เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 299

“ประธานเฉิง!”

“ประธานเฉิง ท่านมาแล้ว!”

“...”

บรรดาผู้นำน้อยใหญ่ทุกคนที่เดิมรู้สึกไม่พอใจหลินชิงเสว่ ในตอนนี้พอเห็นประธานเฉิงผลักประตูเข้ามาก็รู้สึกเหมือนเจอเสาหลักทันที ทุก ๆ คนลุกขึ้นยืน ท่าทีหรือก็เคารพนบนอบอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ฉากนี้ยิ่งทำให้ดวงตาของถังเฉาหรี่ลงมากขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าอำนาจของชิงเสว่ในบริษัทจะยังไม่มากพอนะ

ความมืดมิดในดวงตาของเฉิงเพ่ยวาบผ่าน สิ่งที่แย่งอำนาจของคนอื่นไปก็คือ รอยยิ้มที่เบาสบายเหมือนนั่งอยู่ท่ามกลางสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ไม่ว่าตำแหน่งของอีกฝ่ายจะสูงต่ำเท่าไหร่เธอก็ล้วนแต่พยักหน้าให้อย่างยินดีปรีดา ท่าทางอ่อนน้อมมีมารยาท

ผู้นำทุกคนก็ผ่อนลมหายใจ อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินชิงเสว่ที่ยืนอยู่บนเวทีอย่างโดดเดี่ยว

พอประธานเฉิงมาก็จะต้องคุกคามหลินชิงเสว่อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นในตอนแรกเริ่มก่อตั้งบริษัท หลินชิงเสว่คงไม่ย้ายประธานเฉิงไปอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงแน่

ปัง...

ฟางหย่าตบโต๊ะ มองเฉิงเพ่ยด้วยสายตาไม่ดี ตวาดอย่างไม่พอใจว่า “ประธานเฉิงกรุณาระวังคำพูดด้วยค่ะ อะไรที่เรียกว่าประธานหลินลืมคุณไปแล้วคะ?”

“ฟางหย่า... ที่แท้ก็เธอนี่เอง? ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันไป... เธอเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานที่เพิ่งจะเรียนจบมานี่? นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะกลายเป็นรองประธานไปเสียแล้ว”

เฉิงเพ่ยกวาดตามองฟางหย่าแวบหนึ่งแล้วพูดอย่างคร่าว ๆ ยิ้มอย่างเย็นชา “แต่ว่า... ฉันแนะนำว่าตอนที่คุณพูดอะไรควรจะเกรงใจฉันสักหน่อยนะ บริษัทนี้นอกจากประธานหลินแล้วก็ไม่มีใครสามารถทำตัวเสมอกับฉันได้!”

“คุณ...”

บนใบหน้างดงามของฟางหย่าเต็มไปด้วยความโมโห กำลังจะเข้าไปถกเถียง หลินชิงเสว่กลับร้องห้ามเอาไว้ “ฟางหย่า!”

ฟางหย่าหันกลับมา จากที่เดือดดาลอยู่ก็สงบลง “ประธานหลินคะ เธอไม่มองเห็นคุณอยู่ในสายตาเลย...”

“กลับมา”

น้ำเสียงของหลินชิงเสว่เย็นชา แต่กลับมีความน่าเกรงขามที่ไม่ยินยอมให้ปฏิเสธ

ฟางหย่าเดือดดาลไปทั้งใบหน้า เธอยืนอยู่ข้างหลินชิงเสว่ ยังคงไม่ยอมจากไป

เห็นเพียงหลินชิงเสว่ลุกขึ้นจากตำแหน่งประธานมองเฉิงเพ่ยอย่างอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่า “คุณกลับมาโดยไม่บอกสักคำ ไม่มีใครรู้ ก็ต้องไม่ได้แจ้งคุณอยู่แล้ว”

เฉิงเพ่ยยิ้มอย่างยั่วเย้า “พูดแบบนี้... หรือว่าเป็นความผิดของฉันเหรอคะ?”

“หรือว่าไม่ใช่เหรอ?” สายตาของหลินชิงเสว่เยียบเย็น จ้องเฉิงเพ่ยเขม็ง น้ำเสียงหนาวยะเยือก

“งั้นก็ช่างเถอะ”

เฉิงเพ่ยยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ จ้องหลินชิงเสว่เขม็งพลางยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่าในเมื่อฉันมาแล้ว... ถ้าอย่างนั้นฉันก็มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรในการประชุมพนักงานระดับกลางถึงระดับสูงนี้ใช่ไหม?”

“แน่นอน”

ต่อให้หลินชิงเสว่เกลียดเฉิงเพ่ยมากกว่านี้ก็ไม่สามารถที่จะเพิกเฉยต่อตำแหน่งรองประธานของเธอได้

เฉิงเพ่ยเดินเข้าไปทางโต๊ะประชุมรูปวงรี ทันใดนั้นก็มีผู้นำคนหนึ่งที่ยกที่นั่งให้ “ประธานเฉิงท่านนั่งที่ของฉันเถอะ”

“ขอบใจ”

เฉิงเพ่ยไม่ปฏิเสธ แล้วยิ้มขอบคุณ

การพูดการจางดงามมีสง่า บุคลิกเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว เทียบกับนิสัยเย็นชา ไร้เหตุผลของหลินชิงเสว่แล้ว เฉิงเพ่ยนั้นดูพูดคุยด้วยง่ายกว่าเยอะเลย

เฉิงเพ่ยนั่งลงในที่นั่งอย่างสง่างาม จากนั้นสายตาก็มองไปที่ร่างของถังเฉา ปรายสายตามองอย่างนิ่งเฉย น้ำเสียงราบเรียบ “คนคนนี้ ฉันเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย!”

“ฉันก็ไม่เห็นด้วย!”

“ประธานเฉิงพูดถูก เขาไม่มีความสามารถที่จะมาเป็นรองประธานเลยสักนิด!”

“ประธานหลิน พวกเรารู้ว่าเขาเป็นสามีของคุณ แต่คุณทำแบบนี้ก็ไม่เหมาะสมเกินไปนะคะ!”

“...”

พอถูกปฏิเสธต่อหน้าสาธารณชน ถังเฉาไม่ได้โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย เดิมเขาเป็นคนที่ไม่เปิดเผยตัวตนต่อหน้าสาธารณชน แถมยังมีฐานะเป็นสามีของหลินชิงเสว่อีก เป็นคนที่หลินชิงเสว่ตั้งใจฝืนกฎเพื่อที่จะให้เรือขนทองของเธอล่มอยู่ในหนองน้ำนี้

สองมือของหลินชิงเสว่เท้าอยู่บนโต๊ะประชุม เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “ให้เหตุผลที่คัดค้านด้วย”

เฉิงเพ่ยถูกประโยคนี้หยอกเย้าให้ขำขัน “นี้ยังต้องการเหตุผลอีกเหรอ? ประธานหลินเอ๋ย... ดีร้ายอย่างไรคุณก็นั่งอยู่ตำแหน่งประธานมานานขนาดนี้แล้ว หรือว่าแม้แต่คำว่า ‘หลีกเลี่ยงให้ไม่เป็นที่ต้องสงสัย’ ก็ยังไม่เข้าใจความหมายอย่างนั้นหรือ?”

พูดประโยคนี้ออกมาจนสายตาของหลินชิงเสว่หนาวยะเยือกขึ้นมา ถังเฉาเองก็ฟังความหมายที่อยู่ในคำพูดของเฉิงเพ่ยออก ดวงตาเย็นเยียบขึ้นมา

“ประธานหลิน คุณชอบคนหนุ่มหน้าตาดีที่ไม่มีความสามารถนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ฉันไปยุ่งด้วยไม่ได้ แต่ว่าคุณพาผู้ยิ่งใหญ่ในครอบครัวของคุณมาบริษัท ทั้งยังให้เขามาเป็นรองประธานไม่เหมาะมั้ง?”

เฉิงเพ่ยวาดขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง มองผู้นำที่อยู่รอบ ๆ “ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญของลี่จิงกรุ๊ป ต่อให้ไม่มีความดีความชอบ แต่ก็ทำงานมาอย่างยากลำบาก ตำแหน่งของรองประธานไม่ว่าจะอย่างไรก็ไปไม่ถึงคนเกาะภรรยากินในบ้านของคุณ คุณทำแบบนี้ไม่กลัวว่าจะทำให้ทุกคนผิดหวังหรอกหรือ?”

คำพูดนี้เรียกได้ว่าประณามอย่างถึงที่สุด เฉิงเพ่ยฉลาดมาก แถมยังไม่ได้ใช้กำลังของตัวเองเข้าสู้กับหลินชิงเสว่อีกต่างหาก แต่กลับปลุกปั่นอารมณ์ไม่พอใจของพนักงานระดับกลางและระดับสูงทุกคนมาจัดการกับหลินชิงเสว่

ฉับพลันบนใบหน้าของพนักงานระดับกลางจนถึงระดับสูงล้วนฉาบไปด้วยความโกรธเคือง หันปลายหอกเข้าหาหลินชิงเสว่

“ประธานหลิน เรื่องนี้จะต้องหาคำอธิบายมาให้พวกเราด้วยนะ!”

พอคำพูดนี้ลั่นออกมา ราวกับฟ้าผ่าตอนกลางวัน ทุกคนมีสีหน้าราวกับไร้จิตวิญญาณ รวมถึงฟางหย่ากับเฉิงเพ่ย รองประธานทั้งสองคนด้วย

พวกเธอสงสัยว่าหูของตัวเองฟังผิดไป นึกไม่ถึงว่าหลินชิงเสว่... จะไล่ออกหมดทุกคน!

ฟางหย่าสีหน้าร้อนใจ เธอรีบห้ามปราม “ประธานหลินคะ คุณกำลังพูดอะไรน่ะ ไล่คนออกมากมายขนาดนี้ ไม่เพียงแค่จิตใจของคนในบริษัทจะไม่มั่นคง แต่ว่าการหมุนเวียนของโครงการทั้งหมดก็จะต้องหยุดไปนะคะ!”

แต่ทว่า... ใบหน้าของหลินชิงเสว่ยังคงหนาวเหน็บ “ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่กลุ่มที่เป็นหัวใจสำคัญไม่ได้เปลี่ยน ไม่ว่าจะเปลี่ยนบุคลากรไปเยอะแค่ไหนฉันก็รับได้ทั้งนั้น!”

“ที่จริงแล้วต่อให้ไม่ลงมือในครั้งนี้ วันหลังฉันก็ยังต้องลงมือชำระสะสางพวกมอดที่ความสามารถกับเงินเดือนไม่สอดคล้องกันอยู่ดี”

พวกผู้นำทุกคนที่เคยต่อต้านหลินชิงเสว่ทั้งหมดล้วนมีสีหน้าไร้สีเลือดราวกับคนตาย สีหน้าไร้จิตวิญญาณ

พวกเธอเอาการลาออกมาบีบบังคับ ไม่ได้อยากจะลาออกจริง ๆ แต่คิดจะช่วงชิงสิทธิและประโยชน์ที่ควรจะได้มาจากในมือของหลินชิงเสว่ให้มากกว่าเดิมเท่านั้น

เฉิงเพ่ยเองก็พูดไม่ออกอย่างไร้ซึ่งความรู้สึก นิ้วมือสั่นไหวน้อย ๆ

เดิมทีจุดประสงค์ของเธอก็คือการแสดงอำนาจต่อหลินชิงเสว่ก็เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าเธอจะหัวรุนแรงถึงเพียงนี้ เพื่อสามีไร้ประโยชน์ของเธอถึงกับจะไล่คนออกมากมายขนาดนั้น เป็นผลสำเร็จที่คาดไม่ถึงจริง ๆ!

ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมา “หลินชิงเสว่ นี่เป็นสิ่งที่เธอพูดมาเอง อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ!”

หลินชิงเสว่ท่าทีเย็นชา “คุณว่าเขาเหมาะกับตำแหน่งรองประธานแล้วใช่ไหม?”

เฉิงเพ่ยหวาดกลัวสายตาของหลินชิงเสว่อยู่นิด ๆ แต่พอมองถังเฉาที่ยังคงมีสีหน้านิ่งสงบ ใจของเธอก็พาลขึ้นมา กัดฟันแล้วพูดว่า “หรือว่าฉันพูดผิดหรือไงคะ?”

“หนึ่ง เขาไม่ใช่คนของลี่จิงกรุ๊ป ไม่เข้าใจกิจการของบริษัทเลยสักนิด”

“สอง เขาเคยทำความดีความชอบอะไรให้กับลี่จิงกรุ๊ปไหม?”

“สาม คุณคิดใช่ไหมว่าคุณเป็นซีอีโอแล้วก็จะสามารถทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้น่ะ!”

ซักถามติดต่อกันสามประโยค เฉิงเพ่ยก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาปะทะกับหลินชิงเสว่อย่างดุเดือด

“ดี ฉันจะบอกพวกคุณให้นะ ว่าทำไมฉันถึงให้ถังเฉามาเป็นรองประธาน ฯ!”

“ไม่ใช่เพราะเขาเป็นสามีของฉันเลยสักนิด แต่เป็นเพราะว่าที่ลี่จิงกรุ๊ปมีวันนี้ได้ อาศัยเขาทั้งหมด!”

หลินชิงเสว่เสียงดังขึ้นหลายระดับ ชี้ไปที่ถังเฉาแล้วพูดว่า “ฉันจะไม่พูดถึงอย่างอื่น ลำพังแค่เงินสนับสนุนแปดร้อยแปดสิบล้านหยวนนั่นก็เป็นเงินที่เขาหามาได้”

“พวกคุณที่อยู่ที่นี่ ใครมีความสามารถนี้บ้าง?”

เธอถามอย่างรุนแรงจนทำให้ทุกคนรู้สึกทึ่มขึ้นมา