เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 120

ตอนที่120 ไม่ใช่ลูกแท้ๆ

ในแววตาของฟางหย่าที่มีความประหลาดใจอย่างที่สุด ใบหน้าถังเฉามีรอยยิ้มเพิ่มมากขึ้น พยักหน้ารับคำเบาๆ

“คุณ คุณ……”

ฟางหย่าตัวสั่นเทา สติสัมปชัญญะสั่งให้ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แววตาตื่นตระหนก ชำเลืองมองอยู่นาน ไม่สามารถพูดออกมาได้เป็นประโยค

“คุณกลัวอะไรขนาดนั้น ผมไม่ได้จะกินคุณสักหน่อย” ถังเฉาจึงพูดออกไปด้วยท่าทีจนปัญญา

ฟางหย่าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าฝืนยิ้มด้วยความอึดอัดใจ พูดว่า “ฉันเพียงแปลกใจนิดหน่อย ในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้คุณถูกทำให้อับอายมาตลอด ซึ่งความจริงแล้วคุณเป็นถึงผู้ทรงอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่ง”

จนมาถึงเวลานั้น ฟางหย่าเพิ่งเข้าใจว่าทำไมถังเฉาไปนั่งที่เก้าอี้ทองคำตั้งแต่เริ่มต้น เพราะว่าเดิมทีที่นั่งนั้นเป็นของเขาตั้งแต่แรกแล้ว

แล้วยังเข้าใจด้วยว่าถังเฉาทั้ง ๆที่ได้รับการดูถูกเหยียดหยาม แต่กลับยังคงนิ่งเฉยสบายใจ เพราะว่าพวกเขาต่างหากที่เป็นตัวตลกที่แท้จริง ต่อสู้ดิ้นรนต่อหน้าถังเฉาเพื่อทำให้ตนเองมีตัวตนในสังคม

แม้ว่าจะไม่ประหลาดใจเหมือนเมื่อก่อน แต่ภายในใจของฟางหย่ายังคงไม่สามารถสงบลงได้ ดวงตาคู่นั้นยังตกตะลึงอยู่พักใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

ห้าปีแล้ว

เธอนึกว่าตัวเองสามารถวิ่งตามเงาร่างนั้นได้ทัน แต่นึกไม่ถึง ระยะห่างนับวันยิ่งห่างไกลออกไป

ไม่มีใครพบว่าใบหน้าของฟางหย่าเต็มไปด้วยความผิดหวัง ถังเฉายิ้ม เชิญทุกท่านนั่งลง：“ทั้งหมดนั่งลงเถอะ”

ฟางหย่า หลัวปู้ เจิงเทียนเสียง หูอีซาน ต่างเข้ามานั่ง ก่อนหน้านี้ เขาได้สั่งให้พนักงานจัดโต๊ะอาหารขึ้นใหม่อีกสำรับหนึ่ง ฟางหย่ารู้สึกอึดอัดไม่ค่อยสบายใจ ถังเฉายิ้มไปพลางพูดว่า：“ไม่ต้องเคร่งเครียด ลืมสถานะพิเศษของผมไปเถอะ ผมเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”

ฟางหย่ายิ้มแล้วพยักรับคำ

บนโต๊ะอาหาร ถังเฉาไม่ได้คุยเกี่ยวกับเรื่องการงาน คุยเพียงเรื่องของหนุ่มสาวทั่วไป

ทั้งเจิงเทียนเสียง หูอีซาน หลัวปู้ต่างรู้สึกตื่นเต้น ดื่มสุรากับถังเฉาแก้วแล้วแก้วเล่า นี่เป็นเถ้าแก่ใหญ่เป็นที่เคารพนับถือของบรรดานักธุรกิจรายใหญ่หากได้เป็นคนสนิทของเขาแล้ว นับเป็นประโยชน์ไม่อาจจะประเมินค่าได้ในอนาคต！

แต่ฟางหย่ากลับไม่ค่อยสนใจ ดื่มสุราอย่างเซ็งๆ สักพักหนึ่ง ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับก้นลิง

ดื่มสุราไปมากมาย ทั้งเจิงเทียนเสียง หูอีซาน หลัวปู้ สามคนได้โม้ว่าตนเองคอแข็งขนาดดื่มพันจอไม่มีเมา จู่ ๆ ก็เมามายจนเสียรูป

เหลือเพียงถังเฉาคนเดียว ยังคงมีสีหน้าปกติ

พาพวกเขาไปส่งที่รถ ถังเฉาหันกลับไปมองฟางหย่าที่ดูเหมือนว่าจะเมา “มาเถอะ ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”

ฟางหย่าไม่ตอบ อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว เอนตัวนอนลงบนโซฟา

ถังเฉาถอนหายใจยาว มองไปยังฟางหย่าด้วยสายตาสับสน พยุงฟางหย่าลงไป

ประตูทางออกคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ย มีรถโรลส์รอยซ์สีดำจอดรออยู่พร้อมแล้ว เฟิ่งหวงออกมารับด้วยตัวเอง

ประคองฟางหย่านั่งในรถ ถังเฉาถามหนึ่งคำ “บ้านคุณอยู่ที่ไหน?”

ฟางหย่าตอบแบบพูดไม่ค่อยรู้เรื่องว่า “ชุน……คอนโดชุนเจียงเฉิง。”

ถังเฉารีบพูดกับเฟิ่งหวง “ไปคอนโดชุนเจียงเฉิง。”

“รับทราบ”

เฟิ่งหวงรีบขับออกรถไปในทันที

ตลอดทางไม่มีเสียงพูดใด ๆ ถังเฉามีสีหน้าเรียบเฉย มองวิวรอบด้านผ่านไปอย่างไม่ขาดสาย

เสียงพลิกตัว----

ฟางหย่าทีอยู่นั่งอีกฝั่งหนึ่ง พลิกตัวไปมา ถังเฉารู้สึกถึงข้างหลังมีดวงตาแอบมองเขามาตลอดทาง

“คุณจำฉันไม่ได้จริง ๆใช่มั้ย？”

น้ำเสียงฟางหย่าเหมือนเมาอยู่เล็กน้อย “บริษัทการบันเทิงฮุยหวงครั้งนั้น ฉันเคยคุยกับคุณ ฉันรู้สึกว่าพวกคุณ

เหมือนกันมาก”

“แม้ว่าบุคลิกและหน้าตาจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ฉันแน่ใจ คุณคือคนเมื่อห้าปีก่อนคนนั้น ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับ?”

ถังเฉาหลับตาลง พูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“คุณฟาง คุณจำคนผิดแล้ว วันนี้นับเป็น การพบกันครั้งที่สอง อีกทั้งผมก็แต่งงานแล้ว”

“……”

นิ่งเงียบไปพักใหญ่

ฟางหย่ามองถังเฉา เบิกตากว้างเต็มไปด้วยความตกตะลึง “คุณ……แต่งงานแล้ว？”

ถังเฉาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “อึม ยังมีลูกสาวอายุห้าขวบอีกคน”

ฟางหย่ารู้สึกเย็นสะท้านไปทั้งตัว ภายใต้ฤทธิ์ของสุรา เธอก็ยังรู้สึกหนาวเย็นสุดขั้ว

เธอพลิกตัวกลับไป หลังชนกับถังเฉา น้ำเสียงเล็กแหลมเสียดแทงเหมือนมดกัด

“ขอโทษด้วย ฉันจำคนผิดเอง”

ถังเฉาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ลืมตาอีกครั้งนี้ ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ

ในไม่ช้า รถก็มาถึงคอนโดชุนเจียงเฉิง

ถังเฉาเสนอที่จะไปส่งฟางหย่าถึงบ้าน แต่กลับถูกฟางหย่าปฏิเสธ เธอเดินอย่างอ่อนแรงเข้าไปในคอนโดตามลำพัง

หายลับไปจากสายตาของถังเฉา

ถังเฉาถอนหายใจยาว สีหน้าดูสับสน

ที่จริง เขาสองคนเคยพบกันนานมาแล้ว เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง