เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 144

บทที่ 144 มือที่สาม

คำว่าลักพาตัวผิดคนที่ซ่งเทียนซานพูดออกมา เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาตอนกลางวัน ฉางเว่ยงงไปหมด

“คุณว่าไงนะ ลักพาตัวผิดคนงั้นเหรอ”

เมื่อตั้งสติได้ ฉางเว่ยจึงย้อนถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อ คนทั้งคน จะลักพาตัวผิดได้ยังไงกัน

“ฉันอุตส่าห์ไว้ใจนาย แต่นายกลับลักพาตัวมาผิดคน! น่าโมโหจริงๆ…”

เสียงโมโหของซ่งเทียนดังออกมาทางโทรศัพท์ “ฉันต้องการหลินชิงเสว่ ถ้าไม่ใช่หลินชิงเสว่แล้วมันจะสนุกได้ยังไงล่ะ”

การได้ยินของถังเฉาพิเศษกว่าคนอื่น เขาได้ยินสิ่งที่ซ่งเทียนซานพูดในทันที จู่ๆ แววตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมา

“ซ่งเทียนซาน ครั้งก่อนฉันไว้ชีวิตสถุนๆ ของแกไว้ แกยังมีจิตใจที่สกปรก คิดจะลักพาตัวชิงเสว่…”

ฉางเว่ยยังไม่รู้ว่าถังเฉาอยากฆ่าเขากับซ่งเทียนซานขึ้นมาแล้ว ฉางเว่ยไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของเขาไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก

คิดย้อนไปตอนที่ถังเฉาเรียกชื่อ ‘จ้าวหยูน’ ไม่ใช่หลินชิงเสว่ ตอนแรกฉางเว่นคิดว่าถังเฉาจงใจทำให้เขาสับสน คิดไม่ถึงว่าจะลักพาตัวผิดคนจริง!

“พวกกระจอก…”

ฉางเว่ยโกรธจนมุมปากกระตุก แต่ทว่าคนที่ลักพาตัวหลินจ้าวหยูนมาก็ตายไปหมดแล้ว เขาก็เลยไม่สามารถระบายความโกรธกับพวกนั้นได้

แต่เมื่อคิดถึงท่าทางจริงจังของถังเฉา ฉางเว่ยจึงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณซ่ง อย่าเพิ่งตกใจไป ถึงจะเกิดความผิดพลาดนิดหน่อย แต่เรายังสามารถควบคุมสถานการณ์ได้”

“หมายความว่ายังไง”

ฉางเว่ยยิ้ม “ถึงจะใช่หรือไม่ใช่หลินชิงเสว่ พวกเธอก็เป็นคนสำคัญของถังเฉา ขอแค่เธออยู่ในมือเรา เขาก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเทียนซานก็เริ่มคลายความโกรธ “นายพูดมีเหตุผล ผู้หญิงคนนี้หน้าตาเหมือนหลินชิงเสว่ น่าจะเป็นน้องสาวหรือไม่ก็พี่สาว”

“ผมก็คิดอย่างนั้น”

ฉางเว่ยยิ้มกว้างกว่าเดิม “ถึงจะไม่ใช่หลินชิงเสว่ แต่ก็เป็นสิ่งล้ำค่าเหมือนกัน อีกอย่าง เมื่อห้าปีก่อนหลินชิงเสว่ก็เสียความบริสุทธิ์ให้ไอ้สวะคนหนึ่งไปแล้ว เธอเป็นของมือสอง แต่สาวน้อยคนนี้ยังไร้มลทินไม่ว่ายังไงคุณซ่งก็มีแต่ได้กับได้”

ซ่งเทียนซานถูกใจคำพูดของฉางเว่ย “ฮ่าๆ นายนี่พูดเก่งจริงๆ ก็ดี ในเมื่อไม่ได้ลิ้มรสหลินชิงเสว่ ลิ้มรสน้องสาวของมันก็มันเลวเหมือนกัน!”

เมื่อวางสายลง สีหน้าของฉางเว่ยกลับมาเป็นปกติ เขาหัวเราะหึหึและมองถังเฉา “ฉันยอมรับว่าลักพาตัวมาผิดคน แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนิ มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน ถ้านายฆ่าฉัน นายก็จะไม่มีทางหาเธอเจอ”

ถังเฉาไม่มีท่าทีใด “นายมั่นใจขนาดนั้นเลย”

“แน่นอน”

ฉางเว่ยยิ้มกว้าง “ถ้านายไม่เชื่อก็ลองดู”

ตู้มมม

ทันใดนั้น ถังเฉาก็ประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเอามือบีบคอเขาอย่างแรง

ฉางเว่ยเบิกตาโพลง สีหน้าแดงก่ำ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดลมหายใจ

แต่ทว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขายังคงกระตุก

เขากำลังยิ้ม

ถึงจะถูกถังเฉาบีบคออยู่ แต่เหมือนกับเขากำลังบีบยาสีฟันอยู่อย่างไรอย่างนั้น บีบเอาคำพูดของฉางเว่ยออกมา

“ดูเหมือนว่านายจะตัดสินใจฆ่าฉันแล้วสินะ ฉันขอเตือนให้นายรีบฆ่าฉันซะ ไม่งั้นร่างกายของผู้หญิงคนนั้นจะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้แววตาของถังเฉายิ่งเย็นยะเยือก เขาเพิ่มแรงที่ฝ่ามือทีละนิด

“ใช่ ฆ่าฉันแบบนี้แหละ”

สีหน้าของฉางเว่ยค่อยๆ เปลี่ยนจากแดงเป็นม่วง จนเขาต้องแลบลิ้นออกมาเหมือนผีผูกคอ แต่ทว่าแววตาของเขากลับเป็นประกายแวววาว

“ถ้าฉันตาย..นายก็จะไม่มีทางเจอผู้หญิงคนนั้นอีก นายจะต้องจมอยู่กับการโทษตัวเองไปตลอดชีวิต”

“เห็นนายโมโห เจ็บปวด ฉันกับพ่อก็จะมีความสุข…”

ถังเฉาเงียบไปครู่หนึ่ง ถึงเขาจะโมโหแค่ไหน แต่ก็ต้องคลายมือออกจากคอของฉางเว่ย

อากาศบริสุทธิ์เข้าไปในปอดของฉางเว่ยอีกครั้ง สีหน้าของเขากลับมาเป็นปกติ เขายิ้มกว้างออกมาอีก