เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 217

สิ่งต่างๆเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและเร็วเกินไปอย่างมาก เร็วจนทุกคนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

เสี้ยววินาทีก่อนหน้านี้เหล่าเถ้าแก่บริษัทยังร้องตะโกนอย่างยโสโอหังว่าต้องการยุติความร่วมมือ วินาทีต่อมาแม้แต่บริษัทของตนเองก็อาจจะรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว ประธานของสิบบริษัทใหญ่ ไม่เพียงแค่หวางติงเหยนคนเดียวเท่านั้น ประธานเก้าบริษัทที่เหลือก็มีดวงตาเย็นชาและไร้อารมณ์ซึ่งได้มารวมอยู่ด้วยกันในแนวหน้าอย่างชัดเจน

เถ้าแก่เหล่านั้นต่างตกตะลึงไปโดยสมบูรณ์ ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แล้วคลานไปกอดขากางเกงของหวางติงเหยนแน่นและเอ่ยปากขอร้อง : “ประธานหวาง ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ พวกเรารู้ตัวแล้วว่าผิด! อย่าเล่นงานบริษัทของพวกเราเลย！”

สิบบริษัทใหญ่ ที่แต่ละบริษัทมีกิจการชั้นนำอยู่ในห้าสิบอันดับแรกของเมืองหมิงจูจะร่วมมือกันจัดการบริษัทเกรดต่ำเหล่านี้ล่ะก็ แค่เพียงขยับมือยังง่ายกว่าหั่นแตงหั่นผักเสียอีก

“ไสหัวออกไป!”

อย่างไรก็ตาม หวางติงเหยนเตะเถ้าแก่คนนั้นออกไปอย่างแรง เมื่อเตะใส่จนล้มไปแล้ว ประธานอีกเก้าบริษัทมีสีหน้าเย็นชาและไม่แยแสด้วยเช่นกัน

หวงติงเหยนหันกลับมาและยิ้มให้กับหลินชิงเสว่ ： “คุณหลิน คุณพอใจกับผลลัพธ์แบบนี้หรือเปล่าครับ?”

หลินชิงเสว่ไม่พูดอะไร ดวงตาสวยงามตกใจอย่างมาก ทันใดนั้น เธอหันหน้ากลับไปแล้วมองถังเฉาที่ไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาไม่มีคำพูดใด เพียงแค่มองหลินชิงเสว่พร้อมรอยยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

หลินชิงเสว่รู้ว่าถังเฉาเป็นผู้ควบคุมเรื่องทั้งหมดนี้อยู่เบื้องหลัง

หลังจากส่งบอสของสิบบริษัทออกไปแล้ว ถังเฉาจึงเอ่ยปากพูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า “ผมบอกแล้วว่าทุกเรื่องจะมีผมอยู่”

“ขอบคุณค่ะ”

หลินชิงเสว่แสดงรอยยิ้มที่หาได้ยากออกมา เมื่อคนงามแย้มยิ้ม ดอกไม้ก็หมองลงไปทันใด

ยังมีอีกคำที่ถังเฉาไม่ได้พูด ถ้าหากหลินชิงเสว่ตัดสินใจที่จะกำหนดขีดจำกัดล่างสุดของลี่จิงกรุ๊ป ถ้าอย่างนั้นแล้วถังเฉาก็ตัดสินใจกำหนดเพดานสูงสุดของลี่จิงกรุ๊ป

ตราบใดที่ถังเฉาเต็มใจ ทรัพยากรทั้งหมดจะถูกเทลงไปให้ลี่จิงกรุ๊ป และสร้างลี่จิงกรุ๊ปไปทั่วประเทศในชั่วข้ามคืน และแม้กระทั่งมีอาณาจักรธุรกิจไปทั่วโลก แต่ว่าเมื่อนึกถึงนิสัยของหลินชิงเสว่แล้ว คงยากที่เธอจะยอมรับได้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ได้ดำเนินการ

ยิ่งเร่งก็ยิ่งช้าเปล่าๆ งั้นมาพัฒนาไปอย่างช้าๆกันเถอะ!

วิกฤตของบริษัทได้รับการแก้ไขแล้ว แต่หลินชิงเสว่ยังคงไม่มองในแง่ดี ถังเฉารู้ว่าเธอยังคงคิดเรื่องข่าวที่ทำให้เธอเสียชื่อเสียง

ในขณะนี้ โทรศัพท์ของถังเฉาได้ดังขึ้น

เสียงทุ้มต่ำของเจิงเทียนเสียงดังออกมา : “คุณถัง ผมพบบริษัทสื่อบันเทิงเฉาหวาที่คุณให้ผมตรวจสอบแล้วครับ เจ้านายเป็นผู้หญิงชื่อเว่ยเช่นเช่นเป็นชู้รักลับๆของต่งวี่ซู่ และเข้าร่วมกับธุรกิจสื่อรูปแบบใหม่ โดยพึ่งพาทรัพยากรของต่งวี่ซู่ บริษัทจึงได้ค่อยๆเติบโตขึ้น”

“เป็นตระกูลต่งจริงๆ……”

ในดวงตาของถังเฉามีประกายแห่งการฆ่าอันน่าสยดสยอง

“คุณถัง คุณต้องการให้ผมจัดการแทนคุณ……”

เป็นไปไม่ได้ที่เจิงเทียนเสียงจะไม่รู้ว่าพาดหัวข่าววันนี้คือหลินชิงเสว่ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“ไม่ต้อง ตอนนี้ข่าวถูกส่งออกไปแล้ว ชาวเน็ตหลายพันคนกดดูทุกวินาทีจะเอาออกก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เรื่องนี้ ผมจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง”

หลังจากถังเฉาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดว่า : “คุณอยู่ทางด้านนี้เฝ้าตรวจสอบที่อยู่เครือข่ายต่อไปแล้วฟังคำสั่งผม”

“ได้ครับ” เจิงเทียนเสียงตอบรับแล้ววางสาย

“ใครโทรมาเหรอคะ?” หลินชิงเสว่มองไปที่ถังเฉาอย่างสงสัยและเอ่ยถาม

“ลูกน้องคนหนึ่งของผมน่ะ”

ถังเฉายิ้มและจับมือของหลินชิงเสว่ไว้อย่างเป็นธรรมชาติ : “ไปเถอะ ไปกับผมที่ๆหนึ่ง”

“รอเดี๋ยวสิคะ ที่บริษัทนี่ยัง……”

ทันใดนั้นถังเฉาจับมือเธอเอาไว้ ใบหน้าของหลินชิงเสว่เต็มไปด้วยความกังวล แต่ความแข็งแกร่งในมือกลับขัดขืนเล็กน้อยสองสามครั้ง แล้วจึงยอมให้มือใหญ่ของถังเฉาจับไว้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ถังเฉาและหลินชิงเสว่ปรากฏตัวที่บริษัทชื่อว่า ‘บริษัทสื่อบันเทิงเฉาหวา’

พูดตรงๆก็คือ เป็นห้องทำงานที่มีคนเพียงแค่สิบกว่าคน

“เรียกเจ้านายของพวกคุณออกมา” ถังเฉาพูดกับหญิงสาวที่แผนกต้อนรับโดยตรง

“พวกคุณต้องการพบประธานเว่ยแล้วได้นัดหมายไว้หรือเปล่า?”

แผนกต้อนรับไม่สนใจถังเฉาเลย และพูดอย่างเย่อหยิ่ง

ถังเฉารู้สึกตลกขึ้นมาแล้ว ： “บริษัทเล็กขนาดนี้ คนก็อยู่ในห้องทำงานด้านหลัง ยังต้องนัดล่วงหน้าอีกเหรอ?！”

ตอนที่เข้าประตูมา ด้วยความสามารถในการรับรู้ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เขารู้ว่ามีคนกำลังนั่งอยู่ในห้องนั้น และเป็นได้สูงมากว่าคือเว่ยเช่นเช่น

สีหน้าของแผนกต้อนรับเปลี่ยนไปอย่างมาก : “คุณเป็นใครกัน? มาหาประธานเว่ยของพวกเราทำไม?”

“คำนี้ ถามประธานเว่ยของพวกคุณน่าจะเหมาะกว่าไหม?”

ดวงตาของถังเฉาหนาวเย็นลง พร้อมกับชี้ไปที่หลินชิงเสว่และพูดว่า : “คุณดูให้ดีสิ เธอคือใคร?”

แผนกต้อนรับมองไปที่หลิงชิงเสว่ แล้วประหลาดใจทันทีทันใด : “คุณ คุณคงไม่ใช่----”

มุมปากของถังเฉายกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ : “ตอนนี้พวกคุณรู้แล้วใช่ไหมว่าพวกเรามาทำอะไรที่นี่?”