เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 325

ห้องรับแขกที่คึกคัก แวบเดียวกลายมาเงียบไร้เสียง มีเพียงเสียงถามกลับที่เย็นชาขั้นสุดคำนั้นของหลินชิงเสว่

สายตาของหลินหมิงหู่ หลินจื่ออิน หลินโป๋หลายและคนอื่นๆ มองทางถังเฉามีการเย้ยหยันเพิ่มขึ้นมาเต็มเปี่ยม แม้แต่ฉินผู่หยางที่อยู่ด้านข้างยังฉีกมุมปากขึ้น ยิ้มเยาะเย้ยแล้ว

หลินชิงเสว่กุมหมัดเอาไว้แน่น มองเว่ยหมิงจวินด้วยดวงตาเกือบจะพ่นไฟออกมาได้

มองอั่งเปาซองนี้ ถังเฉาสีหน้าดูเย็นชาเล็กน้อย จมสู่ความเงียบงันไป

อั่งเปาที่มีเงินสดหนึ่งแสน ดูเหมือนว่ามีเจตนาดีเต็มที่ แต่ว่าทุกคนล้วนเข้าใจว่านี่คือความอัปยศอดสู

ความอัปยศอดสูอย่างโจ่งแจ้ง

นี่เชื่อมโยงไปถึงประเด็นการให้ของขวัญระหว่างตระกูลชั้นสูง อั่งเปาซองหนึ่ง สามารถใส่เงินได้มากเท่าไร?

หนึ่งหมื่น?

หรือว่าหนึ่งแสน?

สำหรับคนธรรมดานั้น ถือว่าเป็นจำนวนเงินมหาศาลก้อนหนึ่ง แต่ว่าสำหรับคนของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูนั้น หนึ่งแสน มีอะไรแตกต่างกันกับเศษเงิน----นี่เหมือนเงินที่โยนไปให้ขอทานหรือเปล่า?

เว่ยหมิงจวินนำเงินที่ให้ขอทาน เอาให้ถังเฉาแล้ว จะไม่ให้หลินชิงเสว่โกรธแค้นได้อย่างไร? ไม่ให้ทุกคนในเหตุการณ์มองถังเฉาแบบเป็นตัวตลกได้อย่างไร?

“ถังเฉา ยากที่ป้าจะให้อั่งเปาซองใหญ่ขนาดนี้กับเธอ ทำไมเธอไม่รับล่ะ!”

ทันใดนั้น หลินโป๋หลายตะโกนเสียงดัง การเยาะเย้ยในสายตากลับเข้มข้นขึ้นมาอีก

“เจ้าแม่ตระกูลให้อั่งเปานาย เป็นเพราะให้ความสำคัญกับนาย อย่าทำเป็นไม่รู้จักให้เกียรติคนอื่น!”

“เงิน'มาก'ขนาดนี้ ซื้อเสื้อผ้าดีๆ ได้หลายตัวเลยมั้ง?”

“ยังไม่รีบรับไปอีก!”

หลินจื่ออิน หลินหลิง หลินหมิงหู่คนอื่นๆ ต่างตำหนิ วาดหวังให้ถังเฉารับอั่งเปาซองนี้อย่างยิ่ง

“ไม่ต้องรับ!”

ร่างกายหลินชิงเสว่สั่นเทาอย่างรุนแรง กัดฟันไว้แน่นพลางบอกถังเฉาไป

ถึงแม้ลั่วเยนอวิ๋นไม่ได้พูดอะไร และจ้องถังเฉาตาไม่กะพริบ เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวถังเฉาจะรับอั่งเปาซองนี้ไว้เหมือนกัน

“มีอะไรเหรอ เสี่ยวเฉา ทำไมถึงไม่รับ?”

บนหน้าเว่ยหมิงจวินยังคงมีรอยยิ้มสง่างามที่เบิกบานใจอยู่ ถามอย่างห่วงใย “ถ้าเห็นว่าน้อยไป ฉันเพิ่มให้อีกหน่อยได้นะ”

พูดจบ ล้วงเช็ดใบหนึ่งออกมาอีก เขียนลงไปหนึ่งล้าน

“พอแล้ว!”

หลินชิงเสว่อดทนไม่ไหว ส่งเสียงตวาด “เขาเป็นสามีของฉัน พวกเธออย่ามาเหยียดหยามเขาแบบนี้อีก!”

เว่ยหมิงจวินมองเธอแบบหน้าตาแปลกใจ “ชิงเสว่ เธอเป็นอะไรแล้ว นี่ฉันให้ของขวัญแรกพบกับสามีเธอนะ!”

“ใช่ น้องสาว เธอฮึมเหิมขนาดนี้ทำไมกัน?”

“เขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีตำแหน่งอะไร เงินเท่านี้ ถือว่าให้เกียรติเขามากพอแล้ว”

หลินจื่ออิน หลินหมิงหู่ต่างคล้อยตามเสียงคนอื่นไปด้วย มีบางคนแกล้งทำเป็นเซ่อซ่า มีบางคนไร้ความรู้สึกเย้ยหยัน และมีบางคนมองดูอยู่แบบเฉยชา

“พวกเธอ----”

หลินชิงเสว่กัดฟันแน่น มองเห็นถังเฉาโดนเว่ยหมิงจวินเหยียบย่ำขนาดนี้ ในใจเธอเหมือนถูกมีดกรีด เศร้าเสียใจที่สุด

ในเวลานี้เอง มือที่มีพลังข้างหนึ่งกลับกุมมือที่สั่นเทาของเธอเอาไว้เบาๆ

เธอฝืนเงยหน้าขึ้น มองไปเห็นคือดวงตาที่อ่อนโยนคู่หนึ่ง

ชั่วขณะนั้น หลินชิงเสว่รู้สึกสะอื้น เบ้าตาแดงทันที ส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”

ถังเฉากลับพูดปลอบใจเสียงเบาๆ จากนั้นหมุนตัวกลับ รับอั่งเปาในมือของเว่ยหมิงจวินด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

ชั่วขณะนั้น ลูกตาหลินชิงเสว่หดเล็กน้อย ในดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ขอบคุณครับคุณป้า”

เว่ยหมิงจวินพยักหน้า ยิ้มบอก “เด็กดี”

“ฮ่าๆๆๆ......”

ในเหตุการณ์กลับมีเสียงหัวเราะดังระเบิดออกมาแบบไม่เหมาะสม

“เขายังรับไปจริงด้วย ขอทาน----”

หลินโป๋หลายกุมท้องเอาไว้ หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา

ถังเฉาส่ายหน้า “ไม่หรอก”

เพิ่งพูดจบ เขามองเว่ยหมิงจวินที่กำลังพูดคุยหัวเราะกับฉินผู่หยางอยู่แวบหนึ่ง สายตาเย็นชามากๆ

ผ่านไปสักพักหนึ่ง หลินรั่วหวีกลับมาแล้ว

หลังจากเขาเข้ามาในบ้าน บรรยากาศในห้องรับแขก ในที่สุดบันยะบันยังลงหมด ทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อย

เก้าอี้มากขนาดนี้ มีเพียงถังเฉาคนเดียวที่ไม่มีที่นั่ง

เว่ยหมิงจวินหน้าตารู้สึกผิดเต็มที่ “ขอโทษด้วยนะ ถังเฉา เก้าอี้ในบ้านมีตั้งมากขนาดนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอไปนั่งที่โต๊ะกาแฟ?”

ถังเฉาที่รู้ว่าเว่ยหมิงจวินเป็นคนอย่างไรจึงส่งสายตาเย็นชา ไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกชามข้าวขึ้น ก่อนจะนั่งลงไปที่โต๊ะกาแฟคนเดียว

หลินรั่วหวีมองถังเฉาทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

หลินชิงเสว่อยากยกที่นั่งให้ถังเฉา ลั่วเยนอวิ๋นกลับกดเธอเอาไว้ “อย่าวู่วาม เขาอดทนมาถึงขั้นนี้ จะต้องมีแผนการของเขาแน่!”

หลินชิงเสว่ตะลึงครู่หนึ่ง “หมายความว่าอะไรคะ?”

ลั่วเยนอวิ๋นไม่ได้พูดอีก เพียงมองถังเฉาที่อยู่บนโซฟาแบบมีความหมายลึกซึ้ง “หลานอยู่กับเขามาตั้งนานมากขนาดนี้ ยังมองเขาไม่ออกอีกเหรอ?”

หลินชิงเสว่หวนนึกสักนิด ไม่นานก็ส่ายหน้าแล้ว “ไม่ค่ะ”

“งั้นก็ไม่ดีเหรอ?”

บนหน้าลั่วเยนอวิ๋นมีรอยยิ้มเยาะเย้ย “แม้แต่หลานยังดูเขาไม่ออก เว่ยหมิงจวินจะมองออกได้เหรอ?”

ได้ยินดังนั้น หลินชิงเสว่หัวใจเต้นแรง “คุณน้าหมายความว่า----”

“น้าดูแล้ว เขาเหมือนสัตว์ชนิดหนึ่ง”

ลั่วเยนอวิ๋นพูดคำหนึ่งออกมาช้าๆ “หมาป่า”

“ถ้าหมาป่าหันหลังกลับ ย่อมต้องมีสาเหตุ ไม่มาตอบแทนบุญคุณ ก็มาแก้แค้น!”

ลั่วเยนอวิ๋นเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นถังเฉาลุกขึ้นยืน มาที่ด้านหน้าเว่ยหมิงจวิน “คุณป้าครับ เพิ่งเจอกันครั้งแรก ท่านก็ให้เงินผมมากขนาดนี้แล้ว ผมรู้สึกผิดในใจมากเลย เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะมอบของขวัญให้คุณป้าด้วย”

ขณะดูฉากนี้อยู่ ลั่วเยนอวิ๋นหรี่ดวงตาขึ้นเล็กน้อย แสงคมกริบแลบผ่าน

“การแก้แค้นเริ่มต้นแล้ว”