เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 329

บางทีเนื่องจากที่ปวดท้องอยู่ สายตาที่เว่ยหมิงจวินมองไปทางถังขยะ คาดไม่ถึงจะดิ้นรนอย่างยิ่ง

มีความลำบากใจ และมี......ความปรารถนา

ยาแก้ก็อยู่ด้านใน ขอเพียงหล่อนไปคุ้ยหาสักหน่อย ก็สามารถหาเจอ

แต่ในขณะเดียวกัน พอไปคุ้ยหา หล่อนคงต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง ไม่มีทางไปสู้หน้าใครอีกตลอดกาล

“เจ้าแม่ตระกูลครับ อย่าคุ้ยนะครับ ไม่อย่างนั้นศักดิ์ศรีของตระกูลคงไม่เหลือแน่!”

สีหน้าหลินโป๋หลายเปลี่ยนฉับพลัน ตะโกนไปยังเว่ยหมิงจวิน

หลินหมิงหู่ หลินจื่ออินและคนอื่นก็ล้วนมองหล่อนด้วยท่าทางประหม่าเต็มที่

เห็นแบบนี้ ในจิตใจของหลินชิงเสว่อดมีอารมณ์เศร้าสลดอย่างหนึ่งผุดขึ้นไม่ได้

เธอรู้สึกเศร้าเสียใจต่อตระกูลของเธอ รู้สึกเศร้าใจต่อญาติพี่น้องที่เห็นแก่หน้าตายิ่งกว่าทุกอย่างกลุ่มนี้

เมื่อศักดิ์ศรีมาอยู่ตรงหน้า ไม่มีอะไรสำคัญเทียบเท่าได้ รวมทั้งชีวิต

เธอนึกถึงลูกสาวของตนเอง ถังเสี่ยวลี้

ห้าปีก่อน เธอแบกท้องโต ตั้งครรภ์มาสิบเดือน กลับเจออุบัติเหตุรถชนหลายครั้ง หลังเกิดเรื่องถึงได้รู้ว่านี่คือตระกูลของเธอเป็นคนทำ อยากให้เธอแท้งลูก

ในสายตาของคนกลุ่มนี้ ลูกสาวของตนเองคือลูกนอกสมรส

เหมือนสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของหลินชิงเสว่ ถังเฉากุมมือของเธอไว้แน่น ในสายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

หลินชิงเสว่ถึงสงบลงมาได้ แต่มองเว่ยหมิงจวินที่ปวดจนเป็นตะคริวไปทั้งตัว เธอทนไม่ไหวอยู่บ้าง “พวกเราทำเกินเลยไปหรือเปล่า......”

ถึงแม้เป็นเพราะสาเหตุของมารดาทำให้ไม่ชอบเว่ยหมิงจวิน แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากทำให้หล่อนเป็นอะไรถึงขั้นนี้

หลินชิงเสว่เกลียดใครสักคนยังธรรมดามาก นั่นคือเพิกเฉย ไม่เอามาใส่ใจ

ถังเฉากลับส่ายหน้า ทำหน้าเย็นชา “ตอนที่คุณตั้งท้องอยู่ หล่อนทำร้ายคุณ พยายามทำให้คุณแท้ง นั่นไม่เกินไปเหรอ?”

หลินชิงเสว่สั่นไปทั้งตัวทันที จากนั้นกัดริมฝีปากแน่น

ช่วงเวลาที่ตั้งท้องถังเสี่ยวลี้อยู่นั้น เป็นช่วงเวลาที่เธอตกใจหวาดกลัวมากที่สุด ไม่เพียงต้องอดทนต่อความเจ็บปวดของการตั้งครรภ์ ยังต้องระวังอันตรายที่เกิดขึ้นมากะทันหันอีก

ถ้าไม่ใช่ว่าเธอระมัดระวังมากพอ ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เธอไม่มีทางจินตนาการได้เลย

“อยู่ในยุคสมัยที่คนดีสูญพันธุ์ และคนเลวเที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่ เมตตากับคนเลว เท่ากับว่าทรมานตัวเอง มีเพียงตีพวกเขาให้เจ็บ ตีให้หลาบจำ ถึงจะรู้จักหวาดกลัว!”

ถังเฉายืนตัวตรงดิ่ง สายตาลุ่มลึก น้ำเสียงเย็นเฉียบ

คำพูดแบบเดียวกันนี้ เขาเคยพูดกับหลินจ้าวหยูนแล้ว

หลินชิงเสว่จมสู่การครุ่นคิด ท้ายที่สุดตัดสินใจเด็ดขาด จากนั้นไม่พูดอะไร

ท่ามกลางเสียงเรียกของหลินโป๋หลาย เว่ยหมิงจวินได้รักษาสติให้แจ่มแจ้งไว้ระดับหนึ่ง

พอหันหน้ามองไป กลับพบว่าหลินรั่วหวีก็มองหล่อนแบบนิ่งเฉย

ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาก็เตือนสติหล่อนแล้ว เธอเป็นเจ้าแม่ตระกูลของตระกูลหลวง

เวลานี้ฉินผู่หยางลุกออกมา ยิ้มให้กับทุกคน “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผู่หยางไม่รบกวนทุกท่านแล้ว”

พูดจบ จับไม้เท้า หมุนตัวเดินไป

เขาชัดเจนดีมาก ที่นี่คือตระกูลหลิน เรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้ถูกเขามองเห็นเข้าหมด ต้องหาเรื่องเดือดร้อนมาไม่มีที่สิ้นสุด ยังไม่สู้ทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ออกไปก่อนที่จะเกิดเรื่องราวขึ้นมาดีกว่า

เพียงแต่ตอนที่เฉียดผ่านไหล่กับถังเฉา ร่างกายเขาชะงักครู่หนึ่ง มองอย่างเย็นชาทีหนึ่ง แล้วถึงจากไป

ตอนแรกเพียงอาศัยความมุ่งมั่น เว่ยหมิงจวินยังอดกลั้นได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ หล่อนทนไม่ไหวแล้ว

“พวกเธอ ใครก็ได้ช่วยเอาให้ฉันที......”

หล่อนมองทุกคนในที่เกิดเหตุ พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างไม่ได้พูดจาอะไร หันหน้าหนีไปทางอื่น

พวกเขาล้วนเป็นคนของตระกูลหลวง จะไปคุ้ยถังขยะเองได้อย่างไรกัน?

เว่ยหมิงจวินมองเห็นอยู่ในสายตา ชั่วขณะนั้นในสายตามีความดุร้ายแวบผ่าน

ในที่สุดระหว่างความเจ็บปวดกับศักดิ์ศรี หล่อนยังเลือกอย่างแรกแล้ว

หล่อนเดินไปยังถังขยะช้าๆ ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ทันที

“เจ้าแม่ตระกูล ไม่ได้นะ!”