เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 257

ถังเฉาขับรถคนเดียว มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ซานสุ่ย

เสิ่นป้านซานและลุงหยางโดยสารมาอีกคันหนึ่ง ตามหลังมาติดๆ

ตลอดทางมานั้น สายตาของทั้งสองคนอึมครึมอย่างยิ่ง จ้องรถยนต์ของถังเฉาเอาไว้

สายตาของถังเฉามองทางกระจกมองหลังไม่ขาดสาย เห็นการแสดงออกของสองคนอยู่ในแววตาทั้งหมด หัวเราะนิ่งๆ ไม่ได้สนใจ

รอตอนที่ขับมาถึงคฤหาสน์ซานสุ่ย ซึ่งเป็นช่วงกลางคืนแล้ว

ทางบนภูเขาขรุขระ เงาร่มไม้ไหวพลิ้ว ทุกที่สามารถมองเห็นกิ่งไม้สั่นไหว นกหลายตัวกระพือปีกบินไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน

“รองหัวหน้า”

เพิ่งเดินเข้าคฤหาสน์มา เฟิ่งหวงก็เข้ามาต้อนรับแล้ว

ที่ทำให้ถังเฉาประหลาดใจคือคาดไม่ถึงว่าเฟิ่งหวงไม่ได้ใส่ชุดหนังสีดำที่ใส่ในวันปกติ แต่ว่าเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงบางสบายสีขาวชุดหนึ่ง สวมรองเท้าแตะ แต่งตัวพักผ่อนอยู่บ้านสบายๆ

“ทำไมถึงเปลี่ยนชุดแล้วล่ะ?” ถังเฉายิ้มถาม

เฟิ่งหวงหน้าแดง พูดออกมาคำหนึ่งอย่างกลัดกลุ้ม

“ร้อน”

นี่เองถังเฉาถึงพบว่าบนหน้าผากของเฟิ่งหวงมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็ม

เฟิ่งหวงแบบนี้ ทำให้แรงอาฆาตที่ห้ามคนเข้าใกล้ลดลงระดับหนึ่ง เพิ่มกลิ่นอายเข้าหาได้ง่ายแบบพี่สาวข้างบ้านขึ้นมา

“แบบนี้ แปลกมากเหรอ?”

เฟิ่งหวงก้มหน้ามองการแต่งตัวของตนเอง สีหน้าค่อนข้างกระอักกระอ่วน

“ไม่แปลก”

ถังเฉาส่ายหน้า “ต่อไปเธอลองการแต่งตัวแบบอื่นดูมากๆ หน่อยสิ”

นี่เป็นเพียงคำพูดทั่วไปประโยคหนึ่ง ทว่าเฟิ่งหวงกลับดีใจเต็มเปี่ยม เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และมีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธเสื้อผ้าสวยงามบ้างล่ะ?

ในเวลานี้เอง เสิ่นป้านซานและลุงหยางผู้ดูแลบ้านเดินเข้ามาแบบสีหน้าอึมครึม

รอยยิ้มบนหน้าของเฟิ่งหวงหายไปจนไม่เหลืออย่างรวดเร็ว กลับห้องว่องไว เปลี่ยนเป็นชุดหนังสีดำที่ใส่เป็นประจำ มองพวกเขาอย่างเย็นชา

“ชิงหยุนล่ะ?” เสิ่นป้านซานถามเสียงทุ้ม

ถังเฉามองเฟิ่งหวงทีหนึ่ง เฟิ่งหวงเข้าใจทันที รีบนำทางไปทันใด เดินไปยังห้องใต้ดินตลอดทาง

คฤหาสน์ซานสุ่ยมีห้องเก็บของใต้ดิน สามวันนี้ เสิ่นชิงหยุนถูกขังไว้ที่นี่

ไม่เพียงมืดมิดไร้แสงสว่าง ยังมีเจ้าหนูตัวเขื่องที่สามารถพบเห็นได้ทุกที่ แมลงสาบยิ่งเดินไปทั่ว เสิ่นชิงหยุนใช้ชีวิตสามวันอยู่ภายใต้สภาพแวดล้อมที่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้

แต่ทว่าพอเข้ามาใกล้ห้องเก็บของ กลับมีกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงสุดๆ พุ่งมาด้านหน้า ถังเฉาขมวดคิ้วทันที

“นี่คือกลิ่นอะไร?”

“กลิ่นฉี่กลิ่นอึ”

เฟิ่งหวงตอบตามตรง

สีหน้าถังเฉาเปลี่ยนเล็กน้อย “เธอไม่ได้ทำความสะอาดของเสียให้เขา?”

“ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงของเขาสักหน่อย ทำไมต้องทำความสะอาดของเสียให้เขาด้วย?”

“ด้านในไม่ใช่ว่ามีชักโครกเหรอ?”

“มี แต่ว่าหนึ่งวันก่อนฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ ไม่ได้ใช้นานเกินไปจนพังแล้วล่ะ”

เฟิ่งหวงทำสีหน้าแบบ'ไม่เกี่ยวกับฉัน' “ตอนที่ฉันนึกขึ้นได้ อึกับฉี่ของเขาก็ลอยขึ้นมาแล้ว แถมยังหมุนเป็นวงอีกด้วย”

“......”

หางตาถังเฉากระตุกอย่างแรงทันทีครู่หนึ่ง

การบรรยายของเฟิ่งหวง----พอฟังแล้วยังมีความรู้สึกถึงภาพเอามากๆ

เสิ่นป้านซานและลุงหยางที่ด้านหลังยิ่งสีหน้าอึมครึมถึงขั้นสุดเลย

หลานชายของเขาอยู่ภายใต้การคุ้มครองของผู้ใหญ่มาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยได้รับความลำบากอะไร ปัจจุบันนี้กลับถูกปฏิบัติอย่างย่ำแย่เพียงนี้

ปัง----

ถังเฉาเปิดห้องเก็บของดู มีภาพเงาดำตะคุ่มก้อนหนึ่งที่เหมือนบ้าไปแล้วพุ่งเข้ามา ทว่ากลับถูกเฟิ่งหวงเตะทีหนึ่งจนลอยไปแล้ว

คือเสิ่นชิงหยุน

“ทำตัวดีๆ หน่อย!”

เฟิ่งหวงถลึงตาใส่ทีหนึ่ง เสิ่นชิงหยุนไม่กล้าเข้ามาทันที ดูจากตรงนี้ สามวันนี้คงถูกเฟิ่งหวงทรมานอย่างโหดร้ายพอดู

“ถังเฉา----”

หลังจากมองเห็นถังเฉา เสิ่นชิงหยุนก็ร้องไห้ยกใหญ่ขึ้นมาทันใด

“แกฆ่าฉันให้ตายดีกว่า ฉันไม่อยากอยู่แล้ว!”

ถังเฉาขัดจังหวะฉากพบเจอกันอีกครั้งของปู่กับหลาน พูดขึ้นนิ่งๆ

แต่ทว่าเสิ่นป้านซานลุกขึ้นฉับพลัน จ้องมองถังเฉาอย่างโมโห “แกทำให้หลานชายฉันลำบากมากขนาดนี้ ทั้งยังเกือบคิดฆ่าตัวตาย ฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ ได้ยังไง?”

“คุณปู่ อย่าฆ่าเขาครับ ด่านสุดท้าย ขอผมเอง!”

เสิ่นชิงหยุนมองถังเฉาด้วยสายตาเคียดแค้นเช่นกัน อยากฆ่าให้ไวจนใจแทบขาด

ปฏิกิริยาที่ถังเฉามีต่อเสิ่นป้านซานดูไม่แปลกใจสักนิด หัวเราะนิ่งๆ “แม่น้ำภูเขาเปลี่ยนง่าย แต่สันดานคนเปลี่ยนยาก ดูแล้วตระกูลเสิ่นของแกยังไม่ยอมจำนนต่อฉันสินะ”

“ยอมแก? แกไม่ใช่แค่พวกผู้ชายยากจนที่เกาะผู้หญิงขึ้นมาเหรอ ให้ฉันเอาอะไรไปยอมแก?”

เสิ่นป้านซานอายุเข้าวัยปลดเกษียณแล้ว แต่เวลานี้ยังคงมีท่าทีโมโหเดือดดาล อันธพาลอย่างมาก แต่ละการกระทำมีความเฉียบขาดแบบผู้นำตระกูลยักษ์ใหญ่

“งั้นแกจะเอาอะไรมารับมือฉัน?”

สายตาของถังเฉา ค่อยๆ เปลี่ยนไปแหลมคมเช่นกัน

“แต่ละคนล้วนมีจุดอ่อน จุดอ่อนของแกก็คือเมียของแกไง!”

เสิ่นป้านซานมองถังเฉาหัวเราะเสียงดัง “แกลงมือกับหลานของฉันได้ ทำไมฉันจะลงมือกับเมียของแกไม่ได้ ไม่มีหลินชิงเสว่ แกก็แค่ขยะ!”

ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หรี่ดวงตาเป็นร่องเส้นหนึ่ง เดิมทีเขาจะเอาแค่เสิ่นชิงหยุนคนเดียว ตอนนี้ดูแล้วคงปล่อยทั้งตระกูลเสิ่นไปไม่ได้

“รู้หรือเปล่าว่าทำไมครั้งนี้มีเพียงฉันกับลุงหยางสองคน เพราะคนอื่นไปจับหลินชิงเสว่ไง?”

บนหน้าเสิ่นป้านซานมีความโหดร้าย “เมียแกตกอยู่ในมือตระกูลเสิ่น รู้หรือเปล่าจะมีจุดจบแบบไหน?”

เขาพยายามมองความหวาดกลัวหรือสีหน้าที่โกรธแค้นบนหน้าถังเฉาให้ออก น่าเสียดายที่ตั้งแต่ต้นจนจบ ถังเฉาสีหน้านิ่งเฉย

“งั้นเหรอ?” เขาตอบเฉยๆ

“ไม่เชื่อ? ถ้าไม่เชื่อฉันจะเอาหลักฐานให้แกดู!”

เสิ่นป้านซานพูดอยู่ รีบต่อสายวิดีโอคอลทันที “เวลานี้พวกเขาน่าจะจับตัวสำเร็จแล้วมั้ง เดี๋ยวจะได้เห็นเมียแกร้องไห้ฟูมฟายแล้ว”

ติดิ๊ง----

ไม่นานก็ต่อสายวิดีโอคอลติด

เสิ่นป้านซานมองยังไม่มองสักนิด เอาหน้าจอหมุนไปยังถังเฉา หัวเราะเสียงดังติดๆ กัน

“เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้เชื่อแล้วหรือยัง? ฮ่าๆๆ......หลินชิงเสว่จบเห่แล้ว”

มองใบหน้างดงามที่เย็นชาสะท้อนออกมาจากในหน้าจอ ถังเฉาหัวเราะขึ้นมาอย่างไร้เสียง “เป็นแบบนั้นจริงเหรอ?”