เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 328

เมื่อคำพูดของถังเฉาออกมา บรรยากาศทั้งห้องรับแขกเกิดความเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

ทุกคนไม่ร่วมแรงร่วมใจกันต่อต้านศัตรู และยังเห็นถังเฉาเป็นปรปักษ์อีก แต่ยังมองทางผู้คนรอบด้านโดยจิตใต้สำนึก ระแวงซึ่งกันและกัน สงสัยซึ่งกันและกัน

จากท่าทางที่ตกตะลึงพรึงเพริด และคาดไม่ถึงว่าเว่ยหมิงจวินจะสามารถมองออกได้ ถังเฉาพูดแทงใจของหล่อนเข้าแล้ว หล่อนแพ้เกสรดอกไม้อย่างรุนแรง

อย่างนั้นเป็นใครทำกันล่ะ?

ตัดถังเฉา หลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน ลั่วเยนอวิ๋นออกไป คนที่เหลือก็คือคนอื่นๆ ในตระกูลหลินแล้ว

ใครๆ ต่างไม่ยอมกลายเป็นไส้ศึก อย่างนั้นมีเพียงสู้ยิบตาไปสงสัยคนอื่นเอาแทน----นี่คือการปกป้องตนเองขั้นพื้นฐานที่สุดของคนเรา

วิธีการของถังเฉาบ้าคลั่งอย่างยิ่ง แม้แต่หลินชิงเสว่ยังเบิกตาโตแบบคาดไม่ถึง รีบผลักบอดี้การ์ดออก มาด้านหน้าถังเฉาทันที “ที่คุณพูดมาเป็นความจริงเหรอ?”

ถังเฉาพยักหน้า พูดจริงจัง “จะว่าอย่างไรหล่อนก็เป็นภรรยาของคุณพ่อคุณ ผมจะลงมือกับหล่อนได้อย่างไรกัน?”

หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับฝ่ามือของถังเฉาไว้แน่น ความพะวงในใจได้ผ่อนคลายลงมาแล้ว

สำหรับเธอนั้น ขอเพียงถังเฉาไม่ใช่คนร้ายก็เพียงพอแล้ว

บรรยากาศแบบนี้ยืดเยื้อไปตั้งนาน ถึงถูกหลินโป๋หลายตะคอกขัดจังหวะขึ้น

“แกอย่ามาปั่นหัวคนอื่นมั่วๆ นะ!”

เขาเดินมาตรงหน้าถังเฉาแบบหน้าโกรธแค้นเต็มที่ “นี่เป็นแค่การคาดเดาของแก ไม่ได้มีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าแกพูดถูก แกยังเป็นผู้ต้องสงสัยที่สุด”

ตรงกันข้าม ถังเฉาเพียงหัวเราะเฉยๆ “ฉันแค่พูดความจริงออกมา เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่นาย แต่ถ้าคุณป้าไม่รอดแล้ว พวกนายที่อยู่ในเหตุการณ์คงหนีไม่พ้นสักคน!”

พูดคำนี้ออกมา ทุกคนในที่เกิดเหตุล้วนสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน

ถังเฉาพูดถูก เวลานี้ที่สำคัญสุดไม่ใช่มาตามหาคนร้าย ยังต้องรักษาเว่ยหมิงจวินให้หายดี

ลั่วเยนอวิ๋นจ้องภาพเงาของถังเฉาไม่กะพริบตา บ่นพึมพำแบบจิตใจสั่นไหว “แม้แต่จุดนี้เขายังคำนวณมาเรียบร้อยแล้วเหรอ......”

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าถังเฉาไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบได้ ตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจขึ้นมา คนที่ได้รับความไม่เป็นธรรมก่อนหน้านี้ เพียงเพื่อวินาทีในตอนนี้เท่านั้น

“นี่สรุปมันเรื่องเกิดอะไรกันแน่?”

หลินชิงเสว่มองถังเฉา ถามด้วยอารมณ์สงสัย

ถังเฉาหัวเราะนิ่งๆ จากนั้นมองทางทุกคน ยิ้มบอก “กลิ่นเกสรดอกไม้ชนิดนี้ โชคดีได้มีโอกาสเจอมาตอนที่ผมเป็นทหาร นั่นคือดอกไม้ที่มาจากซีเจียง”

“ซีเจียง?”

ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนล้วนหนังตากระตุก

สถานที่แห่งนี้ช่างลึกลับเหลือเกิน สำหรับทุกคนนั้นคิดว่าเป็นที่ที่ไม่มีอยู่จริง

“ดอกไม้นั้นอยู่ที่ไหน?”

หลินโป๋หลายถามด้วยเสียงทุ้ม

เขายังเชื่อแน่วแน่ว่าทุกอย่างนี้เป็นเพียงการคาดเดาของถังเฉา ไม่เห็นดอกไม้ดอกนั้น เขาคงไม่เชื่อเด็ดขาด

ถังเฉาหัวเราะแล้ว พูดต่อไป “ฉันบอกแล้ว ดอกไม้ชนิดนี้มีผลกับคนที่แพ้เกสรดอกไม้เท่านั้น ดังนั้นคนที่เอาดอกไม้ชนิดนี้มา จะต้องเป็นคนที่คุ้นเคยกับคุณป้ามาก ดังนั้นจะต้องวางไว้ตรงที่อยู่ระยะใกล้กับคุณป้ามากด้วย”

ได้ยินคำพูดของถังเฉา ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่กะทันหัน จิตใจดูลึกซึ้ง

พวกเขาใช้สายตามองไปยังทิศทางหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก----หลินรั่วหวีที่อยู่ตรงกลาง

ในคนกลุ่มนี้ คนที่คุ้นเคยต่อชีวิตประจำวันของเว่ยหมิงจวินมากที่สุด เป็นคนที่อยู่ข้างกายหล่อน หลินรั่วหวี

คือผู้นำทำเหรอ?

ความคิดนี้ผุดขึ้น ทุกคนต่างหนังศีรษะชา ไม่อยากเชื่อ

แต่ทว่าหลินรั่วหวียังคงหน้าไม่เปลี่ยนสี เพียงแต่บางทีในสายตาที่มองทางถังเฉามีความเคร่งขรึมเพิ่มขึ้น

“ยังไม่ไปหาอีก!”

เว่ยหมิงจวินที่จับท้องไว้ตะโกนเสียงดัง ปวดจนหน้าผากเหงื่อออกเต็ม

ทุกคนล้วนขยับตัวค้นหา ในที่สุด ที่ด้านหลังผ้าม่านของระเบียง หากระถางดอกไม้อันหนึ่งเจอจนได้

ซู่----

ได้ยินคำนี้ ทุกคนถลึงดวงตาโตแบบไม่คาดฝัน พูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว

ส่วนเว่ยหมิงจวินสีหน้าเปลี่ยนในชั่วขณะนั้น สายตาดูโหดร้ายในชั่วพริบตา

หล่อนเป็นเจ้าแม่ตระกูลของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูที่น่าเกรงขาม คาดไม่ถึงจะให้หล่อนไปคุ้ยขยะ?

หลินชิงเสว่หน้าตาแปลกใจเต็มที่เช่นกัน เวลานี้ลั่วเยนอวิ๋นเดินเข้ามา หัวเราะคิกคักกระซิบที่ข้างหูเธอ “หลานสาว น้าพูดไม่ผิดใช่มั้ย? การแก้แค้นมาฉับไวเหมือนพายุทอร์นาโด----”

“เขาอดกลั้นมาตั้งนานขนาดนี้ ก็เพื่อวินาทีนี้----”

หลินชิงเสว่บ่นพึมพำกับตนเอง ขณะเดียวกันก็สั่นเทา ยังรู้สึกความโกรธหายไป

ในถังขยะเวลานี้มีเศษอาหารน้ำแกงกองเต็ม ผสมปนเปด้วยกัน ส่งกลิ่นที่เหม็นเน่าออกมา

“ถังเฉา เธออย่ามาทำเกินไปหน่อยเลย.......”

เว่ยหมิงจวินดวงตาแดงก่ำมองถังเฉา เสียงสั่นเครือไปหมด

ถังเฉาหัวเราะแล้ว มองหล่อนด้วยท่าทางเสียดสี “ผมเคยให้ยาแก้คุณไปแล้ว เป็นคุณเองที่ไม่เอา โยนทิ้งถังขยะไป กรรมตามสนองแล้ว โทษใครได้ล่ะ?”

เสียงของเขาเย็นชาอย่างยิ่ง ในสายตายิ่งไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย

แต่ตรงกันข้ามกัน พอนึกถึงห้าปีนั้นที่ตนเองไม่อยู่กับหลินชิงเสว่ เธอโดนทำทำร้ายทุกที่ ความโหดเหี้ยมในก้นบึ้งหัวใจของถังเฉาอดปะทุขึ้นมาไม่ได้

แรงที่จะพูดจาของเว่ยหมิงจวินแทบจะไม่มีเลย จับท้องไว้เป็นตะคริวไม่หยุด

ในใจหล่อนตัดสินใจเฉียบขาด ต่อให้ปวดจนตาย ก็จะรักษาภาพลักษณ์ของเจ้าแม่ตระกูลหลวงเอาไว้.......

แต่ว่าพอผ่านไปเรื่อยๆ หล่อนก็ทนไม่ไหวแล้ว

นับวันความปวดในท้องยิ่งรุนแรง ราวกับไส้จะขาด ถึงแม้ว่าความมุ่งมั่นแกร่งแค่ไหน ก็ห้ามความเจ็บปวดที่แสนทรมานไม่ได้

ในที่สุดหล่อนหันหน้าแบบทนไม่ไหว มองทางถังขยะที่เหม็นหึ่งอันนั้น.......