เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 170

บทที่ 170 จะฆ่าจะแกง

นายท่านเจิ้งดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ในน้ำเสียงที่ต่ำ มีอาฆาตที่แทรกซึมอยู่นิดๆ

ทุกคนในตระกูลโจวตัวสั่นไปหมด หน้าซีดราวกับกระดาษ ถึงกับกลั้นหายใจ ไม่กล้าหายใจแรงๆออกมา

ตระกูลเจิ้งไม่ใช่คนโง่ ไม่มีข่าวของเจิ้งฮ่าวมาสักพักหนึ่งแล้ว เรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ขาน ดูแล้วน่าจะร้ายมากกว่าดี

แล้วทำไมตระกูลเจิ้งต้องเชิญตระกูลโจวหล่ะ?

เพราะว่าพวกเขาไม่มีหลักฐานว่าตระกูลโจวฆ่าเจิ้งฮ่าว เพราะฉะนั้นนายท่านเจิ้งต้องได้ยินตระกูลโจวสารภาพกับปากตัวเองเรื่องอาชญากรรมนี้

นี่เป็นงานเลี้ยงที่มีเลศนัยแอบแฝง วางแผนลอบสังหาร เช่นเดียวกับหลิวปัง!

คำพูดนี้ของเขาไม่หนักไม่เบา ดังพอดีที่จะทำให้แขกทุกคนได้ยิน ทันใดนั้น ทั้งงานกลายเป็นเงียบสงบ ทุกคนได้กลิ่นไอของความอัดอั้นตันใจที่พัดโชยมา

สายตาของถังเฉา ก็ค่อยๆหรี่ขึ้น นัยน์ตามีความคมกริบผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อะไรควรมา ก็มาแล้ว

โจวฉวนกั๋วรีบมองไปที่โจวเหม่ยหยูนทันที แสร้งทำเป็นหนักแน่นแล้วพูด "เหม่ยหยูน เธอมาพูด"

ความคิดของโจวฉวนกั๋วนั้นง่ายมาก

โจวเหม่ยหยูนถูกผลักออกไปอย่างกะทันหัน รู้สึกตกใจ ตระกูลหลินเป็นสาขาหนึ่งของตระกูลโจว ถ้าหากเรื่องมันถึงขั้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ พร้อมที่จะสลัดตระกูลหลินทันที เพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตระกูลโจว พูดอย่างๆติดขัดๆ "คือว่า ... เจิ้งฮ่าวเขา ... ”

“เขาเป็นอะไร?”

เจิ้งเทียนเฉิงจ้องมองโจวเหม่ยหยูนอย่างเย็นชาและจี้ถามว่า "ระยะเวลานี้ผมคิดถึงเขามาก แม้แต่ในฝันก็เรียกชื่อเขา โลกภายนอกมันวุ่ยวายมาก ผมกลัวว่าเขาจะถูกคนที่มีจิตใจชั่วร้ายทำร้ายเอา---- "

บรรยากาศในงานตอนนี้น่าอึดอัดมาก ราวกับว่าอากาศแข็งตัวไปครึ่งหนึ่ง ทำให้ผู้คนหายใจลำบาก

บางตระกูลถึงกับถอยไปข้างหลังสองสามก้าว เกรงว่าจะปะทะกัน

เย่เทียนหลงกับจ้าวเย็นหรานค่อยๆหรี่ตามองไปที่เจิ้งเทียนเฉิง แต่ไม่ได้มีความรู้สึกกลัว

เมื่อเห็นว่าเขายังไม่พูด เจิ้งเทียนเสียงก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างเศร้าโศกและพูดว่า "พวกคุณวางใจพูดได้เต็มที่เลย ตระกูลโจวเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจที่สำคัญของตระกูลเจิ้ง ถ้าหากเสี่ยวฮ่าวเกิดเรื่องจริงๆ ผมก็ไม่ถือโกรธพวกคุณหรอก”

"คนที่ผมรักที่สุดก็คือหลานชายสองคนนั้น ไม่ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตาย พวกคุณควรจะบอกผมตามตรง!"

เจิ้งเทียนเฉิงน้ำตาไหล คุกเข่าลงกับพื้นท่าทางเหมือนเป็นห่วงหลานชายมาก

ท่าทางของเจิ้งเทียนเฉิงทำให้ทุกคนในตระกูลโจวต่างก็ตื้นตันใจ ลังเลสักพัก แล้วพูดออกมาว่า "นายท่านเจิ้ง ท่านไม่ถือโทษพวกเรา จริงๆเหรอ?"

ในสายตาของเจิ้งเทียนเฉิงมีแววอาฆาตแวบผ่าน แต่เขายังคงพูดอย่างเศร้าๆ "จริง พวกคุณรีบบอกผม หลานชายที่ดีของผมตกลงเป็นยังไง - อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ !”

โจวเหม่ยหยูน หลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหลินต่างก็มองหน้ากัน เหมือนกับว่าตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ไม่ฟังการห้ามปราบของพวกหลินเจิ้นสง แล้วพูดความจริงออกมา

"นายท่านเจิ้ง ท่านอย่าเศร้าโศก เจิ้งฮ่าวได้จากไปแล้ว"

"อะไรนะ?!"

รูม่านตาของเจิ้งเทียนเฉิงหดตัวลงและสูดลมหายใจที่เย็นเฉียบเข้าลึกๆ ถอยหลังติดๆกันไปหลายๆก้าว สุดท้ายมีเสียงฟุ่บ นั่งลงกับพื้น

“ คุณปู่!”

เจิ้งหลินรีบพาคนของตระกูลเจิ้งพุ่งเข้ามา พยุงเจิ้งเทียนเสียงขึ้น รีบตบหลังเขาให้เขาหายใจได้คล่องๆ

“ หลานชายที่ดีของปู่!”

เจิ้งเทียนเฉิงร้องไห้เสียใจและสีหน้าเศร้าโศกของเขากลายเป็นความอาฆาตอย่างบ้าคลั่งทันที จ้องมองทุกคนในตระกูลโจว "ผมอุตส่าห์สนับสนุนให้ฮ่าวเอ๋อร์กับหลินฉ่ายเวยอยู่ด้วยกัน พวกคุณกับเนรคุณ ทำให้หลานที่ดีของผมตาย วันนี้ไม่สนใจว่าจะเป็นตระกูลโจวหรือตระกูลหลิน ก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ ผมจะฝังพวกคุณไปพร้อมกับหลานของผม! "

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ตระกูลโจวทุกคน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

โจวฉวนกั๋วรีบมาอยู่ต่อหน้าเจิ้งเทียนเสียงและวิงวอนอย่างขมขื่น "เทียนเฉิงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลโจวเรา โจวเหม่ยหยูนแต่งงานออกไปแล้ว ลูกสาวที่แต่งไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป เอากลับคืนมาไม่ได้ ถ้าหากท่านจะลงโทษจริงๆละก็ ก็เอาโทษกับตระกูลหลินเถอะ ผมกับตระกูลโจวไม่เกี่ยวข้องด้วย ! "