เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 340

ภาพนี้ กระตุ้นเข้าจิตใจของพนักงานทุกคนในแผนก หัวใจของพวกเธอเต้นแรก เหมือนกับว่าจะกระโดดออกมา

หัวหน้าหวังวี่ที่หยิ่งยโส คุกเข่าตรงหน้าถังเฉาเหมือนกับหมา ขอร้องให้เขายกโทษให้ ความคิดของพวกเธอกระจัดกระจาย ตามไปกับการคุกเข่านี้

โดยเฉพาะพวกลูกน้องของหวังวี่ ก็ตกใจจนไม่กล้าพูดจา

ที่ๆมีคนก็มีตำแหน่ง ที่ๆมีตำแหน่งก็มีการแย่งชิง รังแกคนอ่อนแอ คือความเลวของคน....พวกเธอไม่ได้ทำผิด ก็แค่เยินยอคนมีอำนาจเท่านั้น เพียงแต่ว่า ไปมีปัญหากับคนที่ยิ่งใหญ่กว่า

“ผู้นำคะ ขอร้องละ ครั้งนี้ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว”

หวังวี่ก้มหัวขอร้อง กลัวจนไม่กล้าเสียงดัง เหลือเพียงแค่คุกเข่าให้ถังเฉาเท่านั้นแล้ว

มองดูสภาพหวังวี่ที่น่าอนาถขนาดนี้ ทุกคนคิดว่าถังเฉาจะให้อภัยเธอไม่มากก็น้อย ไม่คิดเลยว่าสายตาถังเฉาก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม “รู้ว่าผิดในตอนนี้ ไม่คิดว่าสายเกินไปหรอ?”

ทุกคนตกใจ ผู้นำคนใหม่ของพวกเธอ ตั้งใจจะจัดการทิ้งให้หมดงั้นหรอ?

คำพูดต่อมาของถังเฉา ยืนยันความคิดของพวกเธอ

“เป็นถึงหัวหน้า ควรจะรวมใจเป็นหนึ่งเดียว รวมกำลังของทุกคน และทำให้แผนกดีขึ้น ไม่ใช่แบ่งพรรคพวก และใช้วิธีที่ไม่ดี รังแกเด็กฝึกงานที่เพิ่งเข้ามาใหม่ และยิ่งไม่ควรทำร้ายผู้อื่น!”

“ถ้าหากว่าหลินฉ่ายเวยทำผิดก่อนก็ว่าไปอย่าง แต่ว่าเธอไม่ผิดสักนิด การทำงานก็ดีมาก แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรถึงบอกว่านี่คือขยะ?”

แต่ละคำ เหมือนกับค้อนหนัก ที่ทุบลงในใจของหวังวี่ และทุบเธอลงเหวทีละนิด

เมื่อเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับสายตาเย็นชาของถังเฉาพอดี ตกใจจนรีบก้มหัว

ถังเฉาเห็นอย่างนั้นก็ไม่คาดคั้นอีก และพูดไปว่า “งานนี้ไม่เหมาะกับเธอ เขียนใบลาออกเอง ยังได้เงินเดือนที่ฝ่ายบัญชี ถ้าให้ฉันไล่ออก ก็จะไม่ได้อะไรเลย ประวัติงานยังจะมีมลทินด้วย!”

คำนี้ก็ไว้หน้าหวังวี่มากพอแล้ว แต่ว่าหวังวี่ได้ฟัง กลับเหมือนกับถูกฟ้าผ่า คุกเข่าคลานไปที่เท้าของถังเฉา ขอร้องว่า “ไม่เอานะคะ ผู้นำคะ ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะค่ะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้แต่อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ!”

เพื่อที่เธอจะได้ตำแหน่งหัวหน้านี้มา ส่งมอบของขวัญไปไม่รู้เท่าไหร่ จะยอมให้ถูกไล่ออกไปอย่างนี้งั้นหรอ?

พวกเดียวกันมองหวังวี่ถูกไล่ออกอย่างเสียใจ และพนักงานหญิงที่เคยหัวเราะเยาะหลินฉ่ายเวยเองก็ทำตัวไม่ถูก แอบอ้อนวอนขอพรไม่ให้ถังเฉาคาดคั้นความผิดของพวกเธอ

แต่ว่า กลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของหวังวี่ และถังเฉาก็มองไปที่พวกเธอ “พวกเธอก็เหมือนกัน เขียนใบลาออกเอง อย่ารอให้ฉันไล่ออก ไว้หน้าตัวเองไว้บ้าง”

ฮึ่ม!

เมื่อประโยคนี้ออกมา พนักงานหญิงพวกนั้นก็ล้มตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหม่อลอย เสียใจเป็นที่สุด

ในตอนนี้ หวังวี่เหมือนว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง รีบไปจับมือหลินฉ่ายเวยไว้ “ฉ่ายเวย เห็นแก่ที่เราเคยเรียนมหาลัยเดียวกัน ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันเสียงานนี้ไปไม่ได้จริงๆนะ!”

พนักงานหญิงพวกนั้นที่เคยหัวเราะเยาะหลินฉ่ายเวยก็รู้สึกตัว ต่างเข้าไปหาหลินฉ่ายเวย และขอร้อง

“ฉ่ายเวย เมื่อก่อนพวกเราไม่ดีเอง เธออย่าใจกว้างหน่อยนะ อย่าใส่ใจเลยนะ”

“ฉ่ายเวย ต่อไปเธอถือเป็นพ่อแม่อีกคนของฉันเลย ฉันคุกเข่าให้เธอ.....”

“พวกเรารู้ว่าผิดไปแล้ว!”

หลินฉ่ายเวยที่ถูกล้อมไว้ตรงกลางก็เหมือนกับว่าฝันไว้ ไม่ได้สติอยู่นาน

แต่ว่าไม่นาน สายตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นได้สติ มองพวกเธออย่างเย็นชา “ไม่มีทาง!”

หวังวี่และคนอื่นตกใจ มองดูหลินฉ่ายเวยที่อยู่ไปก็ใส่อารมณ์ ก็ถึงกับนิ่งค้างไป

“ฉันเข้าทำงานวันแรกก็ถูกพวกเธอหาเรื่อง เพียงเพราะช่วงมหาลัยแฟนของเธอมาจีบฉันแล้วทิ้งเธอ นี่มันยุติธรรมกับฉันหรอ!”