เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 321

สัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตแค้นของเหล่าหน่วยกล้าตาย ถังเฉาเองก็มีสีหน้าเย็นชานิดหน่อยเช่นกัน ลักษณะพลังบนตัวไต่ขึ้นไปถึงขีดสุดเช่นเดียวกัน

ตอนที่สงครามใหญ่กำลังจะปะทุขึ้น ห้องหนังสือกลับมีเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น

“แดดดี้คะ เสร็จหรือยังคะ ได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วนะคะ”

เสียงดังกังวานของหลินจ้าวหยูนลอยเข้ามา หลินรั่วหวีขมวดคิ้วเล็กน้อย มองทางด้านนอกแวบหนึ่ง

ดังนั้นแรงอาฆาตแค้นก่อนหน้านี้จึงได้มลายหายไปหมด เหล่าหน่วยกล้าตายล้วนหลบซ่อนไปทั้งหมดด้วย

ทุกอย่างสงบเงียบปลอดภัย ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

มองจากในสายตาถังเฉาแล้ว สายตาที่มองไปทางหลินรั่วหวีเพิ่มความประหลาดใจขึ้นมา

สามารถมองออกว่าเขารักทะนุถนอมต่อลูกสาวคนเล็กอย่างมาก

“น่าจะเป็นเพราะความรู้สึกเสียใจต่อลูกสาวคนโต เขาเลยมอบความรักทั้งหมดให้กับลูกสาวคนเล็กล่ะมั้ง” ถังเฉากำลังทอดถอนใจนิดหน่อยอยู่ภายใน

ไม่ว่าพ่อตาของเขาจะทำเกินเหตุไปมากเท่าไร เขาก็ยังเป็นเพียงบิดาของลูกสาวสองคนเท่านั้นเอง

พอคิดมาถึงตรงนี้ ลักษณะพลังบนตัวของถังเฉาหายไปจนหมดสิ้น

เป็นแบบนี้ ศึกใหญ่แห่งยุคฉากหนึ่ง เพราะการก้าวก่ายแบบไม่ตั้งใจของหลินจ้าวหยูน เรื่องราวยังดำเนินการไม่สำเร็จก็ต้องหยุดลงเสียก่อน

หลินรั่วหวีไปเปิดประตูด้วยตนเอง จึงมองเห็นหลินจ้าวหยูนยืนอยู่หน้าประตูแบบปราดเปรียว ดวงตากลมโตกวาดมองไปมาบนตัวถังเฉาและหลินรั่วหวีอย่างแปลกประหลาด “พวกคุณ......ไม่ได้ตีกันหรอกมั้ง?”

“เธอพูดไร้สาระอะไรกัน?”

ถังเฉาจงใจมองหลินจ้าวหยูนเหมือนตำหนิทีหนึ่ง บอกว่า “ฉันกับคุณลุงหลินคุยกันถูกคอมากต่างหาก”

“จริงเหรอ?”

หลินจ้าวหยูนไม่เชื่อ และหันหน้ามองทางหลินรั่วหวี

หลินรั่วหวีพยักหน้าเบาๆ ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไร แต่บนหน้ากลับเผยรอยยิ้มจางๆ นิดหน่อย

ไม่ได้เข้มข้นมาก แต่ว่ามองดูสบายมาก เป็นธรรมชาติมาก นี่คงเป็นความเอ็นดูกระมัง

ในใจของถังเฉายิ่งคร่ำครวญอย่างยิ่ง คิดในใจว่านี่คือความรักของบิดากระมัง

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าวินาทีหนึ่ง ยังอยากสังหารยกครัวเพราะการล่วงเกินของตนเอง แต่เพราะการเข้ามาแบบไม่ตั้งใจของจ้าวหยูน กลับกลายเป็นว่าหยุดกลางคันไปดื้อๆ อารมณ์ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปเบิกบานใจ จากตรงนี้เห็นได้ว่าเขาไม่อยากทำลายภาพลักษณ์อันยิ่งใหญ่ในใจลูกสาวคนเล็กของตนเองพังลง

หลินจ้าวหยูนถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง “งั้นหนูก็วางใจแล้วค่ะ จริงๆ เลยนะ พี่สาวยังไม่วางใจ เรียกให้หนูมาดูสักหน่อย......”

นี่ถังเฉาถึงเข้าใจขึ้นมากะทันหัน หลินรั่วหวีชายตามองเขานิดๆ แวบหนึ่ง ที่แท้เป็นหลินชิงเสว่ให้หลินจ้าวหยูนเข้ามา เป็นเพราะกังวลว่าพ่อตาจะทำให้ถังเฉาลำบากใจ

หลินรั่วหวีเงียบนิ่งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นชี้ที่ถังเฉาแล้วถามว่า “จ้าวหยูน ลูกคิดว่าเขาเป็นยังไงบ้าง?”

“แดดดี้หมายถึงพี่เขย? เขาดีมากๆ เลยค่ะ!”

หลินจ้าวหยูนตอบแบบควรจะเป็นเช่นนั้น “เขามีความรับผิดชอบในหน้าที่มากค่ะ และดูแลหนูดีมากๆ ด้วย แม้แต่หนูยังอิจฉาพี่ที่หาคนดีขนาดนี้อย่างพี่เขยได้เลยล่ะ”

“งั้นเหรอ?”

หลินรั่วหวีหัวเราะแล้ว ไม่ได้พูดอะไรอีก

“ทั้งสองไม่ได้ทะเลาะกันก็ดีแล้วค่ะ”

ไม่นานหลินจ้าวหยูนก็ออกไป

หลังจากที่เธอออกไป บรรยากาศของห้องหนังสือเปลี่ยนไปดูประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง

รอยยิ้มบนหน้าของหลินรั่วหวีค่อยๆ หดไป ดูก้าวร้าววางท่าใหม่อีกครั้ง

สายตาถังเฉาเย็นเฉียบเช่นกัน จ้องหลินรั่วหวีอยู่

แต่ว่าใครๆ ต่างสามารถรู้สึกได้ เพราะการแทรกแซงของหลินจ้าวหยูน ใครก็ไม่มีแรงอาฆาตแค้นที่เข้มข้นขนาดนั้นแบบก่อนหน้านี้แล้ว

“ฉันเพิ่มเหตุผลไม่ชอบนายมาอีกข้อหนึ่งแล้ว”

หลินรั่วหวีเอ่ยปากขึ้นก่อน พูดอย่างเย็นชา “ลูกสาวทั้งสองคนของฉัน คนหนึ่งโดนนายยึดครองไป อีกคนหนึ่ง ก็พึ่งพานายมาก”

“ชมเกินไปแล้วครับ”

ถังเฉาหัวเราะนิ่งๆ ตอบกลับไป

หลินรั่วหวีเงียบงันอยู่พักหนึ่ง พูดขึ้นกะทันหัน “นายหลบเป็นแต่ข้างหลังผู้หญิง?”

สีหน้าของถังเฉายังคงไม่เปลี่ยนสี พูดเสียดสีกลับ “ถ้าบอกว่าหลบข้างหลังผู้หญิง คุณน่าจะเป็นปรมาจารย์ผู้บุกเบิก”

มารดาของหลินชิงเสว่เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเยี่ยนจิง การแต่งงานของหลินรั่วหวีและหล่อน เสมือนกันกับถังเฉาและหลินชิงเสว่ในเวลานี้เสียจริง

วัฏจักรของคนรุ่นหนึ่ง ทุกอย่างล้วนเหมือนกันขนาดนั้น

หลินรั่วหวีพูดขึ้นอีก

ได้ยินอย่างนั้น ลั่วเยนอวิ๋นกับหลินชิงเสว่ทั้งสองคนล้วนรู้สึกถึงอะไรมาทันที จากนั้นจมสู่ความเงียบสงบ

พอพูดประโยคนี้จบ หลินรั่วหวีไม่ได้มองอาหารเย็นที่อลังการมากมายสักนิด ก้าวใหญ่ๆ ออกไป

ถังเฉารีบเรียกเขาไว้ทันที “คุณลุงครับ คุณไม่ทานอาหารเย็นด้วยกันกับพวกเราเหรอครับ?”

“ไม่กินล่ะ พรุ่งนี้ถึงเป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ หมิงจวินจะกลับมาด้วย ฉันรอคอยอาหารเย็นของวันพรุ่งนี้”

หลังจากโบกมือให้ หลินรั่วหวีก็ออกไปจากปราสาทหลังนี้แล้ว

ถังเฉาไม่เข้าใจ ที่นี่ไม่ใช่ตระกูลหลินตระกูลหลวงในเยี่ยนตูเหรอ ทำไมหลินรั่วหวีถึงไม่พักที่นี่?

อีกอย่างหมิงจวินเป็นใคร?

เขาสังเกตได้อย่างว่องไว ตอนที่ได้ยิน'หมิงจวิน'สองคำนี้ บนหน้าหลินชิงเสว่เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ

ลั่วเยนอวิ๋นถอนหายใจหนักหน่วง ถือโอกาสตอนที่หลินชิงเสว่ไม่สังเกต กระซิบไปที่ข้างหูของถังเฉา “ที่นี่คือตระกูลหลินตระกูลหลวงในเยี่ยนตูไม่ผิดหรอก แต่ว่าพี่เขยคนนี้ของฉัน แต่ไหนแต่ไรไม่พักอยู่ที่นี่”

“ทำไมครับ?” ถังเฉาถามต่อ

“เพราะ......นี่คือเรือนหอของเขาและพี่สาวฉันที่แต่งงานกันในตอนนี้น่ะสิ”

สายตาของลั่วเยนอวิ๋นซับซ้อน น้ำเสียงอึมครึม

พูดเรื่องนี้ออกมา ถังเฉาสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย มองรอบด้าน

ที่นี่เป็นเรือนหอของหลินรั่วหวีและมารดาหลินชิงเสว่ตอนที่แต่งงานกัน?

ถังเฉาเข้าใจหลินรั่วหวีอยู่บ้างว่าทำไมถึงไม่พักที่นี่แล้ว เห็นของก็คิดถึงคน ที่นี่เป็นเรือนหอที่แต่งงานกันในตอนนั้น อย่างนั้นที่นี่ล้วนหลงเหลือทุกสิ่งที่เป็นอดีตกับคนรักอยู่ด้วย

“อย่างนั้น'หมิงจวิน'ที่คุณลุงหลินพูดถึงคือ----”

การแสดงออกของถังเฉาแปลกไป มองหลินชิงเสว่ด้วยความระวัง เธอกำลังทานสเต็กชิ้นหนึ่งอย่างสง่างาม

“ถูกต้อง!”

ลั่วเยนอวิ๋นหรี่ตาขึ้น เสียงเปลี่ยนไปเย็นเฉียบ

“ภรรยาใหม่ของเขา เว่ยหมิงจวิน!”