เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 173

บทที่173 เชือดไก่ให้ลิงดู

ได้ยินคำพูดของถังเฉา ม่านตาเจิ้งเทียนเฉิงหดลง ยิ่งไปกว่านั้นสีหน้าเจิ้งหลินหวาดกลัวสุดประดัง

คิดให้ตายก็คิดไม่ออก ถังเฉาจะเสนอเงื่อนไขที่จะให้ฆ่าเขา!

มีเพียงเฟิ่งหวง เท่านั้นที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ประหลาดใจกับเงื่อนไขนี้ของถังเฉา

เรื่องของรองหัวหน้า เรื่องสามีภรรยาระหว่างเขากับหลินชิงเสว่ ยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี แต่เจิ้งหลินคนนี้กลับไปได้ยินความลับนี้จากปากของตระกูลต่ง ยังไม่ใช่ครั้งเดียวที่นำเรื่องนี้ไปต่อรองเรื่องเงินหรือแบล็กเมล์ อีกทั้งใช้คำพูดดูหมิ่นหลินชิงเสว่ต่าง ๆ นานา ไม่ฆ่าเขาทิ้งถึงจะแปลก

แต่ว่าไอ้มดเล็ก ๆ ประเภทนี้ ไม่คูควรที่จะให้รองหัวหน้าลงมือสังหารด้วยตนเอง งั้นการสังหารเขา ก็ต้องให้เจิ้งเทียนเฉิงเป็นคนลงมือ

บรรยากาศในตอนนี้ ค่อย ๆ มีไอสังหารบาง ๆ ปะทุขึ้น เจิ้งเทียนเฉิงได้สติ หันไปยิ้มเจื่อน ๆ ให้ถังเฉา พูดว่า: “คุณถัง พอจะเปลี่ยนเงื่อนไขได้หรือไม่? เรื่องมันเป็น----”

“เงื่อนไขมีเท่านี้ ถ้าไม่รับปาก ตระกูลเจิ้งของพวกคุณก็เตรียมที่จะล่มสลายได้เลย”

ถังเฉาพูดตัดบทโดยไร้เยื่อใย

ส่าาา----

ได้ยินคำพูดนี้ เจิ้งเทียนเฉิงและเจิ้งหลิน ใบหน้าซีดเผือด

“คุณถัง----”

เจิ้งเทียนเฉิงยังคิดที่จะวิงวอนขอร้อง ในดวงตาถังเฉากลับส่งประกายเยือกเย็นพูดอีกว่า: “ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที ให้คุณฆ่าเขาด้วยมือคุณเอง ถ้าคุณไม่ลงมือเอง หากถึงกำหนดเวลาแล้ว คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด ไม่รอดไปแม้แต่คนเดียว!”

“คุณปู่ ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย!

เจิ้งหลินทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว รีบคลานไปเกาะที่ขาของเจิ้งเทียนเฉิง ใช้แรงดึงแขนเสื้อเขาไว้

แต่ว่า สิ่งที่ให้ต้องประหลาดใจก็คือ เจิ้งเทียนเฉิงไม่มีทีท่าตอบรับแต่อย่างใด สีหน้าถมึงทึงมาก

เจิ้งหลินเองก็ตกตะลึง นิ่งอึ้งจ้องมองเจิ้งเทียนเฉิง: “คุณปู่?”

“คุณยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งนาที”

ถังเฉามองดูนาฬิกา พูดเตือนไปเล็กน้อย

“คุณปู่ ปู่อย่าไปฟังมัน เขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก......”

เจิ้งหลินหวาดกลัวจนลนลาน กุมมือเจิ้งเทียนเฉิง เนื้อตัวสั่นเทา

“เสี่ยวหลิน หลานใจเย็น ๆ ฟังปู่พูดให้ดี ๆ นะ ......”

เจิ้งเทียนเฉิง จู่ ๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตามองไปที่เจิ้งหลิน ด้วยท่าทีหมดหนทางช่วย

เจิ้งหลิน มองสีหน้าของปู่ เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง จนในใจรู้สึกหดหู่เศร้าใจ

“ปู่ตักเตือนเจ้ามาตลอด ปากมากจะก่อเรื่อง สงบนิ่งดั่งทองพันชั่ง แต่ว่าหลานไม่เคยเชื่อฟัง”

เขามองหน้าเจิ้งหลินแล้วทอดถอนใจพูดอีกว่า: “หลานคิดว่าตระกูลเจิ้งมีอิทธิพลมาก ดังนั้นจึงเย่อหยิ่งจองหองทำอะไรไม่ยับยั้งชั่งใจ ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา แต่ว่ามีเพียงปู่เท่านั้นที่รู้ ตระกูลเจิ้งยังไม่มีอิทธิพลมากพอ ไม่เคยปริปากออกมา พูดแต่เพียงว่า ทั่วทั้งหมิงจูยังมีคนอีกมากมายที่สามารถทำลายตระกูลเจิ้งได้”

“คุณปู่ คุณอย่ามัวแต่พูดเลย รีบช่วยผม----”

“เดิมที ถ้าไม่มีเรื่องของหลานมาก่อกวน บางทีตระกูลเจิ้งของพวกเรายังจะอยู่รอด เพราะหลานมีส่วนทำร้ายทั้งตระกูลเจิ้ง”

ดูเหมือนเจิ้งเทียนเฉิงจะไม่ได้ยินคำพูดของเจิ้งหลิน พูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

แววตาเต็มไปด้วยความเมตตา ราวกับคุณปู่มองตนเองในสมัยเป็นเด็ก

“ยังอีกสิบวินาที” ถังเฉาปล่อยมือลง เดินช้า ๆ ไปทางเจิ้งหลิน

ถ้าหากเจิ้งเทียนเฉิงไม่วางมือ เขาก็จะลงมือด้วยตัวเอง ทำลายตระกูลเจิ้งทั้งหมด

“เสี่ยวหลิน คุณปู่รู้สึกว่าเวลาที่มีความสุขที่สุดก็คือ สมัยที่เธอกับเสี่ยวฮ่าวสองคนยังเป็นเด็ก พี่น้องทั้งสองคนเล่นด้วยกัน เธอว่า เสี่ยวฮ่าวอยู่บนสวรรค์คนเดียว จะเหงาหรือเปล่า?”

พูดถึงตรงนี้ ดวงตาทั้งคู่ของเจิ้งเทียนเฉิงแดงก่ำ แม้แต่น้ำเสียง ก็ยังเป็นเสียงสะอื้น

ในมือของเขามีปืนที่ดูน่ากลัวหนึ่งกระบอก ยกขึ้นอย่างช้า ๆ จ่อไปที่ศีรษะของเจิ้งหลิน

“ท่านปู่！ปู่จะทำอะไร?”

มองเหตุการณ์แล้ว ดวงตาเจิ้งหลินหดลง ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

“ผู้นำ ไตร่ตรองด้วย！”

คนอื่นๆ ในตระกูลเจิ้งก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ แต่เจิ้งเทียนเฉิงกลับหันไปด้านหลังด้วยความดุร้าย โกรธเคือง: “ทุกคนอย่าเข้ามา!”

ทุกคนต่างตกใจ มองเจิ้งเทียนเฉิงด้วยความหวาดกลัว ในเวลานั้นเห็นเพียงสภาพความโหดร้ายของเขาซึ่งยากจะบรรยายได้

“ตระกูลเจิ้งสืบทอดกันมาสามรุ่น ฉันไม่สามารถให้มันจบลงในมือของฉัน มิฉะนั้นแล้วอีกสามสิบปีข้างหน้า ฉันไม่มีหน้าไปพบเหล่าบรรพชน!”

“แต่ ผมเป็นหลานของท่านนะ!”

เจิ้งหลินมองไปที่เจิ้งเทียนเฉิงไม่น่าเชื่อกับสายตา คิดไม่ถึงว่าท่านปู่เพื่อปกป้องวงศ์ตระกูลถึงกับจะฆ่าตนเองได้

“ห้า สี่ สาม......”

ถังเฉาเริ่มนับถอยหลัง

เจิ้งเทียนเฉิงมองไปที่เจิ้งหลิน พูดว่า: “เสี่ยวหลิน เพื่อตระกูลแล้ว ทำได้เพียงต้องเสียสละหลาน หลานอย่าตำหนิปู่เลยนะ”