เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 279

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้”

โจวเหม่ยหยูนนั่งอยู่บนเตียง เธอใช้มือทึ้งผมที่พันกันยุ่งเหยิง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เพราะความหวาดกลัวนี้ ทำให้ตัวเธอสั่นไปหมด เธอหยิบมือถือที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาอีกครั้ง “แกหลอกฉัน แกกำลังหลอกฉัน! คนที่แกพูดถึงมันตายไปตั้งนานแล้ว!”

ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวและก่นด่าอยู่ในใจ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อยิ่งโกรธก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ

“เหอะๆๆ ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นมา มันค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ “เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันหลอกคุณงั้นเหรอ คุณน่าจะดูออกว่าหลินเจิ้นสงปฏิบัติกับเธอแตกต่างออกไป”

จู่ๆ โจวเหม่ยหยูนก็สั่นไปทั้งตัว เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

“ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ตำแหน่งในครอบครัวของคุณจะหมดไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นคนไร้ตัวตนและตายไปอย่างโดดเดี่ยวไม่เป็นที่จดจำของใคร”

เหมือนเสียงปลายสายจะทำให้คล้อยตามได้ โจวเหม่ยหยูนเบิกตาโพลง

“รีบช่วยฉันสิ ฉันควรทำยังไง”

“ให้หลินชิงเสว่หย่ากับถังเฉาก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ” เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ใช่ ใช่ ให้พวกเขาหย่ากัน...”

รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของโจวเหม่ยหยูน เธอถามขึ้นนอีกว่า “ฉันควรทำยังไง”

ตู๊ดๆๆๆๆ

แต่ทว่าอีกฝ่ายวางสายไปแล้ว ไม่ว่าโจวเหม่ยหยูนจะโทรกลับไปยังไง ก็ไม่มีคนรับสาย

“หย่า! ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม ต้องทำให้พวกมันหย่ากันให้ได้!”

เธอมองตัวเองในกระจก สีหน้าของเธอร้ายกาจเป็นอย่างมาก

“ถังเฉา เพราะนายบีบบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้...”

เธอบ่นพึมพำออกมา จากนั้นก็หยิบกรรไกรบนโต๊ะขึ้นมา แล้วเดินลงไปข้างล่าง

ที่ชั้นล่าง ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุข โดยมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาเป็นครั้งคราว

ถังเสี่ยวลี้สนิทกับหลินเจิ้นสงและหลินฉ่ายเวยอย่างรวดเร็ว เธอเรียกคุณปู่ คุณป้า ทำให้ทั้งสองคนหัวเราะออกมา

ตึงๆๆๆ

ขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากข้างบน โจวเหม่ยหยูนมีสีหน้าอึมครึม

“แม่”

สีหน้าของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนไปทันที จากนั้นเธอจึงยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “แม่มาก็ดี มาทานหน่อยสิ เสี่ยวลี้น่ารักมากเลยนะ”

“น่ารักกะผีน่ะสิ!”

โจวเหม่ยหยูนก่นด่าออกมา เธอกวาดตามองทุกคนด้วยแววตาร้ายกาจ “ฉันไม่ลงมา พวกแกเลยทำเหมือนฉันตายไปแล้วใช่ไหม”

จู่ๆ ทุกคนก็มีสีหน้าลำบากใจ ถังเสี่ยวลี้มองโจวเหม่ยหยูนด้วยแววตาหวาดกลัว เธอหลบอยู่ข้างหลังถังเฉา

“หึ เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องเอง จะโทษใครได้ล่ะ”

หลินเจิ้นสงส่งเสียงไม่พอใจออกมา จากนั้นจึงนั่งทานข้าว

เขาพูดกระแทกโจวเหม่ยหยูน ถ้าเป็นเมื่อก่อน มีเหรอที่เขาจะกล้าพูดเช่นนี้

“ก็แค่ตัวซวยสองตัวกับลูกซวยๆ อีกหนึ่งคน”

ปึก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินชิงเสว่วางตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างแรง รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค่อยๆ หายไป

“คุณจะว่าอะไรพวกเราสองคนก็ได้ แต่ถ้าคุณกล้ามาด่าลูกสาวของฉันแม้แต่คำเดียว ฉันจะฝังคนตระกูลโจวไปพร้อมกันทั้งตระกูล”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา อุณหภูมิภายในห้องลดลงทันที โจวเหม่ยหยูนรู้ดีว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้หลินชิงเสว่โกรธอย่างรุนแรง

เธอเดินเข้ามาหาโจวเหม่ยหยูน เธอตัวสูงกว่าโจวเหม่ยหยูนเกือบครึ่ง เธอก้มหน้ามองโจวเหม่ยหยูนแล้วพูดว่า “ฉันเคารพคุณ ไม่ใช่เพราะฉันกลัวคุณ แต่เพราะคุณคือแม่ของถังเฉา อย่าเอาการที่ฉันยอมอ่อนข้อให้คุณ มาอวดดีกับฉัน”

ตอนนี้รังสีของท่านประธานออกมาแล้ว โจวเหม่ยหยูนตกใจจนถอยไปข้างหลัง เสียงแกร๊งดังขึ้นมา กรรไกรที่ซ่อนอยู่ข้างหลังหล่นลงบนพื้น

เมื่อเห็นกรรไกรที่อยู่บนพื้น ทุกคนถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

“แม่เอากรรไกรมาทำอะไร”

ถังเฉาลุกขึ้นมาทันที “ระวังด้วยชิงเสว่”