เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 213

ต้องบอกว่า ผู้หญิงคนนี้สวยมากจริงๆ

มีสาวสวยอยู่ข้างกายถังเฉาจำนวนไม่น้อย หลินชิงเสว่เย็นชาและเย่อหยิ่ง เจียงไป๋เสว่โดดเดี่ยวราวกับหิมะ ซ่งหรูอี้สูงส่งและมีอำนาจ ฟางหย่าอ่อนโยน แต่ละคนมีข้อดีของตัวเอง แต่ว่าจ้าวเย็นหรานคนนี้ก็เพียงพอที่จะเข้ามาอยู่ในห้าอันดับแรก

นอกจากนี้ยังแตกต่างจากพวกเธอ ในแง่ของรูปร่าง จ้าวเย็นหรานไม่ได้ด้อยกว่าพวกเธอเลย และยังมีความกระตือรือร้นในการแสดงออกโดยไม่ปิดบังอะไรแบบที่พวกเธอไม่มี ----ผู้หญิงประเภทนี้มักจะดึงดูดความสนใจของผู้ชายได้มากที่สุด

ดูคนก่อนดูเสื้อผ้า ผู้หญิงจะสวยหรือไม่ ต้องดูก่อนว่าสามารถควบคุมเสื้อผ้าแบบไหนได้ และในข้อนี้สไตล์การแต่งตัวของจ้าวเย็นหรานและการพูดคุยอย่างตรงไปตรงมา ล้วนแต่กระตุ้นดวงตาของถังเฉา

ผู้หญิงอย่างจ้าวเย็นหรานคือแบบที่ผู้ชายรักและผู้หญิงเกลียดนั่นเอง

นี่ยังไงล่ะ ถังเฉายังไม่ทันเปิดปาก หลินฉ่ายเวยเป็นฝ่ายพูดอย่างไม่พอใจก่อนเลยว่า : “ใครบอกว่าไม่มีคนแล้ว ฉันไม่ใช่คนเหรอไง?”

สายตาของจ้าวเย็นหรานถึงได้มองเห็นหลินฉ่ายเวย เธอยิ้มหวานแล้วพูดว่า : “ไม่นับเธอสิ เธอนับแค่ครึ่งเดียว”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?”

ด้วยความโกรธดวงตาของหลินฉ่ายเวยเบิกกว้างแล้วจ้องเขม็งไปที่จ้าวเย็นหราน

เธอไม่เข้าใจว่าอะไรคือครึ่งเดียว แต่เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่คำที่ดีอย่างแน่นอน

บวกกับไม่พอใจที่ถูกเปรียบเทียบกับนิ้วกลางตั้งแต่ครั้งแรก หลินฉ่ายเวยจึงไม่ชอบเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ทำไมเหรอ โดนพูดแทงใจเลยไม่พอใจงั้นเหรอ?”

จ้าวเย็นหรานหัวเราะ เธอดูสวยงามยิ่งกว่าดอกไม้ : “งั้นเธอบอกมาสิว่า เธอจะสามารถนับว่าเป็นคนได้ยังไง ----เมื่อคุณที่อยู่ข้างนอกเอาแต่สร้างปัญหาอยู่เสมอ ไม่สามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวคนเดียว แม้แต่ขับรถยังทำไม่ได้เลย”

“คุณ----”

หลินฉ่ายเวยทนฟังการพูดฉีกหน้าได้ที่ไหนกัน ทันใดนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

“พอได้แล้ว”

ถังเฉาโบกมืออย่างปวดหัวเพื่อยุติการทะเลาะที่ไม่มีสาระอะไรเลยของหญิงสาวทั้งสองคน : “คุณหนูจ้าว ขอบคุณมากที่เข้ามาช่วย ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ควรกลับบ้านนอนได้แล้วนะครับ”

เมื่อจ้าวเย็นหรานได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอหยุดหัวเราะคิกคักในทันทีแล้วพูดอย่างจริงจังว่า ： “ฉันมาหาคุณ เพราะมีธุระจริงๆ ถึงแม้ว่าคืนนี้คุณไม่โทรหาฉัน อีกไม่กี่วัน ฉันก็ต้องไปหาคุณอยู่ดี”

“มีเรื่องอะไร?” ถังเฉาเหล่ตามองเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม

จ้าวเย็นหรานเหลือบมองหลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างๆด้วยท่าทางลังเล

ถังเฉาหันไปมองทางหลินฉ่ายเวยทันที : “ฉ่ายเวย ผมจะให้เฟิ่งหวงไปส่งคุณกลับบ้านนะ”

ในใจของหลินฉ่ายเวยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย มีอะไรที่ฉันฟังด้วยไม่ได้ใช่ไหม?

กำลังจะพูดอย่างไม่พอใจ ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าความสัมพันธ์ของตนเองกับเขานั้นแย่ลงกว่าเดิมมาก

ในตอนนี้เอง หลินฉ่ายเวยกัดริมฝีปากแน่น แล้วพูดอย่างประณีประณอมว่า : “งั้นก็ได้ค่ะ”

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนว่า : “อย่าลืมแล้วกันว่าคุณแต่งงานแล้ว”

ถังเฉากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ： “ข้อนี้ ผมเข้าใจดีกว่าใครๆ”

ถึงแม้ว่ากำลังยิ้มอย่างขมขื่น แต่จ้าวเย็นหรานกลับรู้สึกได้ว่าถ้าอยากจะเดินเข้าไปในใจของผู้ชายคนนี้ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ……

แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเลยเช่นกัน ยังไงก็ยังมีเวลาอีกมาก จนหลังจากที่เฟิ่งหวงส่งหลินฉ่ายเวยออกไปแล้ว

จ้าวเย็นหรานจึงได้พูดอย่างเคร่งขรึมกับถังเฉาว่า ： “ไอ้แก่นั้น อาจจะลงมือกับพี่ชายของฉันเร็วๆนี้”

“จ้าวลิ่วกับเย่เทียนหลงงั้นเหรอ?” ถังเฉาเอ่ยถามด้วยใจจดจ่อเล็กน้อย

จ้าวเย็นหรานพยักหน้า : “ถึงแม้ว่าทั้งตระกูลจ้าวและตระกูลเย่จะลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพและจะไม่ก่อให้เกิดความขัดแย้งในวงกว้าง แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้วยังไงเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น----เสือที่เป็นพี่ชายของฉันยังเดินออกมาจากตระกูลจ้าวแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น?”