เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 353

พูดจบ ถังเฉาก็วางสาย

หูเซียวยืนในสายฝนเป็นเวลานาน เหม่อลอย พูดไม่ออกสักพัก

"ผู้นำ ตระกูลหูของเราจะกลายเป็นแบบนี้ เพราะเขาทำทั้งหมดเหรอ?"

คนอื่นๆ ในตระกูลหูได้ยินเนื้อหาที่ถังเฉาพูดด้วย และใบหน้าของพวกเขาซีดราวกับกระดาษ

ในความเป็นจริง แรกๆที่ถังเฉาพูดถึงประวัติของตระกูลหู พวกเขามีลางสังหรณ์ว่าถังเฉาสามารถทำลายตระกูลหูได้จริงๆ

แต่ว่า หูเซียวไม่ยอมเชื่อเลย พูดอย่างดื้อรั้นว่า:"ไม่ใช่เขา มันต้องมีคนข้างหลังเขา มีคนใหญ่โตอะไรสนับสนุนเขา!"

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับความจริงนี้

เขารู้ข้อมูลของถังเฉา นอกจากภรรยาที่รวย แล้ว ไม่มีอะไรเลย คนแบบนี้ จะล้มล้างตระกูลหูได้อย่างไร?

"ผู้นำ ตอนนี้เราเร่ร่อนข้างถนนแล้ว เราควรทำอย่างไร?"

รุ่นหลังสัมผัสฝนบนใบหน้าของเขาและถามด้วยความสั่นเทา

หูเซียวยืนตัวตรงและใบหน้าของเขาดูจริงจัง:"พวกเรา คนตระกูลหู ยอมตายดีกว่าคุกเข่าเพื่ออยู่รอด!"

พูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง ส่วนตระกูลหูที่เหลือก็มองดูมันชั่วครู่ แล้วก็มีใบหน้าที่แน่วแน่

"ใช่ ผู้นำพูดถูก เราเคยผ่านอะไรมามากแล้ว ต้องไปคุกเข่าขอโทษงั้นเหรอ?"

"มีผู้นำเป็นคนนำ ตระกูลหูจะต้องฟื้นชีพอย่างแน่นอน!"

หูเซียวพยักหน้าด้วยความโล่งอก และทันใดนั้นก็เกิดความหนาวเย็น

"เอวฉัน!"

วินาทีต่อมา เขาคร่ำครวญ พยุงเอว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้น ความเพียรบนใบหน้าของตระกูลหูที่เหลือก็หายไปในทันที แทนที่ด้วยรอยยิ้มเยาะ

"ผู้นำ หรือว่าเราจะไปดีไหม?"

"เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบนาที"

"......"

หูเซียวจับเอวของเขา สีหน้าของเขาดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็ยอม

"เอาล่ะ ตอนนั้นหานซินก็ได้รับความอับอายจากรอดเป้า ตระกูลหูของฉัน จะทำไม่ไหวได้อย่างไร?"

"ผู้นำฉลาดเลิศ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว!"

"มันยังไม่สายเกินไป ไปขอโทษกันเถอะ!"

1นาทีต่อมา ตระกูลหูซึ่งเมื่อกี้ยังหยิ่งอยู่ ก็เปลี่ยนใจในทันที

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์ว่าบางครั้งการหยิ่งก็ไร้ประโยชน์ และมันไม่ดีเท่าซาลาเปาสองลูกอีก

พวกเขาหยุดรถแท็กซี่ โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากพวกเขามากนัก และไปถึงภายใน 20 นาที

"หัวหน้าใหญ่ พวกมันมาแล้วครับ"

หลัวปู้มองออกไปนอกหน้าต่างและยิ้มอย่างเย็นชา

"อืม"

ถังเฉาไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและเขาก็ไร้ความรู้สึกอยู่เสมอ

ซูเซี่ยและหลินจ้าวหยูนยังคงเฝ้าอยู่ข้างๆหูอีซาน และก็มีเสียงฝีเท้าเดินออกมานอกประตูอย่างกะทันหัน

ปัง ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักเปิดออก และหูเซียวเข้ามาพร้อมกับตระกูลหูที่เปียกน้ำ

ซูเซี่ยและหลินจ้าวหยูนตกใจ ยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว:"พวกคุณเป็นใคร? ทำไมถึงบุกเข้ามาที่นี่!"

ถังเฉาโบกมือ บอกพวกหล่อนว่าไม่ต้องกลัว

จากนั้นมองไปที่หูเซียวที่หน้าไม่ดีอย่างยิ่งและพูดล้อเล่นว่า:"ผู้นำหู เกิดอะไรขึ้น ข้างนอกฝนตก ไม่มีเงินซื้อร่มดีๆ สักคันเลยเหรอ?"

แก้มของหูเซี่ยกระตุกอย่างรุนแรง แต่เขาก็ยังไม่กล้าโจมตี และพูดด้วยน้ำเสียงที่ขรึมว่า:"ถังเฉา อย่าเพิ่งได้ใจ รอตระกูลหูของฉันกลับมาเป็นปกติ แกจะต้องตายอย่างแน่นอน!"

"แน่ใจนะ?"

ถังเฉายกยิ้มอย่างเย็นชา และเหลือบมองไปที่หลัวปู้ข้างหลังเขา

หลัวปู้เข้าใจในทันที ก้าวไปข้างหน้า และโยนคู่มือไปที่ตรงหน้าของหูเซียว:"ดูสิ นี่มันอะไร?"

ตุบ ตุบ ตุบ

ทั้งห้องผู้ป่วย และแม้แต่ทางเดินทั้งหมดก็มีแต่เสียงก้มกราบ

หูอีซานยังคงนอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงของโรงพยาบาลโดยยังไม่เคลื่อนไหวเลย

เมื่อหูเซียวเห็นสิ่งนี้ เขาก็โล่งใจเช่นกัน โชคดีที่หูอีซานอยู่ในอาการโคม่า ไม่รู้ว่าตนคุกเข่าให้เขา ไม่ถือว่าน่าขาย

หลังจากที่กราบเสร็จ กำลังจะลุกขึ้น ถังเฉาก็ดีดนิ้ว และเสียงลมพัดกระทบข้อพับของหูเซียว

"โอ๊ย"

ทันใดนั้น เขาก็กรีดร้อง และร่างกายที่กำลังจะลุกขึ้นก็คุกเข่าอีกครั้ง

เมื่อมองย้อนกลับไป เขาเห็นเข็มฉีดยาที่ใช้แล้วที่ข้อพับ ซึ่งทำให้เขามีเหงื่อออก

เขาอดทนต่อความเจ็บปวดและดึงกระบอกฉีดยาออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ:"ฉันพาตระกูลหูมาคุกเข่าขอโทษเขาแล้ว นายยังต้องการอะไรอีก?"

"คิดว่าคุกเข่าแป๊ปเดียวก็ได้แล้วเหรอ?"

ถังเฉายกยิ้มมุมปากร้าย และดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที:"คุกเข่าลงจนกว่าเขาจะตื่น!"

"ถ้าหูอีซานไม่ตื่นหนึ่งวัน คุณจะต้องคุกเข่าหนึ่งวัน และถ้าไม่ตื่นมาหนึ่งปี พวกคุณจะคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งปี คุกเข่าจนตาย!"

ปัง!

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ไม่เพียงแต่ใบหน้าของทุกคนในตระกูลหูเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ซูเซี่ยและหลินจ้าวหยูนก็ตกตะลึง ปิดปากและอุทานออกมา

"ถังเฉา อย่าให้มันมากเกินไป!"

หูเซียวโกรธมากจนร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงและสมาชิกในตระกูลหูคนอื่น ๆ ก็จ้องอย่างโมโหเช่นกัน

"ไม่อยากคุกเข่าเหรอ?"

ถังเฉาเยาะเย้ยและมองย้อนกลับไปที่หลัวปู้:"ปราบปรามตระกูลหูต่อไป จัดข้ออาชญากรรมให้ทุกคน และใส่เข้าคุก!"

เนื่องจากตระกูลหูชอบครอบงำผู้คนด้วยอำนาจ เขาจึงต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน

ในขณะนี้ หูอีซานซึ่งอยู่ในอาการโคม่ามาตลอด ได้ขยับนิ้วเล็กน้อย