เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 133

บทที่ 133 ผู้ป่วยโรคประสาท

ทุกคนไม่คิดว่าผู้บ้าการค้าจะมาที่นี่ด้วยตัวเอง ทุกคนต่างพากันเงียบกริบไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

มีเพียงแค่หลัวปู้ หูอีซานและเจิงเทียนเสียงที่รู้ว่าไม่ใช่ผู้บ้าการค้า

ผู้นี้คือคนที่แม้แต่ผู้บ้าการค้ายังต้องให้ความเคารพ

พูดจบ ฉางหงเทียนก็กลั้นหายใจและปิดตาลง เขาไม่กล้าลุกขึ้นยืน

เขารู้ว่าถ้าผู้บ้าการค้ายกโทษให้เขา หลัวปู้ก็จะยกโทษให้เช่นกัน!

แต่ทว่าในห้องประชุมเต็มไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงนาฬิกาเดินเท่านั้น ราวกับว่าตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาของการตัดสินความเป็นความตาย

‘ผู้บ้าการค้า’ ไม่ได้พูดอะไรออกมา และไม่ได้หันเก้าอี้กลับมา ขณะนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ยดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำ

“นายจะให้ฉันยกโทษให้อย่างนั้นเหรอ”

ฉางหงเทียนรีบเงยหน้าขึ้นทันที ราวกับเห็นแสงแห่งความหวัง เขาพูดอย่างร้อนรนว่า “ใช่ครับ ผู้บ้าการค้า ผมสำนึกผิดแล้ว ต่อไปผมจะทำธุรกิจด้วยความตรงไปตรงมาครับ!”

“นายไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาอีกครั้ง ถึงจะเป็นน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่ทุกคนรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวที่แฝงอยู่ในนั้น ฉางหงเทียนก็ตัวสั่นไปทั้งตัวเช่นกัน

“ตั้งแต่ที่นายทำร้ายตระกูลหลิน ชะตาชีวิตของนายก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้”

ถังเฉาหันหลังให้กับทุกคน เขาหลับตาและพูดขึ้นอย่างช้าๆ

ระหว่างที่เขาหลับตา ภาพเมื่อสามปีก่อนของหลินเจิ้นสงที่ถูกด่าทอจนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ วันๆ เอาแต่เมามายลอยเข้ามาในหัวของเขา

จู่ๆ ความอาฆาตก็พุ่งขึ้นมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“การฆ่านายเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่เรื่องที่ยากคือจะทำยังไงให้นายทุกข์ทรมานและรู้สึกผิด เพราะฉะนั้นฉันเลยคิดเรื่องนี้มาตลอด”

“พอเห็นสภาพของนาย ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้ว”

เสียงทุ้มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงแห่งความพอใจ ส่วนคนที่อยู่ในห้องประชุมกลับรู้สึกเย็นยะเยือก

“นายเป็นคนที่ทำเพื่อเป้าหมาย โดยไม่สนว่าจะต้องใช้วิธีสกปรกแค่ไหน ในใจของนายยังมีเรื่องใหญ่ที่ยังทำไม่สำเร็จ เพราะฉะนั้นการที่จะฆ่านายให้ตายมันจึงเป็นเรื่องที่เสียเปล่า”

“นายมีชีวิตอยู่ต่อไป อยู่อย่างคนธรรมดาที่ไม่มีอะไร คนใกล้ตัวนายก็จะค่อยๆ หายไปทีละคน ผลประโยชน์ของธุรกิจนายก็จะตกไปเป็นของคนอื่น ตอนนายแก่ตัวลงก็จะไร้ที่พึ่งพิง เมื่อนายตายไปก็จะไม่มีใครเหลียวแลในวาระสุดท้ายของชีวิต ท้ายที่สุดศพของนายก็จะเน่าและส่งกลิ่นเหม็น”

“จะมีคนลบร่องรอยการมีชีวิตอยู่ของนายบนโลกนี้ จะไม่มีใครจำได้ว่านายเคยอยู่บนโลกใบนี้ นี่คือบทลงโทษที่ร้ายแรงที่สุด!”

เขาประกาศบทลงโทษของฉางหงเทียน เสียงของเขาดังกังวานราวกับเคียวของยมทูต

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้บ้าการค้าถึงเคียดแค้นฉางหงเทียนขนาดนี้

ฉางหงเทียนตกใจและคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาเอามือกุมหัวเหมือนนกกระจอกเทศที่กำลังตกใจ เขาแทบจะเอาหัวมุดลงไปกับพื้น

เขากลัวมาก

คำพูดของถังเฉาราวกับมีดที่ทิ่มแทงลงมากลางใจของเขา

เขากลัวความสามัญ กลัวความโดดเดี่ยว สิ่งที่กลัวไปกว่านั้นก็คือการที่ไม่เหลือใครในวาระสุดท้ายของชีวิต

ถึงขนาดที่จะลบร่องรอยการมีชีวิตอยู่ของเขาออกจากโลกใบนี้ ต้องโหดเหี้ยมขนาดไหนถึงจะทำเรื่องแบบนี้ได้

การประชุมจบลง ฉางหงเทียนเดินลงมาอย่างอกสั่นขวัญแขวน ถังเฉากับเฟิ่งหวงก็ออกจากที่นี่เช่นกัน

ฉางเซ่าเฟิงยืนรอด้วยหน้าตาปูดบวมฟกช้ำอยู่ที่หน้าประตู เขาเอาแต่มองรปภ.พวกนั้นด้วยสายตาเคียดแค้น

เขาจำได้แม่นว่าคนพวกนั้นทำร้ายเขา รอให้พ่อเลิกประชุมก่อน พ่อจะต้องไล่พวกมันออกแน่นอน

ขณะที่กำลังคิดอยู่ สายตาของฉางเซ่าเฟิงก็เหลือบไปเห็นฉางหงเทียนที่เดินเหม่อลอยออกมาจากลิฟต์ ทันใดนั้นเขาก็กวักมือเรียกพ่อทันที “พ่อ ผมโดนทำร้าย ไอ้พวกรปภ. ที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ มันกล้ามาทำร้ายผม”

พูดจบเขาก็มองรปภ. พวกนั้นด้วยแววตาสะใจ “พวกแกตายแน่ พ่อฉันออกมาแล้ว รีบเขียนใบลาออกตั้งแต่ตอนนี้ก็ยังทันนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

แต่ทว่า ราวกับฉางหงเทียนมองไม่เห็นฉางเซ่าเฟิงอย่างไรอย่างนั้น เขาเดินเหม่อลอยผ่านตัวของฉางเซ่าเฟิงไป