เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 225

สำนักงานการก่อสร้างประธานซือเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยง ไม่ใช่โรงแรมห้าดาวอะไร แต่เป็นร้านอาหารขึ้นชื่อในท้องถิ่นที่ราคาต่อคนหนึ่งหรือสองร้อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ถังเฉาได้ยินว่า ไม่มีซีอีโอของบริษัทใดที่เข้าร่วมงานเลี้ยงแล้วบ่นหรือไม่พอใจ แต่กลับยกย่องประธานซือยุติธรรมและซื่อสัตย์ เพื่อประเทศและเพื่อประชาชน

การดำรงอยู่ของสำนักงานการก่อสร้าง คือการก่อสร้างเมืองอย่างต่อเนื่อง ความบันเทิง การพาณิชย์ และวัฒนธรรมเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ผู้คนจะคิดอย่างไรเมื่อมีคนเห็นสำนักงานการก่อสร้างไปที่สถานที่ราคาแพงหรือหรูหรา?

เมื่อถังเฉาและหลินชิงเสว่มาถึง ที่นั่งก็เต็มแล้ว

คนส่วนใหญ่ พวกเขาไม่รู้จัก รู้จักแค่ซือเหวินปินเท่านั้น

แต่ซือเหวินปินสุภาพมากกับหลินชิงเสว่มาก ทักทายด้วยรอยยิ้ม "คุณหลิน คุณมาแล้วหรือ?"

จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ถังเฉา "ท่านนี่คือ ----"

หลินชิงเสว่กำลังจะแนะนำ ถังเฉาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า "ผมเป็นแค่คนที่มาด้วยกัน ไม่ต้องห่วงผม"

“ที่แท้ก็เป็นเลขานี่เอง ประธานหลินก็นะ ไม่ดูอะไรเลย คนอะไรก็พาเข้ามาในงาน”

ทันทีที่พูดจบ ชายหัวล้านที่โต๊ะอาหารก็พูดด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเขาจะหัวเราะ แต่คำเยาะเย้ยไม่ได้ปิดไว้เลย

“ประธานหลินเป็นลูกค้าเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะด้านบนมีคน โครงการของแม่น้ำหมิงจู จะตกเป็นของเธอได้อย่างไร?”

หลังจากที่ชายหัวล้านพูดจบ ชายร่างสูงผอมสวมแว่นก็ยิ้มและพูดขึ้นมาทันที

“เหล่าเซ่ เหล่าเฉิน พอแล้วๆ”

ซือเหวินปินขมวดคิ้ว แต่ก็แค่ตะโกน จากนั้นก็พูดกับหลินชิงเสว่ด้วยความรู้สึกขอโทษ “คุณหลิน สองคนนี้เป็นประธานเซ่ของบริษัทวัสดุก่อสร้างจงปางและประธานเฉินขิงบริษัทวัสดุก่อสร้างซ่างยุ่น พวกเขาเป็นคนตรงๆ ไม่ถือสากันนะ”

หลินชิงเสว่ขมวดคิ้วทันที ถังเฉาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องไปที่ซือเหวินปินด้วยสายตาแหลมคม

แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะกล่าวขอโทษต่อหลินชิงเสว่ แต่ก็ไม่ถึงประเด็น แสดงว่าเขาก็ยอมรับความจริงข้อนี้

เมื่อโครงการของสำนักงานการก่อสร้างถูกส่งให้บริษัทลี่จิงกรุ๊ป ซือเหวินปินมีหน้าที่รับผิดชอบในการต้อนรับหลินชิงเสว่เท่านั้น จากก้นบึ้งของหัวใจ เขายังคงรู้สึกว่าหลินชิงเสว่ต้องพึ่งเส้นสายแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไรและนั่งลงกับถังเฉา

“ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้าร่วมงานเลี้ยงของผม นักธุรกิจชั้นนำของเมืองนี้อยู่ที่นี่ทั้งหมด การสร้างหมิงจูที่สวยงามร่วมกันคือสิ่งสำคัญที่สุด”

ซือเหวินปินพูดคำสวยหรูตอนก่อนเริ่มงาน แล้วมองดูนาฬิกาของเขา “ตอนนี้ รอให้คนในตระกูลต่งมา แล้วเมื่อตระกูลต่งมาถึง เราจะเริ่มกัน”

อาหารและเครื่องดื่มพร้อม แต่ไม่มีใครเริ่มกิน

สายตาของประธานทุกคนในนี้มีความกระตือรือร้น โดยเฉพาะเซ่หย่งเฉิงและเฉินชางไห่ตื่นเต้นจนถูมือ

แม้ว่าพวกเขาจะมีคนมากมายเช่นนี้ แต่จริงๆแล้วพวกเขาเป็นแค่เจ้าเล็กๆ มีเพียงตระกูลต่งที่เป็นเจ้าใหญ่

หลินชิงเสว่หยิบตะเกียบและคีบผักสีเขียว ถังเฉาเปิดขวดไวน์แดงและดื่มเอง

ด้วยเหตุนี้ สายตาของทุกคนที่มองไปที่พวกเขา จึงเต็มไปด้วยความไร้ความปราณี แม้แต่ซือเหวินปินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณหลิน ทุกคนยังไม่ได้เริ่มกิน คุณกับเลขาก็กินข้าวกันก่อน มันไม่เป็นไปตามกฎใช่ไหม?”

เซ่หย่งเฉิงและเฉินชางไห่ก็มองดูพวกเขาอย่างเย็นชาเช่นกัน ถ้าตระกูลต่งมาถึงและเห็นว่าพวกเขากินข้าวก่อนโดยไม่รอ ในใจไม่พอใจจะทำอย่างไร?

ถังเฉายังคงยิ้มและดื่ม “เที่ยงๆแบบนี้ อดข้าวคงไม่ดี อาหารไม่พอ แค่สั่งเพิ่ม”

“คุณมันไอ้คนที่มาเกาะกิน มีสิทธิ์พูดเหรอ?”

เซ่หย่งเฉิงมองไปที่ถังเฉาอย่างดูถูกและด่าเสียงดัง

“ท่านประธานหลิน โปรดให้คำอธิบายแก่พวกเราด้วย”

เฉินชางไห่ตรงไปตรงมาและมุ่งเป้าไปที่หลินชิงเสว่

ไม่ใช่ว่าเพราะมีความแค้นกับหลินชิงเสว่ เพียงว่าในใจไม่สมดุล ทุกคนที่นี่เป็นผู้นำในและโดดเด่นในด้านต่างๆ ทำไมโครงการของสำนักงานการก่อสร้างจึงได้มอบให้กับบริษัทขนาดเล็กแบบนี้?

บวกกับหลินชิงเสว่เป็นผู้หญิง และความคิดที่เห็นชายสำคัญกว่าหญิงในแวดวงธุรกิจก็เข้นข้นมาก

หลินชิงเสว่เหลือบมองพวกเขาจางๆ พูดอย่างไม่เป็นทางการ "พวกคุณไม่จำเป็นต้องรอ คนของตระกูลต่งแล้ว วันนี้พวกเขาไม่มาแล้ว"

"อะไร?!"

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สายตาของประธานทั้งหมดก็มืดมนในทันที แม้แต่ซือเหวินปินก็ยังไม่เข้าใจ ถามด้วยความประหลาดใจ “คุณหลิน คุณหมายความว่าอย่างไร?”

หลินชิงเสว่วางตะเกียบของเธอ เย่อหยิ่งแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา "เพราะโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ได้มอบให้บริษัทลี่จิงกรุ๊ปของฉันแล้ว กล่าวคือ ฉันรับผิดชอบโครงการปรับปรุงแม่น้ำหมิงจูทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว !"

บูม……

หินก้อนหนึ่งทำให้เกิดคลื่นนับพัน ถ้อยคำนั้นช่างน่าตกตะลึงและไม่รู้จบ

หลังจากที่หลินชิงเสว่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง เซ่หย่งเฉิงและเฉินชางไห่สีหน้าดูหวาดกลัว ตกตะลึงและทื่ออยู่ที่เดิม