เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 140

บทที่ 140 สมคบคิด

ข่าวที่ฉางหงเทียนตายในโรงพยาบาลประสาทแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว

ซ่งเทียนซานปิดหนังสือพิมพ์ลง สีหน้าของเขาร้อนรนเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงอันตราย

หลังจากที่บริษัทผลิตยาหงเทียนย่อยยับ ฉางหงเทียนก็ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลประสาท และตายในคืนวันที่เพิ่งเข้าไป

ตัดการฆ่าตัวตายออกไป ฆาตกรจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากถังเฉา เพราะคนอื่นไม่มีแรงจูงใจในการฆ่า

ฉางหงเทียนตายแล้ว คนต่อไปจะเป็นตาเขาหรือเปล่า

“คุณซ่ง นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ”

ขณะนั้น ชายที่ดูท่าทางธรรมดาเดินเข้ามาในห้องรับแขกและยื่นถุงที่มันแน่นให้เขา

“หาเจอแล้วเหรอ” ซ่งเทียนซานอึ้งไป

ชายคนนั้นพยักหน้า “เชื่อมือผมเถอะครับ”

“ดีมาก”

ซ่งเทียนซานมีความสุขมาก เขายื่นบัตรธนาคารให้ชายคนนั้น

นี่คือนักสืบเอกชนที่เขาใช้เงินจำนวนมากจ้างมาให้สืบทุกการกระทำของถังเฉา

เขาต้องรู้ให้ได้ ถังเฉาเป็นแค่สวะในตระกูลหลิน ทำไมถึงมีฝีมือขนาดนี้

ซ่งเทียนซานฉีกซองออก รูปภาพหล่นออกมาสองสามใบ

ในภาพเป็นรูปของถังเฉา หลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้กำลังทานข้าวอยู่ที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง!

เมื่อเห็นรูปนั้น ซ่งเทียนซานก็อึ้งไป ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกัน

นักสืบเอ่ยขึ้นว่า “ดูจากการกระทำและสีหน้าของพวกเขา พวกเขาเป็นคู่รักกัน การที่คนที่ชื่อถังเฉาสร้างความวุ่นวายให้คุณซ่งได้ขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเขามีคนใหญ่คนโตคอยหนุนหลังอยู่”

ซ่งเทียนซานสีหน้าเยือกเย็น

“ที่แท้ไอ้สวะนั่นเป็นหนุ่มที่เธอแอบเลี้ยงอยู่อย่างนั้นเหรอ!”

“หลินชิงเสว่ภายนอกดูสูงส่ง แต่ลับหลังเป็นผู้หญิงใจง่าย ผู้หญิงต่ำตม!”

ซ่งเทียนซานเคยไปร่วมงานแต่งงานของหลินชิงเสว่ เขารู้ว่าสามีของเธอเป็นคนใหญ่คนโตในวงการทหาร แต่เธอกลับมาอยู่กับไอ้สวะถังเฉา ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองช่างโจ่งแจ้งจริงๆ!

ซ่งเทียนซานแสยะยิ้ม “หลินชิงเสว่ ครั้งนี้ฉันหาหลักฐานในการมัดตัวเธอได้แล้ว!”

“สามีไม่อยู่บ้าน ก็ไปแอบเลี้ยงต้อย ในเมื่อมีชู้ได้ ก็หมายความว่าจะเป็นผู้ชายคนไหนก็ได้อย่างนั้นสิ”

พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกสนใจกลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น แผนร้ายผุดขึ้นมาในหัวของเขา

“คุณชาย คุณท่านอยากพบครับ”

ขณะนั้นเอง ผู้ดูแลบ้านเดินเข้ามาพูดกับซ่งเทียนซาน

“รู้แล้ว”

ซ่งเทียนซานพยักหน้า เขาให้นักสืบกลับไป จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องหนังสือ

“พ่อเรียกผมเหรอ”

ซ่งเทียนซานเอ่ยขึ้น และมองชายที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา

ชายคนนี้อายุเลยห้าสิบมาแล้ว แต่ยังดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ใบหน้ายังอ่อนเยาว์และเต่งตึง

คิ้วโค้งเรียวเหมือนดาบ ดวงตาเป็นประกายที่ประดับด้วยแว่นกรอบทอง ดูแล้วเหมือนคนมีความรู้เป็นอย่างมาก

“ฉันได้ยินเรื่องมาบ้างแล้ว”

ซ่งเต้าหลิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ตอนแรกฉันยังมีความหวังกับแก แต่ดูท่าแล้วแกยังเทียบกับซ่งหรูอี้ไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเทียนซานเบิกตาโพลง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นผู้หญิง”

ซ่งเต้าหลิงพูดอย่างตรงไปตรงมา เขามองซ่งเทียนซานแล้วพูดว่า “อีกอย่าง เลือดที่ไหลเวียนในตัวของเธอก็ไม่ใช่สายเลือดตระกูลซ่ง ยังไงก็ไม่ใช่คนของตระกูลซ่ง”

“ถูกต้องครับ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ความหงุดหงิดก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของซ่งเทียนซาน “เธอไม่ใช่คนของตระกูลซ่งแม้แต่น้อย คุณปู่แค่ทำตามคำขอและเลี้ยงเธอมาเท่านั้น ทำไมปู่ต้องยกตำแหน่งใหญ่ให้เธอด้วย!”

“พ่อคิดว่าผู้อาวุโสจะยอมไหม”