เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 264

หลังถังเฉาพูดหยอกล้อจบ สีหน้าของลุงหยางก็อึมครึมถึงขีดสุดแล้ว บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมา

ถึงแม้ว่าเขาจะโอหังทรงอำนาจ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานได้

ถ้าเป็นสิบกว่าคน เขายังสามารถสู้ได้หน่อย เพียงนั่งรอคอยให้โชคลอยมา แต่นี่กลับเป็นนักฆ่าหลายพัน

นี่คือแนวความคิดอะไร?

เท่ากับว่าถังเฉาเรียกกองพลกำลังทหารนักฆ่ามาโดยตรง ให้คนหนึ่งถุยน้ำลายออกมาทีหนึ่ง ยังสามารถท่วมลุงหยางตายได้

ในขณะเดียวกันลุงหยางยังคงตื่นตกใจ ในใจสั่นเทิ้มนิดๆ เขาคิดจนสมองระเบิดก็คิดไม่ออก ทำไมถึงมีนักฆ่าปรากฏตัวมากขนาดนี้ได้?

มองสถานการณ์ตรงหน้าอยู่ เฟิ่งหวงหัวเราะออกมาแล้ว ดวงตาที่แดงสดเปลี่ยนเป็นแดงเลือด

สำหรับเสิ่นชิงหยุน ตกใจค้างไปโดยตรง ชีวิตนี้ไม่เคยเจอนักฆ่ามากขนาดนี้มาก่อน

โดยเฉพาะสายตาแต่ละคนอึมครึมและเย็นชา กลิ่นอายยิ่งใหญ่เกรียงไกร ราวกับทหารภูติผีปีศาจ หลบซ่อนอยู่ทั่วทิศของคฤหาสน์แห่งนี้มาโดยตลอด

“ถังเฉา แกเรียกนักฆ่ามามากขนาดนี้ ไม่กลัวว่าคนของเบื้องบนจะเจอเข้าเหรอ?”

ลุงหยางกัดฟันพูดขึ้น “รวบรวมนักฆ่าสามพันคน อย่าว่าแต่เซี่ยกั๋วเลย แม้แต่ทั่วทั้งโลกก็จะแตกตื่นเพราะแก!”

ถังเฉาหัวเราะนิ่งๆ “แกวางใจได้ พวกเขามีพาสปอร์ตกันหมด มากันในสถานะที่เหมาะสม”

“ยิ่งไปกว่านั้น......”

ถังเฉาหยุดคำพูดลงครู่หนึ่ง มองลุงหยางแบบหยอกเย้า “เดี๋ยวแกจะต้องตายแล้ว คนตาย เปิดโปงไม่ได้หรอก”

ลุงหยางนิ่งชะงักทันที ฟังถังเฉากำลังเยาะเย้ยเขาไม่ออกได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้ เขาเคยพูดประโยคนี้ออกไป วางแผนบ้าระห่ำฆ่าคนทั้งหมดในที่นี้ ผลปรากฏว่าพริบตาเดียวถังเฉาดันใช้คำพูดเดียวกับเขามาตอบกลับ

เวลานี้ ทั่วทุกด้านของทั้งคฤหาสน์มีนักฆ่าล้อมรอบแน่นขนัด แม้กระทั่งฝูงชนยังยาวเหยียดไปถึงด้านหลังเทือกเขา อีกาดำมืดแต่ละตัวส่งเสียงร้องกาๆ ราวกับกาดำในยมโลก

ที่ยิ่งทำให้คนแปลกใจคือนักฆ่าล้วนมีความทระนงองอาจของตนเอง จะไม่ยอมประนีประนอมต่อนักฆ่าคนอื่นเด็ดขาด นักฆ่ารวมตัวกันมากขนาดนี้ คาดไม่ถึงไม่มีฆ่าซึ่งกันและกัน

“เขาเป็นเพียงลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงธรรมดามากๆ คนหนึ่ง พวกนายเป็นนักบู๊ที่มีหน้ามีตากันหมด จะยอมมาขายชีวิตให้กับสวะคนหนึ่งแบบนี้เหรอ?”

ลุงหยางเปลี่ยนปากกระบอกปืนอีกที มองนักฆ่าทั้งหมด เสียงดังกึกก้อง

“พวกนายนักฆ่า เพียงแค่เพื่อเรื่องเงินก็ออกไปให้ไว เขาให้พวกนายคนหนึ่งเท่าไร ฉันจะให้พวกนายเป็นสองเท่า!”

แต่ทว่านักฆ่าทุกคนยังไม่ขยับเขยื้อน มองลุงหยางเหมือนกับมองคนโง่อย่างนั้น

“ดูแล้วแกเป็นหมาจนตรอกยอมทำทุกอย่างเสียจริง”

สีหน้าถังเฉานิ่งสงบ พูดเรียบเฉย “แกคิดว่านักฆ่ามากขนาดนี้ ล้วนเป็นฉันดึงดูดมาเหรอ?”

“หรือว่าไม่ใช่รึไง?”

ภายในลุงหยางถึงแม้จะตกใจ แต่ยังฝืนทำเป็นแน่นิ่ง

“ทำไมนักฆ่าสามพันคนถึงมา ฉันคิดว่าคุณชายเสิ่นรู้ดียิ่งกว่าแกนะ”

คำพูดนี้ออกมา สายตาลุงหยางหนาวเหน็บทันที มองทางเสิ่นชิงหยุนอย่างดุร้าย “นี่สรุปมันเรื่องอะไรกันแน่?”

เสิ่นชิงหยุนตกใจจนสีหน้าซีดขาวตั้งแต่นานแล้ว พูดจาติดๆ ขัดๆ

“นี่......นักฆ่าพวกนี้ ล้วนมาฆ่าผม!”

“อะไรนะ?”

จิตใจลุงหยางสั่นสะเทือน ทันใดนั้น เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ในที่สุดน้ำเสียงเปลี่ยนไปหวาดวิตก

“หลายวันก่อน มีนักฆ่าปรากฏตัวขึ้นที่ตระกูลเสิ่น เสิ่นป้านซานเกือบโดนฆ่าตาย คือพุ่งเป้ามาที่แก?”

“ใช่ ใช่ครับ......”

“สารเลว!”

ลุงหยางเดือดดาลอยู่ในที่เกิดเหตุ ตบบนศีรษะของเสิ่นชิงหยุนอย่างหนักทีหนึ่ง อยากตบเขาเป็นๆ ให้ตายไปตรงนี้

เสิ่นชิงหยุนรีบกุมศีรษะเอาไว้ แต่ทว่าระหว่างที่เขาลงมือ ถังเฉาก็ลงมือเช่นกัน

ยังคงเป็นหินก้อนหนึ่ง ถูกถังเฉางอนิ้วดีดออกไป

ปึก----

ชั่วขณะหนึ่ง ก้อนหินทะลุผ่านฝ่ามือของลุงหยาง ใจกลางฝ่ามือของเขา มีรูเลือดที่กลวงรอยหนึ่ง