เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 134

บทที่ 134 ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้

หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ข่าวทั้งสองเรื่องดังไปทั่วเมืองหมิงจู ไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตหรือคนทั่วไปต่างก็พากันถกเถียงกันเรื่องข่าวทั้งสองเรื่องนี้

ข่าวแรกคือคดี 316 ที่เป็นเรื่องแดงออกมา พนักงานในหลงเถิงกรุ๊ปลาออกเป็นจำนวนมาก ประธานซ่งเทียนซานลาออกภายใต้แรงกดดันจากความคิดเห็นของประชาชน หลงเถิงกรุ๊ปถูกซื้อจากบุคคลลึกลับ

ข่าวที่สองก็เป็นผลพวงของคดี 316 เช่นกัน บริษัทผลิตยาหงเทียนล้มละลายและปิดตัวลง ประธานฉางหงเทียนเสียสติเหมือนคนบ้าอาละวาดบนท้องถนน และเกือบจะบีบคอคนบริสุทธิ์ตาย!

ทั้งสองเรื่องเหมือนหินก้อนใหญ่ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบอันเงียบสงบ จนทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่ขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นสถานีโทรทัศน์ สื่อต่างๆ ในพื้นที่หมิงจู ต่างพากันรายงานข่าวนี้อย่างดุเดือด ถึงขนาดที่มีคนเปิดโปงเรื่องสกปรกที่บริษัทผลิตยาหงเทียนเคยทำมาก่อนหน้านี้ ตระกูลหลินที่ถูกใส่ร้ายกลั่นแกล้งอย่างไม่เป็นธรรมถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้น

เรื่องนี้ทำให้ตระกูลซ่งติดร่างแหไปด้วย เพราะซ่งเทียนซานเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในคดี 316 เขาข่มขู่ญาติของผู้ป่วยที่โดนพิษ คนที่ให้พวกเขาย้ายออกไปจากเมืองหมิงจู ก็คือซ่งเทียนซาน

ด้วยเหตุนี้ซ่งหรูอี้ประธานกรรมการของบริษัทตระกูลซ่งก็ไม่ตอบคำถามโดยตรง เธอให้ผู้ช่วยอย่างซ่งหมิงเวยเป็นผู้ตอบคำถามนักข่าวที่มาสัมภาษณ์

“การกระทำและสิ่งที่ซ่งเทียนซานทำ ไม่ได้หมายถึงตระกูลซ่ง อีกอย่างตอนนี้เขาไปเที่ยวต่างประเทศ”

คำพูดนี้เป็นการไล่พวกนักข่าวไป

ถึงแม้คำพูดนี้จะพูดยาก เหมือนเป็นทำนองว่าจะละทิ้งซ่งเทียนซาน แต่ว่าซ่งเทียนซานไปเที่ยวต่างประเทศจริงเหรอ

ไม่มีใครเชื่อสักคน

โรงพยาบาลผู้ป่วยทางจิตแห่งที่สาม

ที่นี่คือโรงพยาบาลประสาทแห่งเดียวในเมืองหมิงจู และยังเป็นสถานที่ที่มีอัตราการเสียชีวิตสูงที่สุดในเมือง

ทุกที่ดูเหมือนจะปกติ แต่ความเป็นจริงเต็มไปด้วยคนบ้าที่สติไม่ปกติ เพราะเหตุนี้การรักษาความปลอดภัยของที่นี่จึงเข้มงวดมาก แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามาได้

ภายในตึกอันเงียบสงบ ชายรูปร่างผ่ายผอมกำลังตั้งอกตั้งใจดูทีวี พิธีกรกำลังรายงานข่าวการล้มละลายของบริษัทผลิตยาหงเทียน จนทำให้ประธานฉางหงเทียนเสียสติและจะฆ่าบนท้องถนน

ชายคนนั้นยิ้มบางๆ เหมือนอารมณ์ดี

“หมายเลข 87 ออกมาทานข้าวได้แล้ว”

ขณะนั้นเองเสียงผู้คุมก็ดังเข้ามาข้างใน

“ครับ”

ชายคนนั้นปิดทีวีและเดินออกไปข้างนอกอย่างสบายใจ

ใบหน้าของเขาหล่อเหลาและดูดี ไม่เหมือนกับผู้ป่วยคนอื่น จริงๆ แล้วถ้าเขาสวมสูทสีขาว ก็จะดูเหมือนคุณชายของตระกูลใดตระกูลหนึ่ง

เขาควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี เขายิ้มและขอบคุณคนที่ยื่นอาหารมาให้เขา

หน้าตาและอารมณ์ของเขาดูดี เขาเดินมานั่งที่มุมเงียบๆ มุมหนึ่ง และยกช้อนส้อมขึ้นทานอาหารอย่างสง่างาม

แต่ทว่าผู้ป่วยคนอื่นๆ กลับมองเขาด้วยแววตาหวาดกลัว เมื่อเห็นเขาเดินมาต่างพากันสละที่นั่งให้เขา

ขณะนั้นเอง ประตูโรงพยาบาลประสาทถูกเปิดออก มีผู้ป่วยถูกส่งมาหนึ่งคน

ทุกคนหันไปมองทางประตู เพราะอยากรู้ว่า ‘ผู้มาใหม่’ เป็นใคร

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองผู้ป่วยที่ถูกส่งตัวมาใหม่เช่นกัน เขาชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงแสยะยิ้มออกมา

ฉางหงเทียนเห็นผู้ชายคนนั้น จู่ๆ แววตาของเขาก็หวาดกลัวขึ้นมา

ชายคนนั้นวางช้อนส้อมลง จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาฉางหงเทียน และหัวเราะอย่างมีความสุข

“พ่อก็เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนผมเหมือนกันเหรอ”

…...

ข่าวที่หลงเถิงกรุ๊ปเปลี่ยนเจ้าของและข่าวที่ประธานบริษัทผลิตยาหงเทียนกลายเป็นผู้ป่วยทางจิตไปถึงหูของตระกูลหลิน

“แม่ได้ยินหรือยังว่าประธานของหลงเถิงกรุ๊ปเปลี่ยนคนแล้ว!”

หลินฉ่ายเวยดูข่าวในทีวีด้วยสายตาวูบไหว เธอถอนหายใจออกมา

โจวเหม่ยหยูนสีหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ “เรากลับไปตระกูลโจวรอบเดียว คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้”