เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 33

บทที่ 33 ท่านอาจารย์

ห้าปีที่กับการฝึกฝนตัวเอง ถังเฉาได้สานต่อตำแหน่งของเจ้ามังกร ไม่เพียงได้เล่าเรียนวิชาขนานต่างๆ แถมยังชำนาญเกือบทุกวิชาที่เรียน

หมัดฟ้าแลบก็คือหนึ่งในนั้น

สิ่งที่ถังเฉาไม่คาดคิดก็คือ ในเมืองเล็กๆ อย่างหมิงจูยังสามารถพบเจอคนที่ใช้หมัดฟ้าแลบได้

คนที่คลั่งไคล้ในการฝึกวิชาอย่างเย่เทียนหลง ช่วยฉันเผยแพร่วิชานี้ได้เยอะเลยนะ

ถังเฉาที่คิดอยู่ในใจ แต่ใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม

ใครละไม่อยากที่จะเป็นที่จดจำของผู้คน แล้วใครละไม่อยากที่จะตำนาน

อาจารย์หยิปหมั่น ยังสามารถนำหมัดหวิงชุนเผยแพร่ไปทั่วโลก ฉันก็จะนำวิชาหมัดฟ้าแลบเผยแพร่ไปทั่วโลกได้เหมือนกัน

ตอนนี้สิ่งที่ถังเฉาไม่รู้ก็คือคนบ้าบู๊ที่เป็นสมาชิกของหัวเซี่ยชีชือ หลังจากที่ได้เรียนรู้วิชาหมัดฟ้าแลบของที่ถังเฉาสอนให้ และเริ่มรับคนเป็นลูกศิษย์ เขาไม่ได้ใช้นามของตัวเองในการรับสมัครลูกศิษย์ และเขาก็รู้ว่าถังเฉาเป็นคนที่ไม่ชอบเปิดเผย

เขาจึงใช้นามว่าเทพสงคราม

ถังเฉามองเย่เทียนหลงด้วยสีหน้าที่ยิ้มใหญ่:” มาเลย แสดงให้ฉันเห็นว่านายฝึกอะไรมาบ้าง”

ไหนๆก็เจอลูกศิษย์ของตัวเองแล้ว ถึงจะเป็นศัตรูกันก็ตาม อย่างน้อยก็ได้ชี้แนะอะไรให้กับเขาได้บ้าง

“คำพูดของนายอวดเก่งเกินไปแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ ทำให้เย่เทียนหลงยิ่งรู้สึกโกรธ และใช้หมัดชกไปที่ถังเฉาอีกครั้ง ครั้งนี้เร็วกว่าครั้งก่อนหน้าอีก

เย่เทียนหลงไม่ชอบคำพูดของถังเฉา ตอนนี้เย่เทียนหลงเหมือนลูกศิษย์ที่ไม่ยอมฟังคำสอนของอาจารย์เลย

“จะตายอยู่แล้ว ยังจะมาอวดเก่ง”

พ่อหวางเสี่ยวเป่ามองถังเฉาด้วยสายตาที่เย็นชา เขาได้เห็นพี่เทียนหลงใช้หมัดฟ้าแลบด้วยตัวเอง

เพียงแค่มัดเดียว คู่ต่อสู้ได้สลบ และนอนโรงพยาบาลอยู่กว่า2เดือน

“จะแจ้งตำรวจมั้ย?”

ครูที่อยู่ตรงนั้นถามด้วยเสียงที่เบาบาง กลัวว่าถังเฉาจะถูกเย่เทียนหลงทำร้ายจนตาย

“เรียกโรงพยาบาลมาเลย” ผอ.โรงเรียนได้พูดและขมวดคิ้ว

ผอ.คนนี้รู้ว่าตระกูลหวางเป็นเช่นไร มีเรื่องกับตระกูลหวาง ถึงตำรวจมาแล้ว จะทำอะไรได้หรือ?

นิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้ก็รนหาที่ตายเหมือนกัน ไปมีเรื่องกับเย่เทียนหลง ก็เหมือนกับจะฆ่าตัวเองตายนั้นเอง ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วหรือ?

หมัดแรกของเย่เทียนหลงได้ผ่านไป มัดที่สองก็ตามมาอย่างรวดเร็ว หมัดของเย่เทียนหลง หมัดของเขาไปปัดโดนผมด้านหน้าของถังเฉาจนยุ่งเหยิงไปหมด

แต่เสียงหมัดที่ต้องกระทบกับหน้ากลับไม่มี ทุกคนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นในตอนนี้

หมัดของเย่เทียนหลงกำลังที่จะโดนหน้าของถังเฉาแล้ว ระยะห่างไม่ถึง5เซนติเมตร ถังเฉาไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย ยังมองเย่เทียนหลงด้วยความสงบ

“จะสู้กับฉัน ไม่ให้เด็กถอยไปก่อน ถ้าเกิดเด็กเป็นอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร?” เย่เทียนหลงพูดและถอยกลับไป

ถังเฉาที่ได้ยินแบบนี้ เขาได้ก้มลงไปมอง

เห็นถังเสี่ยวลี้กำลังกอดกางเกงตัวเองอยู่ และเงยหน้าไปมองถังเฉา แต่ถังเสี่ยวลี้ไม่ได้แสดงอาการกลัว ถ้าถังเฉาอยู่เธอจะไม่กลัวสิ่งใดเลย

ถังเฉาลูบไปที่หัวของถังเสี่ยวลี้ และยิ้ม ในใจของถังเฉารู้สึกดีกับเย่เทียนหลงขึ้นมาหน่อย

“ไม่เป็นไร นายจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องเป็นห่วง”

ถังเฉาพูดด้วยความมั่นใจ

ครั้งนี้สีหน้าของเย่เทียนหลงได้เปลี่ยนไป เขามองถังเฉาด้วยความไม่เข้าใจ

มีคนจำนวนน้อยที่ไม่กลัวมัดของฉัน และเขาตายังไม่กะพริบเลย

เขาอาจจะแค่ทำเป็นไม่กลัว หรืออาจจะเป็นคนที่มีฝีมือการต่อสู้จริงๆ

พ่อหวางเสี่ยวเป่าที่มองอยู่ข้างรู้สึกคันปาก คิดในใจว่าเมื่อกี้ทำไมไม่ต่อยเข้าไปเลย ถ้าเมื่อกี้ต่อยไปตอนนี้ มันคงจะพิการไปแล้ว

แต่ไม่เป็นไร ครั้งนี้เอาใหม่.....

พ่อหวางเสี่ยวเป่าไม่รู้เลยว่าเย่เทียนหลงจะแพ้

เมื่อทุกอย่างพร้อม เย่เทียนหลงได้ต่อยไปที่ถังเฉาอีกครั้ง

ครั้งนี้ เย่เทียนหลงไม่สนใจอะไรแล้ว หมัดของเขาเร็วกว่าครั้งก่อน

ทุกคนยืนดูด้วยความตะลึง ถึงจะอยู่ห่างหลายเมตรแต่ก็สัมผัสได้ถึงพลังของหมัดนั่น

ถังเฉาที่เห็นแบบนี้ ได้ส่ายหัว

ยังไม่สมบูรณ์แบบ ยังมีข้อผิดพลาดหลายประการ

ถังเฉาได้ยื่นมือขึ้นฟ้า และผลักไปด้านหน้า

เหมือนคนที่กำลังเข็นรถเข็นเด็ก