เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 145

บทที่ 145 มอบความตายให้แก

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที รถคันหนึ่งเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์ ฉางเว่ยลงมาจากรถ เขาดูเวลาแล้วแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ “นานขนาดนี้แล้ว สงครามคงจะเสร็จสิ้นลงแล้ว….”

พูดจบเขาก็ผลักประตูเข้าไปอย่างไม่สนใจอะไร จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงสดใสว่า “คุณซ่ง ผลการทำสงครามเป็นอย่างไรบ้างครับ”

แต่ทว่าภายในห้องมีเพียงความเงียบและเสียงของฉางเว่ยเท่านั้น

“คุณซ่ง?”

ฉางเว่ยอึ้งไป จากนั้นจึงวิ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง

เมื่อเขาผลักประตูเข้าไป สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

บนพื้นเต็มไปด้วยเศษกระจก ลมพัดอย่างรุนแรงจนได้ยินเสียงผ้าม่านโบกไปมา

ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงหายตัวไปแล้ว แต่ซ่งเทียนซานนอนจมกองเลือดอยู่บนเตียง บนตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยมีดนับไม่ถ้วน

“นี่..นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

สีหน้าของฉางเว่ยเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขารีบวิ่งไปมองที่หน้าต่าง

ข้างนอกหน้าต่างมีเพียงความมืด ไม่เห็นแม้แต่เงาของใครสักคน

ฉางเว่ยไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาวิ่งมาที่ซ่งเทียนซานและเอามืออังจมูก

เขายังมีชีวิตอยู่

นี่ทำให้ฉางเว่ยโล่งอก จากนั้นเขาใช้แรงเขย่าตัวของซ่งเทียนซาน “ตื่นสิ คุณซ่ง ตื่นสิ”

แต่ทว่า ไม่ว่าเขาจะเขย่าตัวของซ่งเทียนซานเท่าไร ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ฉางเว่ยตกใจเป็นอย่างมาก ความกลัวปกคลุมไปทั่วร่างกาย ใครกันแน่ที่ทำร้ายซ่งเทียนซานจนบาดเจ็บสาหัส และช่วยผู้หญิงคนนั้นไป

คนแรกที่ลอยเข้ามาในหัวของถังเฉาคือถังเฉา

แต่คิดไปคิดมา มันไม่มีทางเป็นไปได้

เพราะถังเฉาไม่รู้ว่าเขาเอาตัวผู้หญิงไปซ่อนไว้ที่ไหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ถังเฉาจะมาช่วยชีวิตของผู้หญิงคนนั้นก่อนที่เขาจะมาถึง

ทันใดนั้น ถังเฉาปรายตามองไป พบว่ากล้องวิดีโอกำลังบันทึกภาพอยู่

เขารีบเดินมาที่กล้องวิดีโอ และกดหยุดบันทึก เขากะว่าจะนำมันออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ก๊อกๆๆ

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูคฤหาสน์ก็ดังขึ้น

ฉางเว่ยขมวดคิ้ว และพูดเสียงดังว่า “มีอะไรค่อยว่ากัน!”

ซ่งเทียนซานหมดสติ ตอนนี้ในคฤหาสน์มีเพียงเขาและคนขับรถเท่านั้น ฉางเว่ยจึงคิดว่าคนที่เคาะประตูอยู่ข้างล่างคือคนขับรถของตัวเอง

ปังปังปัง

เสียงเคาะประตูรุนแรงขึ้นอีก ราวกับจะกระแทกประตูให้เปิดออกมา

ฉางเว่ยโมโหเป็นอย่างมาก เขารีบเดินลงไปเปิดประตูข้างล่าง

ปังงง

แต่ทว่า เขายังไม่ทันได้เปิดประตู ก็มีแรงมหาศาลจากข้างนอกดันเข้ามา ประตูทั้งบานลอยเข้ามากระแทกตัวฉางเว่ยอย่างแรงและทับอยู่บนตัวเขา

“แค่กๆ”

ฝุ่นตลบอบอวล ฉางเว่ยไอไม่หยุด ขณะนั้นเอง รองเท้าหนังสีดำปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

ฉางเว่ยสั่นไปทั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถังเฉาเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าดุร้าย แววตานิ่งเฉย

ทันใดนั้นเหมือนฉางเว่ยต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง สีหน้าของเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก “นาย..นายมาที่นี่ได้ยังไง”

“ขอบใจที่นายนำทาง”

ถังเฉาก้มลงมองเขา ความอาฆาตฉายออกมาจากแววตาของเขา “ฉันอุตส่าห์ให้โอกาสนายมีชีวิตอยู่ แต่นายไม่ต้องการมัน งั้นอย่ามาว่าฉันก็แล้วกัน!”

ทันใดนั้นฉางเว่ยตกใจเป็นอย่างมาก ความหวาดกลัวในใจไม่มีที่สิ้นสุด

เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเครื่องต่อรองชีวิตของเขา แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นหายตัวไปแล้ว เท่ากับว่าเขาไม่มีเครื่องต่อรองอีกแล้ว ถ้าถังเฉาจะฆ่าเขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว

“อย่า นายจะฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันยังช่วยนายได้”

ฉางเว่ยตะเกียกตะกายไปอ้อนวอนถังเฉา

“ประโยชน์อย่างเดียวที่นายมีชีวิตอยู่ก็คือบอกฉันมาว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน!” ถังเฉาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อยู่นั่น อยู่ตรงนั้น!”

ฉางเว่ยรีบชี้ไปยังห้องหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

ถังเฉามองตามไป จากนั้นก็เดินไปยังห้องนั้น

ฉางเว่ยไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย เขาวิ่งหนีเอาชีวิตรอดออกไปข้างนอก

เขารู้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นหายตัวไป การที่เขาไม่บอกถังเฉา เพราะว่าอยากยื้อเวลาชีวิตของเขาเอาไว้

แต่ทว่ากลอุบายเช่นนี้กลับถูกถังเฉาเดาทางได้ เขาไม่เห็นหลินจ้าวหยูน เห็นเพียงซ่งเทียนซานนอนหมดสติอยู่

ทันใดนั้นแรงสังหารในแววตาของถังเฉาเพิ่มมากขึ้นอีก เขาหยิบโคมไฟที่ทำจากโลหะขว้างไปที่ฉางเว่ย

ผัวะ

มันกระแทกไปที่หลังศีรษะของฉางเว่ยพอดี ดวงตาของเขามืดลงและหมดสติทันที

ถังเฉาเดินออกมา ความโกรธก่อตัวขึ้น เขาไม่สนใจว่าฉางเว่ยจะหมดสติอยู่ ชายหนุ่มจับหัวของฉางเว่ยกระแทกกับพื้น

ผัวะ

ภายใต้แรงกระแทกอันเจ็บปวด ฉางเว่ยฟื้นขึ้นมาและรู้สึกวิงเวียน

แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันเย็นชาของถังเฉา เขาตกใจจนตัวสั่นเทา ก่อนหน้านี้ภาพที่ถังเฉาจัดการกับทุกคนภายในพริบตาเดียว ยังติดตาเขาอยู่

“นายจะฆ่าฉันไม่ได้ ไม่งั้นนายจะต้องเสียใจ!” เขามองถังเฉาและตวาดออกมาด้วยความหวาดกลัว

“นายกล้าหลอกฉันเหรอ”