เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 256

“ผู้นำ?”

“คุณปู่ เกิดอะไรขึ้น?”

ด้านนอกห้องทำงานท่านประธาน ทุกคนล้วนได้ยินเสียงคำรามของเสิ่นป้านซานที่โกรธเคืองขีดสุด เสียงนั้น ราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่สูญเสียลูกแท้ๆ ไป หมดหวัง ไร้ซึ่งหนทาง

ผู้ชายคนหนึ่งพุ่งมาที่ด้านหน้าหลินชิงเสว่ หน้าตาโกรธจัด “สามีสวะคนนั้นของเธอทำอะไรกับคุณปู่ของฉัน?”

“ฉันจะรู้ได้ยังไง?”

หลินชิงเสว่มองเขาอย่างเย็นชา ท่าทางนิ่งเฉย

ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนี้ ทว่าในใจเธอก็ตื่นตกใจเช่นกัน นี่พึ่งเข้าไปได้ไม่นาน ทำไมเสิ่นป้านซานถึงดูอกสั่นขวัญแขวนอย่างกับเจอผีตอนกลางวันแสกๆ

ปัง----

ไม่นานนักประตูห้องทำงานท่านประธานเปิดออก ถังเฉาและเสิ่นป้านซานเดินออกมา คนหนึ่งอยู่หน้าส่วนอีกคนหนึ่งตามหลัง

เพียงแต่ว่าพลังชีวิตของทั้งสองคนต่างกันโดยสิ้นเชิง

ถังเฉาเหมือนกับก่อนหน้านี้ ท่าทางนิ่งสงบ มุมปากฉีกขึ้นเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ยิ้มอ่อน ทั้งยังมอบอารมณ์พาลๆ ที่ไม่ได้โกรธแต่ทำให้เกรงกลัวกับผู้คนอย่างหนึ่ง เสมือนคุณชายตระกูลยักษ์ใหญ่สักแห่งหนึ่ง

เสิ่นป้านซานกลับเหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว สีหน้าซีดเซียวเช่นนี้ แม้กระทั่งเดินเหินยังขยับไม่ได้ ฝีเท้าซวนเซ เกือบหกล้ม

“คุณปู่!”

เหล่าคนหนุ่มสาวของตระกูลเสิ่นเข้าไปพยุงเสิ่นป้านซานไว้ นี่ถึงเลี่ยงที่เขาจะล้มลง

“คุณปู่ครับ เจ้าหมอนั่นทำอะไรอยู่ข้างในกันแน่ ตีคุณปู่แล้วหรือเปล่า?”

“คุณปู่ คุณปู่ไม่ต้องกลัว พูดออกมาให้หมดเลย คอยดูผมจะเรียกคนมาตีมันให้ตาย----”

ทุกคนต่างมองถังเฉาด้วยสายตาโมโห หลินชิงเสว่มองถังเฉาด้วยหน้าตาแปลกใจ ในห้องทำงานนั้น สรุปเขาพูดอะไรกับเสิ่นป้านซานแล้ว ถึงสามารถทำให้เสิ่นป้านซานทั้งโกรธเคืองทั้งหวาดกลัวเช่นนี้ได้?

“หุบปากให้หมดเลย!”

เสิ่นป้านซานที่สีหน้าซีดเผือดมาตลอดตะโกนขึ้นทันใด หน้าตาโกรธจัด

ตระกูลเสิ่นทุกคนล้วนตะลึงค้างต่อการตวาดนี้ มองเสิ่นป้านซานแบบอึ้งๆ ไม่เข้าใจทั้งนั้น

มีเพียงถังเฉาที่มองเสิ่นป้านซานแบบมีความหมายลึกซึ้งแวบหนึ่ง โกรธจนเนื้อหนังบนใบหน้าเขาสั่นเทา

“กลับตระกูลเสิ่น!” เขาพูดขึ้นกะทันหัน

“อะไรนะ?”

ท่าทางของคนอื่นๆ ในตระกูลเสิ่นเปลี่ยนไปประหลาดใจมากในแวบเดียว มองผู้นำของพวกเขาอย่างคาดไม่ถึง

มาที่ลี่จิงกรุ๊ปด้วยลักษณะท่าทางดุดัน กล่าวข่มขู่จะกว้านซื้อ นึกไม่ถึงเริ่มต้นมาดีแต่จบแบบไม่เป็นท่าเช่นนี้ นี่ทำให้หน้าของพวกเขาเจ็บจนร้อนผ่าว เหมือนโดนคนตบหน้ามาสองทีอย่างแรง----ที่ร้ายแรงสุดคือคนที่ตบหน้าผู้นี้ยังเป็นเสิ่นป้านซานเองด้วย

“ฉันบอกว่ากลับตระกูลเสิ่น!”

ความดุร้ายบนหน้าเสิ่นป้านซานปรากฏเต็มที่ ถึงแม้กำลังพูดกับคนตระกูลเสิ่น แต่สายตาของเขาไม่ได้ย้ายออกจากถังเฉาสักนิดตั้งแต่ต้นจนจบ

ทุกคนตระกูลเสิ่นล้วนมองผู้นำอย่างหวาดกลัวทีหนึ่ง แค่รู้สึกว่าผู้นำในตอนนั้น เข้าใกล้ชายขอบที่กำลังจะระเบิดขึ้นอยู่แล้ว ทว่าตอนนี้กลับไม่มีท่าทีโวยวายลักษณะท่าทางดุดันแบบก่อนหน้านั้นแล้ว จากนั้นออกไปแบบอารมณ์ตกต่ำ

“นายท่านเสิ่น ขอเตือนด้วยความหวังดีสักหน่อย ผมรอได้ถึงตอนเย็นวันนี้เท่านั้น”

ถังเฉาหรี่ดวงตา เอ่ยปากทันใด “พอพระอาทิตย์ตกดิน ถ้ายังไม่เห็นผลลัพธ์ที่ผมต้องการ อย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจคุณนะ”

ร่างกายที่แก่หง่อมของเสิ่นป้านซานสั่นฉับพลัน สุดท้ายไม่ได้หันหน้ากลับ

พอออกจากลี่จิงกรุ๊ป เสิ่นป้านซานหยุดฝีเท้าลง พูดกับลุงหยางผู้ดูแลบ้านว่า “สั่งคนเอาทรัพย์สินทั้งหมดที่ฮุบมาจากตระกูลต่งเมื่อหลายวันก่อนคืนกลับไป อีกอย่างเอาจวี้เฟิงกรุ๊ปที่อยู่ในสังกัดตระกูลเสิ่นให้ลี่จิงกรุ๊ปไปด้วย!”

“ผู้นำ ทำไมล่ะครับ!”

คำสั่งสองเรื่องออกมา ทุกคนของตระกูลเสิ่นมองเสิ่นป้านซานด้วยหน้าตาประหลาดใจ

จวี้เฟิงกรุ๊ป เป็นบริษัทอินเทอร์เน็ตใหญ่ที่สุดในสังกัดของตระกูลเสิ่นเลยนะ ไม่ต้องพูดถึงที่หมิงจู ทั่วทั้งเซี่ยกั๋วนี้ มีกำลังของตัวแปรสำคัญ กลับมอบให้ลี่จิงกรุ๊ปไปฟรีๆ แบบนี้?

ลุงหยางผู้ดูแลบ้านเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แต่ไม่ได้พูดอะไร สีหน้ากลับดูซับซ้อน

“ยังไม่รีบไปอีก!”

เสิ่นป้านซานตะคอกใส่ หน้าตาบิดเบี้ยวในชั่วพริบตาเดียว

ทุกคนตกใจกันหมด ถึงแม้ว่าภายในใจจะไม่ยินยอม ก็ทำได้เพียงกลับตระกูลเสิ่นไปทำธุระอย่างรวดเร็ว

ถังเฉาโทรศัพท์หาหลินชิงเสว่แล้ว บอกว่าเย็นนี้เขาไม่กลับบ้านไปทานข้าว และให้เธอไปรับเสี่ยวลี้สักหน่อย

หลินชิงเสว่ยังคงไม่ถามอะไรมาก กำชับแค่ว่าให้'กลับบ้านเร็วหน่อย' และวางสายโทรศัพท์ไป

ถังเฉามองดูเวลา ดวงตาลุ่มลึกหรี่ขึ้น ดูแล้วเสิ่นป้านซานไม่สนใจชีวิตของหลานชายเขาจริงๆ ด้วย

กำลังอยากลุกขึ้นออกไป กลับมีเสียงฝีเท้าที่เร่งถี่ลอยมาจากระเบียงทางเดินด้านนอก

“คุณถัง!”

มีคนมาแล้ว ถังเฉาหรี่ตาหัวเราะ “นายท่านเสิ่น'ตรงเวลา'ดีจริงๆ นะ”

เสิ่นป้านซานหัวเราะแต่เหมือนไม่ได้หัวเราะ พูดว่า “เรื่องราวมากมาย การเตรียมพร้อมต้องใช้เวลาสักหน่อย”

ครั้งนี้คนที่เสิ่นป้านซานพามาไม่มากนัก มีเพียงผู้ดูแลบ้านคนเดียว โดยเฉพาะทั้งสองคนเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสีดำ ชุดสูทตรงดิ่ง

เขายื่นเอกสารหนาปึกหนึ่งให้ “นี่คือสัญญาโอนกรรมสิทธิ์หุ้นของจวี้เฟิงกรุ๊ปภายใต้ชื่อตระกูลเสิ่น ถ้านายคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อได้เลย”

“อีกอย่างทรัพย์สินที่แย่งมาจากตระกูลต่งนั้น คืนกลับให้ตระกูลต่งหมดแล้ว ตอนนี้ให้ฉันเจอหลานรักของฉันได้หรือยัง?”

ถังเฉาพลิกเปิดสัญญาดูคร่าวๆ เพียงแค่ดูนิดหน่อยก็ไม่สนใจแล้ว มองเสิ่นป้านซานแบบยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“ผมตกใจมาก คาดไม่ถึงคุณยอมทิ้งกิจการตระกูลที่ยิ่งใหญ่เพื่อหลานของคุณ”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”

เสิ่นป้านซานสีหน้าเคร่งขรึม “เขาเป็นหลานชายของฉัน ถ้าเขาตายแล้ว ถึงตระกูลเสิ่นแข็งแกร่งแค่ไหน คงรุ่งเรืองไปได้ไม่นาน”

ที่แท้เสิ่นชิงหยุนเป็นผู้สืบทอดเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเสิ่น ถ้าเขาตายไป ตระกูลเสิ่นคงเจริญรุ่งเรืองไปได้ไม่นานจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสิ่นป้านซานก็อายุเจ็ดสิบกว่าปีแล้ว

“งั้นก็ได้ ผมจะพาคุณไปเจอเสิ่นชิงหยุน”

ถังเฉาลุกขึ้น เดินออกจากห้องทำงาน

เสิ่นป้านซานและลุงหยางมองหน้ากันและกัน ในสายตาของทั้งสองมีความหมายอาฆาตแค้นที่โหดร้ายแวบผ่าน