เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 3

ถ้งเฉามาถึงห้องนอนห้องหนึ่งในชั้นสอง บนเตียงมีคนวัยกลางคนที่ขมับสองข้างมีหงอกเล็กน้อย ลมหายใจแผ่วเบานอนอยู่ นั่นคือหลินเจิ้นสง

เขาหลับตา มีแต่ลมหายใจที่สูดเข้า ไม่มีลมหายใจออก

ทันใดนั้น แววตาของถังเฉามีความอยากฆ่าอยู่

เมื่อห้าปีก่อน กระดูกและร่างกายของพ่อแข็งแกร่งมาก ตอนนี้ กลับกลายเป็นแบบนี้ไป......

เขานั่งอยู่ข้างเตียงของหลินเจิ้นสง อยากจะวัดชีพจรของหลินเจิ้นสง

แต่กลับโดนหลินฉ่ายเวยผลักออก “นายจะทำอะไร นายรักษาเป็นรึไง”

“ในห้าปีนี้ได้เรียนมาหน่อยน่ะ ก็เข้าใจไม่น้อย”ถังเฉายิ้มแล้วพูด

“นายอยากจะฆ่าพ่อของฉันใช่ไหม”

ไม่คิดว่าพอฟังคำพูดของถังเฉาแล้ว เสียงของหลินฉ่ายเวยจะดังขึ้นขนาดนี้ “เรียนมาแค่นี้ ก็กล้ามี่จะมารักษาคน นายมีใบกำกับแพทย์รึไง”

“ฉ่ายเวย เขาก็แค่แกล้งทำน่ะ” มีเสียงพูดปลอบของเจิ้งฮ่าวมาจากด้านหลังของหลินฉ่ายเวย

“แต่ว่า......” หลินฉ่ายเวยก็ยังไม่วางใจ

ในระหว่างนี้ ถังเฉาแตะไปที่ชีพจรของหลินเจิ้นสง

หลังจากวัดไปสามสิบวินาทีแล้ว ถังเฉาปล่อยหลินเจิ้นสง ล้วงกล่องเข็มออกมาจากอก

“อะไร นายจะใช้เข็มมารักษาพ่อฉันหรอ เป็นไปได้ยังไง”

ตอนนี้เห็นได้ว่าหลินฉ่ายเวยโมโหร้อนรนสุดๆ ขนาดการผ่าตัดที่ทันสมัยของโรงพยาบาลยังรักษาไม่ได้ เข็มแค่ไม่กี่เล่มจะทำให้พ่อกลับมาได้ยังไง

“ฉ่ายเวย เขาคือก็ของเธอ แล้วก็เป็นพ่อของฉัน ฉันจะฆ่าเขาได้ยังไง”ในตอนนี้ ถังเฉายิ้มเจื่อน

“เหอะ ใครจะไปรู้ว่านายคิดอะไรอยู่......”

ถังเฉาไม่ได้สนใจ แล้วก็เอาเข็มฝังไปที่ชีพจรสามจุดท้องน้อย จุดตรงลำคอ จุดกลางอกและจุดฝังเข็มต่างๆ

ลงเข็มอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวเลือกเดี๋ยวทิ่ม ไม่มีการหยุดพักในระหว่างนั้น

ขั้นตอนทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เป็นที่ตื่นตามาก

“เหอะ ยังจะมาทำเป็นใจดี คงคิดว่าตัวเองเป็นหมออัจฉริยะจริงๆ”

“สมัยนี้ แพทย์แผนจีนจะใช้อะไรได้ อย่ารักษาจนคนตายละกัน”

จากนั้นคำพูดโจวเหม่ยหลิง，โจวซูหัวและอาทั้งหลายเต็มไปด้วยความรังเกียจเหยียดหยาม

เจิ้งฮ่าวก็ยืนหัวเราะอย่างต่อเนื่องเหมือนกัน

ตามเวลาที่ผ่านไป เข็มบนตัวของหลินเจิ้นสงก็ค่อยๆเยอะขึ้นเรื่อยๆ ถังเฉาก็ตั้งใจขดจ่อขึ้นเรื่อยๆ

กรึ่ง——

จากนั้น ในตอนที่ถังเฉากำลังตั้งใจจะฝังเข็มนั้น ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

รถแลนด์โรเวอร์คันหนึ่งพุ่งชนเข้ามาที่ประตูเหล็กของบ้านหลิน จอดอยู่ในสวนหย่อม

คนบุดดำกลุ่มหนึ่งรีบลงจากรถ พุ่งเข้ามาในห้อง ทำลายข้าวของกระจัดกระจาย

ในชั่วพริบตา ของใช้ในบ้านก็โดนขว้างจนแตกละเอียด บนพื้นเต็มไปด้วยเศษแก้ว

“อ๊าก—-“

ผู้หญิงทุกคนในบ้านหลินตกใจจนพากันกรีดร้องไม่หยุด ถังเฉาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะหยุดฝังเข็ม แววตานั้นมีความอยากฆ่าอย่างเย็นชา

“ถังเฉา แกมันกล้ามากนะ”

แล้วก็มีเสียงหัวเราะที่เย่อหยิ่งดังขึ้นจากนอกประตู “รู้ว่าพี่สาวฉันกำลังหาแกอยู่ ยังกล้ากลับมาที่หมิงจู

พอเสียงหัวเราะหยุดไป ชายที่ย้อมผมสีทองถือบุหรี่อยู่แล้วเดินเข้ามา

“ซ่งหมิงเวย？แกหรอ......”

มองดูชายปมทองคนนี้แล้วหลินฉ่ายเวย、โจวเหม่ยหยูนและทุกคนในบ้านหลินต่างพากันหน้าซีดไปหมด

ตั้งแต่ที่บริษัทหลงเถิงโดนบ้านซ่งฮุบไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว บริษัทสุดท้ายของบ้านหลินก็จะต้องเปลี่ยนชื่อเจ้าของ บ้านหลินในตอนนี้ ทำได้แค่พึ่งธุรกิจเล็กๆประทังชีวิต พอเห๊นคนบ้านซ่งก็เหมือนหนูเห็นแมวยังไงอย่างงั้น

มีเพียงถังเฉาที่ยืนขึ้นด้วยความรู้สึกเฉยชา มองไปทางซ่งหมิงเวย น้ำเสียงเยือกเย็น “ บ้านซ่ง ผมยังไม่ได้มาหาพวกคุณเลย แต่พวกคุณก็มากันก่อนแล้ว”

ซ่งหมิงเวยไม่สนอะไร หัวเราะแล้วเดินมาตรงหน้าถังเฉา สะกิดไหล่ของเขา “ถังเฉา ถ้าฉันเป็นแก ก็คงหาที่ที่ไม่มีคนแล้วหลบไว้ อยู่คนเดียวจนแก่ คงไม่มีหน้าที่จะกลับมาที่นี่——แกดูสายตาของพวกเขาแต่ละคนสิ แกหนีหายไปตัวคนเดียว คนที่คอยเช็ดขี้ตามแกก็คือคนทั้งบ้านหลิน!”

พอได้ยินแล้ว ความเป็นฆาตรกรในแววตาของถังเฉาก็หนาขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังหันหลังกลับไป