เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 182

บทที่182 วิธีที่ต่ำช้ำ

ดวงตาของหลินชิงเสว่เต็มไปด้วยความโกรธ ในวินาทีที่ต่งอี้สิงพูดถึงโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง เธอก็คาดเดาได้แล้วว่าต่งอี้สิงต้องการจะพูดอะไร และเธอปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาว่า: “ฝันไปเถอะ!”

ในสายตาของถังเฉามีวี่แววเย็นชาที่อันตรายปรากฏขึ้นเช่นกัน ต้อนที่หลัวปู้ส่งมอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างให้กับลี่จิงกรุ๊ป เขาก็ได้คิดถึงความเป็นไปได้นี้แล้ว

อีกครึ่งหนึ่งของโครงการปรับปรุงแม่น้ำหมิงจูอยู่ในมือของตระกูลต่ง หากสองฝ่ายไม่ก้าวก่ายกันต่างคนต่างหาผลประโยชน์ของตัวเอง งั้นก็แล้วไป แต่กลัวว่าตระกูลต่งจะโลภมากจนกระทั่งอยากจะแย่งโครงการของสำนักงานการก่อสร้างจากลี่จิงกรุ๊ป

ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆและมาแย่งต่อหน้าต่อตาเขาอีกด้วย

นอกจากนี้ถังเฉามีเรื่องอยากจะถามต่งอี้สิงเป็นการส่วนตัวอยู่พอดี ไม่คาดคิดว่าเขาจะริเริ่มมาถึงที่เอง

การที่ถูกหลินชิงเสว่ปฏิเสธ ต่งอี้สิงไม่รู้สึกแปลกหรือโกรธแม้แต่นิดเดียว เขายังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม : “คุณหลินไม่พิจารณาดูก่อนหรือ? ถ้าคุณมอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างให้กับตระกูลต่ง ลี่จิงกรุ๊ปจะได้รับ มิตรภาพที่ดีจากตระกูลต่ง และมีอนาคตที่สดใสอีกด้วย”

ในขณะที่พูดต่งอี้สิงชูสี่นิ้วขึ้นมา และใบหน้าของเขาก็หมองลงเล็กน้อย: “ฉันจะซื้อโครงการของสำนักงานการก่อสร้างกับคุณในราคา4000ล้านหยวน และเงินจำนวนนี้เพียงพอที่จะทำให้ลี่จิงกรุ๊ปของคุณประสบความสำเร็จได้ คุณอย่าดื้อรั้นนักเลย!”

เสิ่นชิงหยุนที่อยู่ข้างหลังเขาและเหล่าชายหนุ่มที่พึ่งพาทายาททั้งสองของตระกูลต่งและตระกูลเสิ่นต่างก็หัวเราะขึ้นอย่างแผ่วเบา

เงินจำนวน4000ล้านสำหรับคนทั่วไปและแม้กระทั่งบริษัทและสถานประกอบการ90%ถือว่าเป็นตัวเลขมหาศาล แต่สำหรับเศรษฐีอย่างตระกูลต่งนั้น มันเป็นเพียงส่วนเล็กน้อยในปริมาณมหาศาลเท่านั้นและมันไม่มีค่าพอที่จะให้พูดถึงด้วยซ้ำ

สิ่งที่พวกเขาต้องการจะเห็นคือประธานหญิงที่เก่งที่สุดของเมืองหมิงจู ประจบประแจงและนอบน้อมถ่อมตัวต่อพวกเขา

แต่ว่าหลินชิงเสว่ยังคงนิ่งเฉยอยู่ดี เธอหัวเราะอย่างเย็นชาด้วยซ้ำ: “ไม่ว่าคุณจะให้เงินเท่าไหร่ก็ตาม ฉันจะไม่ขายโครงการของสำนักงานการก่อสร้างให้คุณ”

เธอเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์ในระยะยาว หากโครงการของสำนักงานการก่อสร้างเสร็จสิ้นลง รายได้จะต้องมากกว่า4000ล้านหยวนแน่นอน

เมื่อเห็นสีหน้าที่ยึดมั่นของหลินชิงเสว่ ความเย็นชาในดวงตาของถังเฉาก็จางหายไป และเขาหวังว่าชายหนุ่มกลุ่มนี้จะรู้จักคำว่าพอและไม่ทำตัวได้คืบจะเอาศอก

แต่น่าเสียดายที่เรื่องไม่ได้เป็นไปตามความปรารถนาของเขา

ในที่สุดความเย็นชาก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของต่งอี้สิง แต่เขายังไม่โกรธและทันใดนั้นก็มองไปที่ถังเฉา: “ท่านนี้คือใครเหรอ?”

แสงเย็นชาฉายออกมาจากดวงตาของถังเฉา ในขณะที่เขากำลังจะพูด กลับโดนหลินชิงเสว่แซงหน้าพูดข้นซะก่อน: “เขาเป็นสามีของฉันเอง”

“อ๋อ เขาเป็นคนที่ทำให้คุณเสียความบริสุทธิ์ไป จากนั้นก็หายไปห้าปีและทำให้คุณต้องอยู่เป็นม่ายเป็นเวลาห้าปีนั่นเอง”

คนที่พูดนั้นไม่ใช่ต่งอี้สิง แต่เป็นเสิ่นชิงหยุนจากตระกูลเสิ่น

เขาแกล้งทำเป็นประหลาดใจและมองไปที่หลินชิงเสว่ จากนั้นก็ชี้ไปที่ถังเฉาและพูดว่า: “คุณหลิน คุณเป็นถึงประธานหญิงเก่งที่สุดในเมืองหมิงจู ทำไมคุณถึงไปแต่งงานกับคนแบบนี้ล่ะ? คนอื่นยังไม่ต้องไปพูดถึง แค่ผู้ชายที่อยู่ในห้องนี้ก็ดีกว่าเขาไม่รู้กี่เท่าแล้วไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเป็นเพราะ---- เขาเก่งในเรื่องนั้น มันเลยทำให้คุณรู้สึกถึงความสุขของการเป็นผู้หญิงหรือเปล่า? ฮ่าฮ่า ......”

ในขณะที่เขาพูดเขาก็ยังไม่ลืมที่จะหยอกเล่นกับหญิงสาวทั้งสองที่กอดเขาอยู่

ใบหน้าสวยงามของหลินชิงเสว่มืดมนและเธอก็ดุด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “โปรดให้เกียรติสามีของฉันด้วย”

ในเวลานี้ถังเฉาวางแก้วไวน์ลงและกล่าวอย่างกะทันหันว่า: “ก่อนที่ฉันจะโกรธ พวกคุณควรเข้าแถวและขอโทษภรรยาของฉันทีละคนจะดีกว่า มิฉะนั้นเมื่อฉันโกรธพวกคุณก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่เลย ”

ชายหนุ่มทุกคนอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะอย่างเสียงดังลั่น

“คุณพูดว่าไงนะ? ฉันได้ยินไม่ชัด คุณบอกว่าใครออกไปจากที่นี่ไม่ได้เหรอ?”

“ถ้าอย่างนั้นคุณลองโกรธดูสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาคุณโกรธนั้นมันเป็นยังไง?”

“คุณมันเป็นเพียงไอ้ขยะที่อาศัยหลินชิงเสว่ในการดำรงชีวิตจนถึงตอนนี้ ยังกล้ามาพูดจาโอหังเช่นนี้อีก!”

พวกเขายังคงดุด่าและเยาะเย้ยต่อ และไม่มีใครให้ความสนใจกับคำพูดของถังเฉาเหมือนเดิม