เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 143

บทที่ 143 ลักพาตัวผิดคน

หลังจากผ่านไปสิบนาที รถแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดที่หน้าประตูนิคมอุตสาหกรรม

ถังเฉาเดินลงจากรถด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ความเย็นชาแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปข้างใน

จิตวิญญาณอันแข็งแกร่งทำให้เขารู้ทันทีว่ามีใครหลบอยู่ตรงไหนบ้าง เมื่อเหยียบเข้ามาในนิคมอุตสาหกรรม

ขอแค่ถังเฉาอยากทำ พวกที่ซุ่มอยู่จะกลายเป็นศพอันเยือกเย็นโดยทันที แต่เขาไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น จึงก้าวเข้าไปในโรงงาน

พวกที่แอบซุ่มอยู่รีบวิ่งไปหาฉางเว่ยและลูกน้อง จากนั้นจึงรายงานว่า “ลูกพี่ เฮียเฮยหนี มันมาแล้วครับ”

ฉางเว่ยกับเฮียเฮยหนีลุกขึ้นทันที ทั้งสองเดินมาที่หน้าต่างและมองลงไป ถังเฉากำลังเดินขึ้นบันไดมา ถึงสีหน้าของเขาจะดุดัน แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา

“ไอ้โง่นี่ บอกให้มาคนเดียวก็มาคนเดียวจริงๆ สงสัยไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ”

“ลูกพี่ อีกฝ่ายมาเพียงคนเดียว ทำไมต้องเรียกพวกเรามาทั้งหมด”

“ใช่ ขี่ช้างจับตั๊กแตน”

“.…..”

พวกลูกน้องพากันหัวเราะออกมา ราวกับว่าเดาช่วงเวลาตายของถังเฉาได้อย่างไรอย่างนั้น

ฉางเว่ยกลับส่ายหน้า เขาพูดอย่างจริงจังว่า “คุณซ่งบอกกับฉันว่า ไอ้ถังเฉาเคยเป็นทหาร มันมีความสามารถ พวกแกอย่าประมาท ไปดูสิว่ามีตำรวจตามมาหรือเปล่า!”

ลูกน้องคนหนึ่งเอากล้องส่องทางไกลส่องดู จากนั้นจึงพูดว่า “ไม่มีตำรวจตามมาครับ ไอ้หมอนี่มันมาคนเดียวจริงๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉางเว่ยก็โล่งใจ มาคนเดียวจะได้จัดการง่ายๆ

ดังนั้น เขาจึงหันไปหาชายสี่คนที่ทำการลักพาตัว “พวกแก ไปเชิญคุณถังเข้ามาสิ”

“ไม่ต้อง ฉันมาแล้ว”

ขณะนั้นเอง น้ำเสียงที่น่ากลัวราวกับมีดปลิดชีพดังขึ้น อุณหภูมิในโรงงานเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคนตกใจจนตัวสั่น ทุกคนยื่นคอออกไปมองที่มาของเสียงนั่น

เห็นจากไกลๆ ว่ามีเงาของใครบางคนกำลังเดินเข้ามา ซึ่งคนนั้นก็คือถังเฉา

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนอสูรกระหายเลือดในสนามรบ ที่ทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

“รนหาที่ตาย!”

ชายคนหนึ่งสีหน้าโกรธเป็นอย่างมาก มีท่อนเหล็กอยู่ในมือของมัน มันเดินมาข้างหลังของถังเฉาและเล็งไปที่ข้างหลังศีรษะของถังเฉา

ผัวะ

แต่ทว่า คนที่อยู่ในที่นี้ยังไม่ทันได้เห็นว่าถังเฉาทำอะไร ร่างกายของชายคนนั้นลอยกระเด็นออกไปเหมือนว่าวสายขาด

มันคอหักและสิ้นใจลง

ทุกคนพากันตกใจเมื่อเห็นภาพนั้น พวกเขามองถังเฉาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

ฉางเว่ยก็ตะลึงไปเช่นกัน แต่ไม่นานเขาก็ตั้งสติได้ เขาหรี่ตาลง “นายคือถังเฉาคนที่ทำให้พ่อฉันล้มละลายฉันไหม”

“เธออยู่ที่ไหน”

แต่ทว่า ถังเฉาไม่ตอบเขา พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและมองฉางเว่ยด้วยแววตาดุดัน

“นี่ไม่ใช่ท่าทางของคนที่กำลังอ้อนวอนขอความช่วยเหลือนี่นา”

ฉางเว่ยไม่กลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความน่ากลัวของถังเฉา เขาคิดว่าก็แค่เสือที่กำลังคลั่งเท่านั้น

เมียถูกจับตัวมาแถมยังใกล้จะโดนข่มขืนอีก ผู้ชายคนไหนก็ต้องโมโหและคลั่งอยู่แล้วนิ

เมื่อฉางเว่ยโมโห เขาก็จะยิ่งสุขุมขึ้น ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันจะบอกนายก็ได้ แต่นายต้องยกมือวางไว้บนหัวและคุกเข่าลงบนพื้น อย่างน้อยก็ให้ฉันได้เห็นความซื่อสัตย์ของแก”