เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 272

แค่เขาลุกขึ้นมาอย่างธรรมดาๆ ก็รู้สึกถึงความกดดันอันแข็งแกร่ง จนทำให้หวางหมิ่นเหมิน หวางเยี่ย เหวินเหรินวี่และจ้าวชุนเซิงสะดุ้งโหยง และถอยกรูดไปข้างหลัง

ส่วนผู้หญิงอย่างซุนเสว่กับหลิ่วเซียนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จนทรุดลงกับพื้น บนพื้นเต็มไปด้วยของเหลวสีเหลือง

พวกเธอตกใจกับท่าทางของถังเฉาจนฉี่ออกมาแล้ว

แต่ว่าไม่มีใครหัวเราะเยาะพวกเธอ เพราะทุกคนรู้ดีว่าถ้าถังเฉาไม่ตาย คนที่ตายจะเป็นพวกเขาเอง!

“จัดการให้ราบคาบในรวดเดียว!”

หวางหมิ่นเหมินชะงักฝีเท้าของตัวเองแล้วปาดเหงื่อตรงหน้าผาก เขายังคงมองถังเฉาด้วยสายตาบ้าคลั่ง “ถึงนายจะเก่ง แต่นายแค่คนเดียว และที่นี่คือถิ่นตระกูลหวางของฉัน!”

หวางหมิ่นเหมินพูดเช่นนั้น ทำให้หวางเยี่ยเริ่มมีความกล้า “พ่อพูดถูก ยิ่งไปกว่านั้นเรายังมีปืนอีกด้วย ถึงนายจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่เก่งไปกว่าลูกกระสุนหรอกมั้ง”

จู่ๆ ถังเฉาก็ชะงักฝีเท้าลงแล้วมองพวกเขาด้วยแววตาเฉยชา

สำหรับพวกบอดี้การ์ดตระกูลหวางที่ถือปืนยืนอยู่รอบๆ ไม่ได้อยู่ในสายตาของถังเฉาแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นดังนั้นหวางหมิ่นเหมิน เจิ้งเทียนเฉิง จ้าวชุนเซิงรวมถึงคนอื่นต่างพากันถอนหายใจออกมา และพากันด่ายกใหญ่

“ถังเฉา วันนี้นายตายแน่”

“ต่งวี่ซู่นายก็เหมือนกัน นายต้องตายไปพร้อมกับมัน”

“ฟางหย่ากับถังชิงเหอต้องมาเป็นของเล่นของพวกเรา พวกเราจะไม่ฆ่านายเลย แต่จะให้นายเห็นว่าพวกเราเล่นกับผู้หญิงสองคนนี้ยังไง แล้วค่อยฆ่านายทีหลัง!”

“.…..”

ถึงถังเฉาจะไม่เป็นไร ต่งวี่ซู่ ฟางหย่าและถังชิงเหอดีใจมาก แต่เมื่อเห็นปืนมากมายขนาดนี้ สติของพวกเขาก็แตกกระเจิงจนไม่กล้าขยับไปไหน

จู่ๆ ถังเฉาก็หันไปมองฟางหย่ากับถังชิงเหอ “พวกเธอออกไปก่อน”

ฟางหย่ากับถังชิงเหอมองหน้ากันไปมา พวกเธอไม่พูดพร่ำทำเพลงและรีบลุกขึ้นมา

พวกเธอรู้ดีว่าขืนอยู่ต่อก็มัวแต่จะสร้างความลำบากให้ถังเฉา

“รั้งพวกเธอเอาไว้!” หวางเยี่ยรีบตะโกนออกมา

บอดี้การ์ดรีบวิ่งไปสกัดพวกเธอ แต่เดินได้เพียงก้าวเดียวก็ได้ยินเสียงดังสนั่นดังขึ้นมาจากด้านหลัง

สวบสวบ

ถังเฉาใช้ตะเกียบสองอันแทงไปที่ลำคอของบอดี้การ์ดทั้งสองคน

ทันใดนั้นเลือดก็สาดออกมา บอดี้การ์ดทั้งสองคนเสียชีวิตทันที

“ใครกล้าเข้ามาอีก ตาย!”

น้ำเสียงของถังเฉาเย็นยะเยือกเข้ามาในกระดูกและทำให้ทุกคนชะงักไป ไม่มีใครกล้าเข้าไปแม้แต่ครึ่งก้าว

ฟางหย่ากับถังชิงเหอออกจากโรงแรมไปอย่างปลอดภัย

ความอาฆาตและความโกรธฉายอยู่ในแววตาของหวางหมิ่นเหมิน “ถังเฉา นายคิดว่าฉันไม่กล้ายิงเหรอ”

ต่งวี่ซู่ยืนตัวสั่นงันงกอยู่ข้างถังเฉา โดนปืนจ่อหัวเยอะขนาดนี้ จะพูดว่าไม่กลัวก็ไม่ได้

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่มีที่จะถอยแม้แต่น้อย

ถังเฉาเหลือบมองเขาแล้วเอามือตบบ่าเขา จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “อย่ากังวลไปเลย ชีวิตของนายเป็นของฉัน นอกจากฉันแล้ว ใครจะฆ่านายได้ล่ะ”

คำพูดนี้ยโสโอหังเป็นอย่างมาก ไม่เห็นตระกูลหวางอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย แต่ทว่ามันกลับมีพลังเวทมนตร์พิเศษที่ขจัดความกลัวภายในใจของต่งวี่ซู่

“ฮ่าๆๆๆ”

หวางหมิ่นเหมิน หวางเยี่ยและคนอื่นๆ หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“นายดื่มเหล้าจนสมองเลอะเลือนไปแล้วเหรอ พวกเรามีปืน นายจะเป็นหรือตายก็ขึ้นอยู่กับพวกเรา!”

อยู่กับศัตรูเก่า ฉางเซ่าเฟิงหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม

ถังเฉาส่ายหน้าไปมา เขาไม่รีบลงมือและมองพวกเขาอย่างยียวน “พวกนายไม่หลบซ่อนตัว แต่กล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าของฉันอย่างนั้นเหรอ”

“นายด้วยเจิ้งเทียนเฉิง”

เขาหันไปมองเจิ้งเทียนเฉิงที่หน้าซีดเผือด “ก่อนหน้านี้ฉันเมตตานาย เห็นแก่ที่นายฆ่าหลานชายด้วยมือตัวเอง และไว้ชีวิตตระกูลเจิ้ง นายไม่พาตระกูลของนายออกไปจากเมืองหมิงจู แล้วไปเริ่มชีวิตใหม่ แถมยังมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก จะเรียกว่ากล้าหรือโง่ดีล่ะ”

“นายกล้าพูดถึงเรื่องนี้เหรอ!”

ดวงตาของเจิ้งเทียนเฉิงแดงก่ำ เขาพูดออกมาอย่างโมโห “ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันจะฆ่าหลานชายตัวเองได้ยังไง ฮ่าวเอ๋อร์ ก็ตายเพราะนาย ตระกูลเจิ้งกับนายไม่มีทางอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน จะปล่อยเรื่องนี้ไปได้ยังไง”

ถังเฉายิ้มบางๆ และไม่สนใจ เขาหันไปมองซุนเสว่กับจ้าวชุนเซิง แล้วแสดงสีหน้าเยาะเย้ย

“พวกนายปรากฏตัวที่นี่ ซุนยู่เฟิงกับจ้าวเหล่าลิ่วรู้หรือเปล่า”

จ้าวชุนเซิงส่งเสียงหึออกมา เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ซุนเสว่รู้สึกเหมือนโดนประชดอย่างรุนแรง เธอพูดออกมาอย่างร้ายกาจ

“ฉันถูกพ่อไล่ออกจากตระกูลซุนก็เพราะแก!”