เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 138

บทที่ 138 ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู

ฉันหวังว่าเขาจะตาย!

คำพูดนี้น่ากลัวยิ่งกว่าความเกลียดชัง น้ำเสียงเย็นยะเยือกจนเข้าไปถึงกระดูก ถังเฉาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยินก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ถังเสี่ยวลี้ที่นั่งอยู่บนตักของถังเฉาก็ตกใจเช่นกัน พายเนื้อที่อยู่ในมือถึงกับหล่นลงพื้น

“แม่เป็นอะไรคะ”

ถังเสี่ยวลี้กอดถังเฉาแน่น สีหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความกังวล และพูดพึมพำออกมา

หลินชิงเสว่ยังไม่สามารถตั้งสติได้ เมื่อรู้ว่าเธอแสดงอาการออกมามากจนเกินไป ก็รีบตัดสายและบล็อกเบอร์นั้นทันที เธอพูดขอโทษออกมา “ขอโทษนะเสี่ยวลี้ แม่ทำให้ลูกตกใจใช่ไหม”

“ไม่ได้ตกใจค่ะ”

ถังเสี้ยวลี้ส่ายหน้า ดวงตาคู่สวยยังคงมองหลินชิงเสว่อย่างเป็นกังวล “แม่อย่าโกรธเลย ต่อไปเสี่ยวลี้จะเชื่อฟังแม่ ไม่ทำให้แม่โมโห…”

เมื่อได้ยินที่เสี่ยวลี้พูด หลินชิงเสว่ก็ไม่กล้าพูดเรื่องหนักใจออกมา สีหน้าของเธอยิ่งรู้สึกผิดขึ้นไปอีก

สาเหตุเพราะตัวเธอเองแท้ๆ แต่เสี่ยวลี้กลับคิดว่าตัวเองทำให้เธอโกรธ และเอาแต่พูดขอโทษเธอ

“แม่ไม่ได้โกรธ เสี่ยวลี้เป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาก”

เธออุ้มเสี่ยวลี้มาจากถังเฉา และกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเด็กน้อยจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น

ถังเฉารู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมื่อกี้ใครโทรมาเหรอ เขาเป็นใคร”

หลินชิงเสว่เงียบไป แววตาของเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจ

ขณะนั้นเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นเบอร์แปลก

หลินชิงเสว่ตัดสายทิ้ง แต่ถังเฉากลับส่ายหน้าไปมา แววตาของเขาลุ่มลึกและแฝงไปด้วยความน่ากลัวอันเย็นยะเยือก

เขาอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่ทำให้ชิงเสว่สีหน้าเปลี่ยนไปเช่นนั้น

ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ หลินชิงเสว่จึงกดรับสาย

“ชิงเสว่ ทำไมคุณถึงตัดสายผม ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ ถึงคุณจะบล็อกผม ผมก็ยังมีอีกเป็นพันวิธี”

เมื่อรับสาย ก็มีเสียงขี้เล่นของผู้ชายดังขึ้น

“นายเป็นใคร” ถังเฉาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“.…..”

จู่ๆ ก็มีเพียงความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของอีกฝ่าย

ขณะที่พูด น้ำเสียงของผู้ชายไม่ได้ขี้เล่นเหมือนตอนแรกอีกแล้ว มันเริ่มจริงจังขึ้น

“ชิงเสว่ มีผู้ชายอยู่ข้างเธอ”

“ฉันคือสามีของเธอ”

ถังเฉาปิดลำโพงและยกมือถือขึ้นมาแนบหู จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“.…..”

เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ชายคนนั้นจึงถามลองเชิงว่า “นายคือ..ถังเฉา คนที่ทำให้ชิงเสว่ท้องแล้วหายไปห้าปีน่ะเหรอ”

“ฉันเอง”

แววตาของถังเฉาเต็มไปด้วยความอาฆาตขึ้นมาทันที เรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้ามภายในใจของเขา ใครก็ห้ามพูดถึงมัน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เมื่อรู้ว่าถังเฉาเป็นใคร ชายคนนั้นจึงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

หัวเราะอย่างเกรี้ยวกราด หัวเราะอย่างประชดประชัน เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความร้ายกาจและเยาะเย้ยถังเฉา

“ตลกมากหรือไง”

น้ำเสียงของถังเฉาเย็นยะเยือก “เชื่อไหมว่าถ้านายยังหัวเราะต่ออีกสักหน่อย ไม่ว่านายจะหลบอยู่ที่ไหน ฉันก็จะหานายจนเจอและตัดลิ้นนายออกมา”

“งั้นฉันขอเตือนนายว่าทางที่ดีอย่าทำแบบนี้ ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องที่นายมีปัญญาทำแบบที่พูดหรือเปล่า ถึงนายจะมีปัญญาทำแบบนั้น แต่ถ้ารู้จักฉันขึ้นมา นายคงไม่กล้าทำอะไรฉันแน่”

ชายคนนั้นยังคงหัวเราะออกมาอย่างไม่กลัวอะไร

“งั้นเหรอ นายเป็นใคร”

ถังเฉาหัวเราะ