เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 304

“คุณร้องไห้ทำไม”

เมื่อเห็นไหล่ของหลินชิงเสว่สั่นเบาๆ และมีเสียงร้องไห้ออกมา ถังเฉาก็งงไปหมด

คนที่นอนไม่หลับ ไม่ได้มีแค่หลินชิงเสว่ ถังเฉาก็เช่นกัน ถังเฉาคิดว่าการที่จะนอนทั้งๆ ที่ไม่ได้พูดอะไรจะไม่ดีเท่าไร

ดังนั้นเขาจึงเอ่ยขอโทษ คิดไม่ถึงว่าหลินชิงเสว่จะร้องไห้ออกมา

ในความทรงจำของเขา น้อยมากที่หลินชิงเสว่จะร้องไห้ เธอร้องไห้ตอนที่เขากลับมาจากการรบและก่อนที่พวกเขาจะแยกกันอยู่ ทำไมวันนี้เธอถึงร้องไห้ล่ะ

“คุณอย่าร้องไห้สิ”

ถังเฉาทำอะไรไม่ถูกและมีสีหน้าลำบากใจ

ให้เขาฆ่าศัตรูน่ะเขาทำได้ แต่จะให้มาปลอบผู้หญิงตอนร้องไห้ นี่เป็นเรื่องยากสำหรับเขา

ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะพูดคำว่าอย่าร้องไห้ออกมาได้

หลินชิงเสว่พลิกตัวมา เธอเช็ดน้ำตาจนหมด เธอปั้นหน้าตายแล้วพูดว่า “ใครร้อง นายพูดขอโทษทำไม นายทำเรื่องอะไรลับหลังฉันใช่ไหม”

ผู้หญิงล้วนเจ้าคิดเจ้าแค้น ถังเฉาหวาดกลัวเอาไว้ก่อน เพราะกลัวว่าซ่งหรูอี้จะทำอะไร ตอนนี้เขากลับมา หลินชิงเสว่ยังทำให้เขาตกใจอีก

เมื่อถังเฉาได้ยินสิ่งที่หลินชิงเสว่พูด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขารีบอธิบายว่า “ผมไม่ได้ทำอะไรนะ แค่ไปถามซ่งหรูอี้เท่านั้น”

“จริงเหรอ”

สีหน้าของหลินชิงเสว่ยังไร้ความรู้สึก

“จริงแน่นอน!”

ถังเฉากระวนกระวายจนแทบจะพาซ่งหรูอี้มาช่วยพูด

ขณะที่กำลังจะอธิบายต่อ ก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมา หลินชิงเสว่เอามือปิดปากเขาไว้

ถังเฉาเบิกตาโตและจับมือของหลินชิงเสว่เอาไว้ “ชิงเสว่ คุณ...”

หลินชิงเสว่มองถังเฉาด้วยแววตาอ่อนโยนแล้วพูดว่า “ขอโทษ”

ถังเฉาอึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าหลินชิงเสว่หายโกรธแล้ว เขาจึงโล่งอก “ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจผมผิดจริงๆ เสียอีก”

หลินชิงเสว่หัวเราะออกมาเบาๆ “ตาทึ่ม แค่แกล้งให้นายตกใจ นายจะหักหลังฉันได้ยังไง”

ถึงแม้ว่าในห้องจะมืดสลัวเพราะไม่ได้เปิดไฟ แต่ทว่าถังเฉาก็ยังเห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ เขามองหลินชิงเสว่ด้วยแววตาหยาดเยิ้ม

“ชิงเสว่ คุณยิ้มแล้วสวยจริงๆ”

เขาพูดอย่างเหม่อลอย

เมื่อหลินชิงเสว่ได้ยินก็อึ้งไปเหมือนกัน จากนั้นเธอจึงยิ้มกว้างขึ้น “นายเพิ่งรู้หรือไง”

เมื่อได้ยิน ถังเฉาก็ยิ้มอย่างเขินอาย “คุณสวยตลอด แต่พอยิ้มก็ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่”

หลินชิงเสว่เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงและมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า

“เป็นอะไรไป” ถังเฉาก็ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ อีกไม่นานก็จะเป็นวันไหว้พระจันทร์แล้ว”

หลินชิงเสว่มองดวงจันทร์บนท้องฟ้าแล้วเอ่ยขึ้น

“ใช่ ใกล้จะถึงวันไหว้พระจันทร์แล้ว”

ไม่รู้ทำไมถังเฉาจึงรู้สึกหดหู่เช่นกัน

เทศกาลไหว้พระจันทร์เป็นวันที่ครอบครัวทานขนมไหว้พระจันทร์ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา อย่างน้อยหลินชิงเสว่ยังมีครอบครัว แต่ตัวเขาแทบไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเองคือใคร

แต่ทว่าถังเฉาเข้าใจความหมายของหลินชิงเสว่ผิดไป

หลินชิงเสว่ไม่ได้คิดถึงครอบครัวที่ทำให้เธอเกิดแผลในใจตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ที่เธอมีครอบครัว มีสามีและลูกสาว ความเคียดแค้นที่เธอมีต่อตระกูลก็ไม่ได้ฝังลึกถึงขนาดนั้นแล้ว

สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น หลังจากที่อยู่กับถังเฉา รอยยิ้มของเธอก็มากขึ้นด้วย

การที่ได้พบกับถังเฉา เรียกได้ว่าเป็นความฝันที่ซับซ้อน