่สูงสุด

ผู้หญิงที่ยืนข้างกับคุณเป็นอย่างไร เพื่อยืนยันว่าสถานะทางสังคมของคุณนั้นสูงมากเพียงใด ประธานบริษัทที่มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ คนไหนบ้างที่ไม่มีสาวสวยมาเป็นคู่ควง?

นั้นเป็นภาพลักษณ์ นั้นเป็นสถานะภาพทางสังคม

กล่างถึงความคิดของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง ก็เหมือนกัน

เพราะว่าผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆหลินฉ่ายเวยคือ เหวินเหวยเฉินเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ดังนั้นเธอจึงมีความภูมิใจสุด ๆ ราวกับว่า เธอได้เข้ามากลายเป็นส่วนหนึ่งของวงจรของอำนาจนี้แล้ว

ในงานมีเพียงถังเฉาที่มาเพียงคนเดียว ดูเหมือนไม่เหมาะสมอย่างมาก แม้แต่การสวมใส่ทักซิโด้ที่ตัดโดยช่างตัดเสื้อส่วนตัว ยิ่งทำให้คล้ายกับเป็นการเช่ามา

“ประธานซ่งนี่มันเรื่องอะไรกัน ปล่อยให้ใครเข้ามาได้อย่างไร?”

“คนชั้นต่ำที่ไม่มีชื่อเสียง ฉุดให้งานในคืนนี้กลายเป็นงานเลี้ยงที่ไม่มีรสนิยม!”

ในเวลาอันรวดเร็ว ทุกคนต่างพูดจาดูถูกเหยียดหยามถังเฉา

ถังเฉาไม่มีทีท่าโกรธเคือง เพียงแต่มองทุกคนในงานเลี้ยงในคืนนี้ จดจำใบหน้าของพวกเขาไว้

หลินฉ่ายเวยมองถังเฉาด้วยความสะใจ แม้เธอจะไม่รู้ว่าถังเฉาเข้ามาได้อย่างไร แต่โดนเธอก่อกวนขนาดนั้น เขาก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ในงานเลี้ยงได้ต่อไปอีกแล้ว