เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 262

“ชิงหยุน สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง ถังเฉาคนนั้นตายแล้วหรือยัง----”

เสิ่นป้านซานไม่วางใจ จึงลงมาด้วยตนเองกับลุงหยาง ผลปรากฏว่าเป็นเหมือนกับเสิ่นชิงหยุน เสียงพูดหยุดลงฉับพลัน

เขามองเหตุการณ์หนึ่งตรงหน้าแบบตกตะลึงพรึงเพริด ทันใดนั้นหัวใจบีบแน่นอย่างแรง ความรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่เข้มข้นปกคลุมทั่วร่างกายเขาไว้

เขาเอาทุกอย่างฝากไว้บนตัวหงโฝ เพื่อที่จะฆ่าถังเฉาทิ้ง แต่ทว่าความเป็นจริงกลับโหดร้ายมาก ถังเฉาไม่ได้ลงมือด้วยตนเอง เพียงแค่ผู้ติดตามของเขา ก็แขวนหงโฝขึ้นมาตีอย่างกับตีลูกสาวอยู่

ทำให้คนหัวเราะออกมาในที่เกิดเหตุ แต่ทว่าเสิ่นป้านซานกลับขำไม่ออกสักนิดเดียว

“รู้ว่าผิดแล้วใช่มั้ย?” เฟิ่งหวงถามเสียงเย็นชา

“รู้ว่าผิดแล้ว”

หงโฝร้องไห้จนน้ำตานองหน้า น้ำเสียงดูไม่ได้รับความเป็นธรรม

“ผิดตรงไหน?”

“ไม่ควรเยาะเย้ยเธอกับผู้ชายคนนั้น”

“ยังมีอีกไหม?”

“ไม่ควรรับเงินของตระกูลเสิ่นมาลงมือกับพวกเธอ”

“ต่อไปยังกล้าอีกมั้ย?”

“ไม่กล้าแล้ว”

จากนั้นเฟิ่งหวงถึงปล่อยหงโฝออก

หงโฝที่ได้รับการปล่อยตัวสิ่งแรกที่ทำคือลูบก้นของตนเอง หล่อนเจ็บจนจะแตกออกเป็นสองท่อนแล้ว

หล่อนมองถังเฉาด้วยสายตาเคียดแค้นแวบหนึ่ง รีบล้วงลูกบอลเล็กสีน้ำตาลลูกหนึ่งออกมาจากอ้อมอก โยนไปบนพื้น

ปึง----

ลูกบอลเล็กระเบิดออก ควันสีเหลืองขนาดใหญ่แผ่กระจาย

ถังเฉาตะโกนเสียงดัง “ปิดจมูกไว้!”

ทุกคนถึงไม่ได้สูดควันพิษเข้าไปกัน

รอให้หมอกควันหายไป ภาพเงาของหงโฝหายลับไปแบบไร้ร่องรอยตั้งนานแล้ว

ถังเฉาหรี่ดวงตาขึ้นเล็กน้อย ครั้งนี้เป็นเฟิ่งหวงเตรียมพร้อมมาครบถ้วน ถึงทำให้หงโฝเสียเปรียบไปมาก

ครั้งหน้า ใครจะไปรู้ว่าหงโฝจะมาโจมตีเมื่อไรกัน?

เธอในฐานะยายหนอนพิษ และความสามารถที่ใช้หนอนมาฆ่าคนทำให้คนยากจะป้องกันตัวได้จริง และมาเจอกับถังเฉาและเฟิ่งหวงเข้า ถ้าเจอนักฆ่าคนอื่น บางทีแม้แต่ตายอย่างไรก็คงยังไม่รู้เลยมั้ง?

ถังเฉาหรี่ตาขึ้น พินิจพิเคราะห์เสิ่นป้านซานที่เหมือนแก่หง่อมลงไปสิบปีอยู่ครู่หนึ่ง “นายท่านเสิ่น แม้แต่นักฆ่าที่คุณเชิญมายังหนีหัวซุกหัวซุนไปแล้ว คุณมีวิธีอะไรอีกล่ะ?”

เสิ่นป้านซานจมสู่ความเงียบงันอันลุ่มลึก กุมหมัดแน่น มองถังเฉาด้วยสายตาอึมครึมเต็มที่ กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว

เขาสามารถพูดอะไรได้อีก?

ตระกูลที่เข้มแข็งเกรียงไกร สำหรับนักบู๊ที่บัญชาการด้วยตนเองมีมากเท่าไร ขบวนการสู้รบที่เขาสร้างขึ้นมาครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นท่านดาบตาบอด ยังมีหงโฝ ล้วนพอจะทำลายตระกูลยักษ์ใหญ่มากตระกูลหนึ่งลงได้ แต่ว่าเขายังคงล้มเหลว

ความแข็งแกร่งของถังเฉาเกินกว่าจินตนาการ

ถ้าเขาสามารถล่วงรู้ได้ก่อนหน้าสักหน่อย ทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น แต่เรื่องราวบนโลกมักเป็นเช่นนี้ มีเพียงช่วงเวลาที่หมดหวังอย่างแท้จริงถึงจะเสียใจ

หลังจากเงียบงันอยู่นาน เขาเงยหน้าขึ้นมองถังเฉา ถอนหายใจยาวๆ “การต่อสู้ครั้งนี้ เป็นตระกูลเสิ่นของฉันแพ้แล้ว นายอยากจัดการพวกเราสามคนยังไงย่อมได้ทั้งหมด ขอเพียงปล่อยคนอื่นในตระกูลเสิ่นของฉันให้มีชีวิตรอด”

“คุณปู่ ประนีประนอมไม่ได้นะ!”

สีหน้าเสิ่นชิงหยุนเปลี่ยนกะทันหัน “หากพวกเรายอมแพ้กัน ที่รอคอยพวกเราอยู่ มีเพียงความตายเท่านั้น!”

ป้าบ!

เสิ่นป้านซานตบลงบนหน้าเสิ่นชิงหยุนอย่างแรงไปทีหนึ่ง หน้าตาอึมครึมมาก “เจ้าโง่คนนี้ แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ พวกเราตระกูลเสิ่นไม่มีต้นทุนอะไรไปต่อกรกับเขาแล้ว พวกเราสามคนจำเป็นต้องตายแน่ เพียงสิ่งเดียวที่ทำได้ คือหวังว่าเขาจะสามารถปล่อยตระกูลเสิ่นคนอื่นไป!”

เสิ่นชิงหยุนหน้าหมดอาลัยตายอยาก แวบเดียวก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้น

ลุงหยางพูดโน้มน้าว “นายท่านครับ คิดไตร่ตรองให้ดีก่อน!”

เสิ่นป้านซานกลับปัดมือ “ฉันตัดสินใจดีแล้ว พวกนายไม่ต้องมากล่อมฉัน ขอเพียงรักษาสายเลือดตระกูลเสิ่นไว้ได้ ฉันตายแล้วจะเป็นอะไร?”