เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 318

ทั่วทั้งตระกูลหลวงในเยี่ยนตูเงียบสงัดราวกับตาย ทุกคนที่เดิมทีเอาความสนใจไปอยู่บนร่างของถังเฉา เคลื่อนย้ายทั้งหมดมาอยู่ที่ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ที่เดินมาทางนี้

ตึง! ตึง! ตึง!

จังหวะก้าวเท้าของเขาสงบนิ่ง รองเท้าหนังที่มันวาวคู่หนึ่งยึดพื้นเบา ๆ ส่งเสียงเป็นจังหวะที่เต็มไปด้วยความไพเราะเสนาะหู แต่ว่าหัวใจของทุกคนที่อยู่ที่นั่นเต้นถี่ เต้นตามจังหวะการก้าวเดินนี้

เห็นได้ชัดว่าที่นี่วุ่นวายยุ่งเหยิง เห็นได้ชัดว่าหลานชายของเขาถูกถังเฉาสั่งสอนจนกลายไปเป็นแบบนี้ แต่ว่า... เขากลับยังคงไม่โกรธ กวาดตามองทั้งสถานที่ด้วยสายตาสงบนิ่ง

มองดูชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่คนนี้ ดวงตาของหลินจ้าวหยูนก็สว่างวาบปรากฏแววยินดี

ลั่วเยนอวิ๋นกลับเบะปาก หันหน้าหนี

และรูม่านตาของหลินชิงเสว่ก็หดลงเล็กน้อยในทันที จากนั้นสีหน้าก็ซับซ้อนตามมา ความรู้สึกที่พูดออกมาได้ไม่ชัดเจนปรากฏอยู่บนใบหน้า

มีความคิดถึง มีความโกรธเคือง มีความเกลียดแค้น ทั้งยังมี... ความเคารพ

ท้ายที่สุดความรู้สึกร้อยแปดพันเก้าก็กลับมาสู่ความสงบทั้งหมด

ความสงบที่ตายด้าน

“ผู้นำ!”

พวกของหลินอิ่นรีบรุดมาอยู่ตรงด้านหน้าของชายวัยกลางคน ทักทายเสียงต่ำ

“ผู้นำ ช่วยผมด้วย...”

หลินโป๋หลายเองก็พยายามใช้แรงทั้งหมด เค้นคำสี่คำออกมาด้วยใบหน้าขาวซีด

ผู้นำ!

คำสองคำนี้สั่นสะเทือนจิตใจของถังเฉาอย่างล้ำลึก สายตาของเขาก็เยียบเย็นตามไป จ้องชายคนที่ยิ่งใหญ่ราวกับมหาสมุทร

คนที่สามารถทำให้หลินชิงเสว่เผยความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้เห็นได้ ทั้งยังทำให้พวกของหลินอิ่นและหลินโป๋หลายร้องเรียกว่าผู้นำได้ มีเพียงคนคนนี้คนเดียวเท่านั้น!

หลินรั่วหวี!

ถังเฉาเองก็หรี่ตาลงพิจารณาชายวัยกลางคนที่สูงใหญ่คนนี้

อายุอานามของเขาประมาณสี่สิบห้าสิบปี แต่กาลเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายของเขามากมายนัก เครื่องหน้าของเขา ผิวพรรณของเขาดูอบอุ่นนุ่มนวลเปล่งประกายราวกับหยก ในทางกลับกันก็มีกลิ่นอายความเป็นผู้ใหญ่ที่ล้ำลึกตามธรรมชาติ แค่มองก็รู้ว่าถูกกาลเวลาขัดเกลามา

สวมชุดสูทสีดำเรียบง่ายทั้งตัว แต่กลับดูยิ่งใหญ่เหมือนผู้สูงศักดิ์ในประเพณีนิยม บ่าหนากว้างราวกับสามารถแบกโลกไว้ได้ทั้งใบ สุขุมหนักแน่นเป็นผู้ใหญ่ เพียบพร้อมไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชายเต็มวัย เพียงแค่สายตาเดียว แม้แต่ถังเฉาที่เป็นบุคคลที่มีระดับเช่นนี้ก็ยังได้รับความกดดันอย่างเบาบาง

“อืม”

สำหรับการทักทายของพวกของหลินอิ่นทุกคน หลินรั่วหวีเพียงแค่พยักหน้าอย่างเรียบเฉย

ท่าทางที่เรียบง่ายเช่นนี้ทำให้บรรยากาศของที่นี่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมมีพิธีรีตองในทันที ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ทันใดนั้นสายตาของหลินรั่วหวีก็จ้องถังเฉากับหลินชิงเสว่ที่กอดเขาไว้แน่นอย่างคมกริบ ในดวงตามีความปรารถนาที่จะสังหารวาบผ่านอย่างไม่ปกปิดเลยสักนิด

หลินชิงเสว่ปล่อยถังเฉาทันที เดินหน้าขึ้นมาหนึ่งก้าวเล็ก ๆ อยากจะไปยืนอยู่ด้านหน้าของถังเฉา แต่กลับพบว่าถังเฉากลับเร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว มายืนอยู่ด้านหน้าของเธอแล้ว สายตาจ้องมองเขากลับอย่างไม่หวาดกลัวเลยสักนิด

เฟิ่งหวงที่อยู่ด้านข้างก็กุมคมมีด ทั้งตัวขึงตึง จ้องหลินรั่วหวีอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ

“ออกไป”

ถังเฉาตวาดเสียงต่ำ

“แต่ว่า รองหัวหน้าคะ...”

“ออกไป!”

ถังเฉาตวาดอย่างเดือดดาล สายตาของเฟิ่งหวงขัดขืนอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงออกไปจากบ้านใหญ่ตระกูลหลิน

“ถ้าหากผมเป็นคุณก็จะไม่มีทางทำร้ายคนที่นี่”

หลินรั่วหวีมองถังเฉา พูดประโยคแรกหลังจากที่ทั้งสองได้พบกัน

พูดแล้วก็ทำให้คนอื่นอยากจะร้องไห้ ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์เป็นพ่อตากับลูกเขย กลับได้มาเจอกันด้วยวิธีการที่ไม่น่าเบิกบานใจเช่นนี้

ถังเฉาปล่อยมือทันที หลินโป๋หลายร่วงลงบนพื้นดังตุบ

ทั้งกระบวนการนี้ สายตาของเขาไม่ได้หายไปจากหลินรั่วหวีเลย

อย่างไรก็ตาม จิตใจของหลินรั่วหวีไม่ได้อยู่บนร่างของเขาโดยสิ้นเชิง แต่กลับมองหลินชิงเสว่ที่อยู่ด้านหลัง

สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในชั่วพริบตา ความกดดันบนตัวถังเฉาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

“ในที่สุดลูกก็ยอมกลับบ้านแล้ว”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน บนใบหน้าที่ตกตะกอนของกาลเวลา นึกไม่ถึงว่าจะปรากฏรอยยิ้มจากแห่งความรัก

หลินชิงเสว่รับสายตาที่แผดเผาเช่นนี้ไม่ได้ มองไปทางอื่นอย่างไม่เป็นธรรมชาติเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงมีใบหน้าเย็นชา เอ่ยว่า “หนูกลับบ้าน ไม่ได้หมายความว่าหนูจะยกโทษให้คุณ”

หลินรั่วหวีกลับไม่ถือสาถ้อยคำเย็นชาแบบนี้เลยสักนิด ตรงกันข้าม รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งเข้มข้นขึ้น

เขายังนึกว่าจะมีการปะทะที่ดุเดือดกับหลินรั่วหวีแหนะ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงแค่ให้เขาปล่อยหลินโป๋หลายไป ไม่ได้เอ่ยต่อต้านเขากับหลินชิงเสว่เลยสักประโยค

“ผู้นำ!”

ในตอนนี้หลินโป๋หลายก็ไล่ตามเขาไปด้วยความร้อนใจเต็มใบหน้า พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า “เจ้าหมอนี่ทำให้น้องสาวด่างพร้อย ทั้งยังพาลูกนอกสมรสของเขามาถึงเยี่ยนตูอย่างเปิดเผยอีก ยิ่งลงมือจนผมกลายเป็นแบบนี้ ทำไมถึงไม่ลงโทษเขาครับ?”

หลินรั่วหวีกวาดตามองเขาอย่างเฉยเมย ไม่ได้ให้ความสนใจ

ความร้อนใจบนใบหน้าของหลินโป๋หลายยิ่งหนักขึ้นทันที “ผู้นำ!”

“ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?”

หลินรั่วหวีหันกลับมาทันที เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่พวกนายทำกับเธอนะ!”

ทันใดนั้นหลินโป๋หลายก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัวทันที สายตาหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

“ฉันหวังว่าพวกนายจะเข้าใจเรื่องเรื่องหนึ่ง คือไม่ว่าจะตอนไหน เธอก็เป็นลูกสาวของฉัน!”

ในดวงตาของหลินรั่วหวีมีพลังที่เยือกแข็ง พูดประโยคนี้จบก็หมุนตัวเข้าห้องไป

และเสื้อผ้าด้านหลังของพวกของหลินโป๋หลายกับหลินอิ่นก็ถูกเหงื่อเย็น ๆ อาบจนเปียกชื้น นึกไม่ถึงว่าท้ายที่สุดจะมีความรู้สึกเหมือนดีใจที่ได้มีชีวิตใหม่ ตอนนี้ไม่กล้าอยู่ต่อ แยกย้ายกันออกไปจากที่นี่

เพียงแต่ว่าก่อนจะจากไป สายตาก็มองถังเฉาอย่างเย็นยะเยือก

ถังเฉาไม่เก็บเอามาใส่ใจเลยสักนิด เพียงแค่รู้สึกหวาดกลัวว่าที่พ่อตาคนนี้มากยิ่งขึ้น

เขาไม่ได้แค่ทำลายแผ่นป้ายของตระกูลหลินเท่านั้น ทั้งยังแหกอกหลินโป๋หลาย เดิมนึกว่าหลินรั่วหวีจะต้องลงโทษเขาแน่ ๆ แต่สุดท้าย คนที่โดนตักเตือนกลับเป็นพวกเขา

เพราะเขารู้จักแบ่งแยกบุญคุณความแค้นเหรอ?

ถังเฉาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น

เหตุผลที่พ่อตาทำเช่นนี้มีเพียงอย่างเดียว

นั่นก็คือทำเพื่อหลินชิงเสว่

ในใจของเขา ความสำคัญของหลินชิงเสว่นั้นเหนือกว่าทั้งตระกูลหลวง ถ้าหากไม่ยอมรับตน หนทางข้างหน้าของตนกับหลินชิงเสว่ต้องยากที่จะเดินแน่ ๆ

ในตอนนี้เอง ผู้เฒ่าผมขาวเคราขาวยันไม้ตะพดคนหนึ่งก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของถังเฉาด้วยรอยยิ้ม ผายมือเป็นท่วงท่า ‘เชิญ’

“คุณถังครับ นายท่านให้มาเรียนเชิญครับ”