เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 18

บทที่18 เมืองหมิงจูสั่นสะเทือน

ถูกหลินเจิ้นสงตบโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้หลินฉ่ายเวยตกตะลึง

เมื่อเธอตั้งสติได้ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง “พ่อ พ่อตบฉัน!”

เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตพ่อไม่เคยตบตีเธอเลยสักครั้ง แต่เพื่อไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ถึงกับตบเธอ

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ เธอเป็นลูกสาวของคุณน่ะ!”

โจวเหม่ยหยูนรู้สึกกังวล เธอรีบดึงหลินเจิ้นสงไว้ แต่ก็ถูกเหวี่ยงออกไป

“เธอถูกคุณเลี้ยงตามใจแบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโต จึงกลายเป็นคนที่นิสัยเสียเช่นนี้!”

หลินเจิ้นสงดุด่าโจวเหม่ยหยูนไปพร้อมกัน “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ฉันไม่สนว่าพวกคุณจะใช้วิธีไหน ไม่ว่าจะคุกเข่า หรือก้มกราบ ก็ต้องพาเสี่ยวเฉากลับมาให้ได้ มิเช่นนั้น พวกเธอก็ไม่ต้องกลับมา!”

พูดจบ ก็เดินจากไป โดยไม่สนใจสองแม่ลูกหลินฉ่ายเวยเลย

ใบหน้าของทั้งสองเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่อึดอัดกลืนไม่เข้าคายไม่ออกดูน่าเกลียดเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะหลินฉ่ายเวย ที่เมื่อวานนี้เธอได้บอกถังเฉาว่าไม่ให้กลับมาตระกูลหลินตลอดไป ตอนนี้จะให้หน้าด้านไปอ้อนวอนให้เขากลับมา?

เธอไม่ยอมเสียหน้าเหรอ!

“ฉันไม่ไป!” เธอจับแก้มของเธอที่ยังคงปวดอยู่ กล่าวด้วยความโกรธ

เป็นโจวเหม่ยหยูนรู้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสำคัญ เธอจับมือหลินฉ่ายเวย แล้วพูดว่า “แม่ก็ไม่อยากไปเหมือนกัน แต่สถานการณ์มันบีบบังคับ ไม่เคยคิดว่าไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้มันจะดวงดีขนาดนี้ ทำให้มันชนะการประมูลได้จริงๆ”

“ตอนนี้ถ้าพวกเราหักหน้าเขามันจะไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย พ่อแกก็เป็นคนใจดำ ไปเข้าข้างคนอื่น เราเชิญเขากลับมาก่อน ขอแค่เขาทำผิดอีกครั้ง พวกเราก็สามารถขับไล่เขาออกไปได้ ไม่จำเป็นต้องรีบขนาดนั้น?”

หลินฉ่ายเวยถูกพูดจนยอมรับ เธอทำได้เพียงแค่กัดริมฝีปากและพูดด้วยความเสียใจ “งั้นก็ได้”

สองแม่ลูกก็ได้เดินออกไปจากอาคารกั๋วจี้ ต้องการหาตัวถังเฉา แต่ถังเฉาได้จากไปนานแล้ว

หลินฉ่ายเวยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาถังเฉา ได้ยินเสียงว่า ‘หมายเลขที่คุณเรียกยังไม่เปิดใช้บริการ’

ทำให้หลินฉ่ายเวยโกรธมากจนกระทืบเท้า “ไอ้คนไร้ประโยชน์นี้มันสมควรตายเสียจริง....... ”

ในเวลาเดียวกัน บนท้องถนน มีรถโรลส์รอยซ์สีดำคนหนึ่งขับไปเรื่อย ๆ และยานพาหนะที่อยู่รอบ ๆ ก็หลีกทางให้

ถังเฉานั่งหลับตาอยู่ที่เบาะหลัง คนที่ขับรถคือเฟิ่งหวง เธอกล่าวรายงานอย่างนอบน้อม “รองหัวหน้า ซุนชิงสารภาพทั้งหมดแล้ว รวมถึงเรื่องที่ขายความลับทางการค้าของบริษัทหลงเถิงกรุ๊ป”

“แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน ทำให้ตระกูลซ่งหลุดไป”

“รู้แล้ว”

ถังเฉาตอบเบา ๆ เขาไม่ได้คาดหวังว่า ใช้ซุนชิงคนนี้แล้วจะสามารถล้มซ่งหรูอี้ได้

เขาครุ่นคิดสักครู่ ถังเฉาถามอีกครั้ง “เรื่องงานแต่งงานไปถึงไหนแล้ว? ”

“รองหัวหน้า ทุกอย่างดำเนินการ ตามคำสั่งของคุณ ได้เชิญชนชั้นสูงที่มีชื่อเสียงทั้งหมดของเมืองหมิงจูแล้ว”

เฟิ่งหวงรายงานต่อ “ก็ขาดเพียงแค่แหวนเพชรวงเดียว เย็นนี้เวลา 18.00น. จะมีงานประมูลหนึ่งที่คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยซึ่งเป็นธุรกิจของตระกูลซ่ง หนึ่งในนั้นมีแหวนเพชรที่ใหญ่และแพงที่สุดของเจียงเจ้อหู้สามเมือง(ประกอบด้วยมณฑลเจียงซู มณฑลเจ้อเจียงและเมืองเซี่ยงไฮ้ สองมณฑลกับหนึ่งเมือง)”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของถังเฉาเป็นประกาย “ไปที่คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ย”

……

พอถึงเวลากลางคืนคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยเปิดให้บริการ

มีรถโรลส์รอยซ์สีดำคนหนึ่งขับมาจอดที่โรงจอดรถ

มีรถสปอร์ตราคาแพงทุกประเภทจอดอยู่รอบ ๆ ตั้งแต่ราคาหลักล้าน จนถึงหลายสิบล้าน แต่เมื่อเทียบกับรถคันนี้แล้วทำให้รถพวกนั้นดูหมองไป

เพราะเพียงแค่มูลค่าป้ายทะเบียนรถของ ‘A88888’ ก็มีมูลค่าเพียงพอที่จะนำรถเหล่านี้ที่จอดอยู่ไปทิ้งบนถนนได้นับสิบสาย

เมื่อประตูรถถูกเปิด ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเรียบเฉยสวมชุดสูทเดินออกจากรถ เขาคือถังเฉา

ตอนนี้เฟิ่งหวงเปลี่ยนเป็นชุดราตรีชุดเกาะอกสีดำ ซึ่งทำให้รังสีนักฆ่าลดน้อยลงไป ทำให้รู้สึกถึงความเป็นผู้หญิงมากขึ้น

“สวยมาก” ถังเฉากล่าวด้วยรอยยิ้ม

เฟิ่งหวงหน้าแดงขึ้นมา ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความรักแอบมองถังเฉา

“คุณเฟิ่งหวง คุณมาถึงแล้ว”

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนวิ่งไปมาต้อนรับ พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่า “ผมรอคุณตั้งนานแล้ว”

“อืม”

สีหน้าเฟิ่งหวงเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น ตอบด้วยเสียงเบา ๆ

ชายวัยกลางคนกำลังจะพูดขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เห็นถังเฉายืนอยู่ข้างเฟิ่งหวง สีหน้าของเขาก็แสดงความตกใจ “คุณคือผู้ใหญ่ท่านนั้นใช่มั้ย? ”

“คุณคือใคร?” ถังเฉาไม่รู้จักชายวัยกลางคนคนนี้

“ผมชื่อหูอีซาน คุณเรียกผมว่าเสี่ยวหู”

ชายวัยกลางคนยิ้มแล้วก็พูดว่า “เงินที่ซื้ออาคารกั๋วจี้ ผมเป็นคนออกเอง ถือเป็นของขวัญเล็กน้อย สิ่งนี้ยังไม่เพียงพอต่อการแสดงความเคารพเลย”

บังเอิญตอนนี้ไม่มีคนเลย ถ้าหากถูกคนอื่นเห็นว่า ชายที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองหมิงจูได้โค้งคำนับเขาเช่นนี้ จะต้องตกเป็นข่าวอย่างแน่นอน

“อืม”

ถังเฉาพยักหน้าอย่างสงบ แล้วถามว่า “ คุณเป็นคนของใคร?”

เมื่อได้ยินประโยคนั้น ท่าทางหูอีซานยิ่งนอบน้อมมากขึ้น “ผมเป็นสมาชิกสมาคมการค้าหงยิง”

“สมาคมการค้าหงยิง?”