เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 326

โต๊ะอาหารที่เดิมทีคึกคักกันเป็นพิเศษ เพราะคำพูดประโยคนี้ของถังเฉา จึงกลายเป็นเงียบสงบลงมาอย่างผิดปกติ

ทุกคน รวมทั้งหลินรั่วหวีล้วนมองถังเฉาด้วยสายตาแปลกประหลาด ในความรู้สึกมีเลศนัยมากมาย

สำหรับพวกเขานั้น ถังเฉาเป็นเพียงพวกรนหาเรื่องเองเท่านั้น

เว่ยหมิงจวินอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองถังเฉาพลันส่งเสียงหัวเราะออกมา ปัดมือบอกว่า “เป็นคนครอบครัวเดียวกัน ทำไมถึงต้องทำห่างเหินขนาดนี้? ป้าไม่ต้องการของขวัญเธอหรอก”

ถึงแม้หล่อนกำลังหัวเราะ แต่ว่าในแววตาลึก กลับเผยการเยาะเย้ยที่แอบแฝงไว้ออกมา

หล่อนอยู่ในฐานะอะไรหรือถึงจะมารับของขวัญของถังเฉา?

พูดอีกอย่างหนึ่ง เขาจะสามารถเอาของขวัญอะไรมาให้? จะทนได้หรือเปล่า?

“ช่างน่าขำเสียจริง นายที่เป็นลูกเขยสวะเกาะผู้หญิงคนหนึ่ง จะเอาของขวัญแบบไหนมาให้กัน?”

หลินโป๋หลายอดหัวเราะไม่ได้ รอยยิ้มบนหน้ากลับยิ่งเข้มข้นขึ้น

คนอื่นๆ ก็เช่นเดียวกัน รอถังเฉาทำเรื่องน่าตลกออกมาอีกครั้งหนึ่ง

หลินจ้าวหยูนหน้าตาดูกระอักกระอ่วนไปหมด พูดเตือนเสียงเบาๆ “พี่เขย พี่ไม่ต้องให้ของขวัญแม่ฉันหรอก แม่ฉันไม่ขาดอะไรทั้งนั้น”

ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกของขวัญของถังเฉา แต่ว่าเว่ยหมิงจวินที่มีตำแหน่งแบบนี้ อยากได้อะไรจะไม่มีเลยเหรอ?

ของที่ถังเฉามี หล่อนก็มีเหมือนกัน ของที่ถังเฉาไม่มี หล่อนก็มีอีก ให้ของขวัญไปอีก ไม่ใช่ว่าหาเรื่องอับอายให้ตนเองเหรอ?

แต่ทว่ามีเพียงหลินรั่วหวี ซึ่งมองถังเฉาแบบเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไร

ถังเฉาหัวเราะนิ่งๆ พูดยืนยัน “ของขวัญไม่ดูที่ถูกแพง เจตนาถึงเป็นสิ่งสำคัญ คุณป้าอย่าได้ปฏิเสธเลยครับ”

รอยยิ้มบนหน้าของเว่ยหมิงจวินเข้มขึ้นกว่าเดิม ยิ้มกริ่มบอก “ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นถ้าป้าปฏิเสธอีก คงพูดกันต่อไปไม่ได้จริงๆ เธออยากให้อะไรป้าล่ะ?”

ในขณะที่พูด สายตาของเว่ยหมิงจวินกลับตกอยู่บนตัวของหลินชิงเสว่

มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเธอ ภายในใจ คาดไม่ถึงมีความรู้สึกสุขใจแบบไม่รู้ตัวขึ้นมา

หล่อนเคียดแค้นหลินชิงเสว่และมารดา ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวอยู่ลึกๆ

ตอนที่มารดาของเธอมีอำนาจอยู่ที่เยี่ยนจิง หล่อนยังอยู่ในฐานะคนรักหลบซ่อนที่สถานะต่ำต้อย ไม่ง่ายที่จะบีบบังคับเธอออกไป ทั้งที่มีหลินชิงเสว่ออกมาอีกคนหนึ่ง

เธอและมารดาของเธอเหมือนกัน สวยงามเหมือนกัน เย็นชาเหมือนกัน แข็งแกร่งเหมือนกัน และดูถูกหล่อนอย่างไม่ปิดบังสักนิด......เหมือนกันด้วย

จนถึงทุกวันนี้ หล่อนยังจำคำพูดประโยคหนึ่งที่หลินชิงเสว่พูดกับหล่อนได้

หล่อนพยายามเอาใจหลินชิงเสว่ สิ่งที่ได้รับมา เป็นคำพูดที่เย็นชาของหลินชิงเสว่แทน

“อยู่ห่างฉันหน่อย”

ถึงแม้มีเพียงสี่คำ แต่ว่าเว่ยหมิงจวินกลับรู้สึกถึงการเหยียดหยามที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

สายตาที่เธอมองหล่อน เหมือนกำลังมองตัวเรือดตัวหนึ่ง

การจ้องมองที่มาจากผู้สูงชั้นกว่า โจมตีความหยิ่งในเกียรติของเว่ยหมิงจวินที่ทั้งน่าสงสารทั้งทะนงตนจนทลายไปถึงที่สุด ราวกับว่ามองเห็นผู้หญิงคนนั้นในอดีตอย่างไรอย่างนั้นเลย

แต่เนื่องจากหล่อนเป็นเพียงภรรยาใหม่ของหลินรั่วหวี ส่วนหลินชิงเสว่เป็นลูกสาว ใครสำคัญ แค่มองแวบเดียวก็ชัดเจนแล้ว

หล่อนน้อยเนื้อต่ำใจ นอบน้อมถ่อมตน แม้แต่ในฝันยังอยากเหยียบย่ำบนตัวหลินชิงเสว่

ตอนนี้ บนตัวของถังเฉา หล่อนทำได้แล้ว

มองเห็นหลินชิงเสว่โกรธแค้น และเสียใจแทนถังเฉา แม้กระทั่งเสียน้ำตา ในใจหล่อนได้รับความสุขที่แก้แค้นได้สำเร็จ

หล่อนอยากโยนถังเฉาลงนรกไป

มุมปากเว่ยหมิงจวินฉีกขึ้น มีการเยาะเย้ยแบบไม่ชัดเจน รอให้ถังเฉาหยิบของขวัญออกมา

แต่ทว่าสิ่งที่เว่ยหมิงจวินคิดอยู่ในใจ ถังเฉาจะรู้ได้อย่างไร?

เขาหัวเราะแล้ว ถือโอกาสหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมา วางไว้ตรงหน้าเว่ยหมิงจวิน

“ครั้งนี้รีบร้อนมา ไม่มีของอะไรที่เลิศเลอ ให้ยาเม็ดนี้แล้วกันครับ”

“......”

ทุกคนมองยาเม็ดนี้แบบตกตะลึงกันหมด สีหน้าผิดปกติ

รวมทั้งหลินชิงเสว่ด้วย

เธอไม่เข้าใจ ถังเฉาให้ยาทำอะไร?

“ฮ่าๆๆ!”

ทันใดนั้น ที่โต๊ะอาหารมีเสียงหัวเราะยกใหญ่ดังออกมา

หลินหมิงหู่หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว “นายให้อันนี้?”

“ฉันยังเคยเห็นเป็นครั้งแรกที่มอบของขวัญโดยการให้ยา ถังเฉา ฉันเลื่อมใสนายหมดหัวใจจริงๆ!”

หลินโป๋หลายก็หัวเราะแบบเหยียดหยาม

หลินจื่ออิน หลินหลิงคนอื่นๆ ถึงแม้ไม่พูดอะไร แต่ว่ายิ้มเยาะบนหน้าอธิบายทุกอย่างออกมาหมดแล้ว

เว่ยหมิงจวินมองอยู่ตั้งนาน ถึงหัวเราะคิกคักขึ้นมา “เธอเอาอันนี้ให้ฉัน?”