เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 359

ในกลุ่มของคนที่เดินมานั้นมีอยู่คนหนึ่งที่สวมชุดสูทรองเท้าหนัง ใบหน้าหล่อเหลาสง่างาม ก็คือสื่อเหลย

ถังเฉาที่ยืนอยู่ด้านหลัง เองก็หรี่ตาลงน้อย ๆ จ้องเขา

เขาเคยเป็นเพื่อนร่วมงานของหวางเยี่ยน ฐานะที่แท้จริงคือลูกนอกสมรสของจ้าวเหล่าลิ่ว

การเลื่อนตำแหน่งของสื่อเหลยก็หนีไม่พ้นเป็นความรับผิดชอบของจ้าวเหล่าลิ่ว

นี่มันหมายถึงอะไร?

หมายความว่าหมากที่จ้าวเหล่าลิ่ววางเอาไว้ได้ถูกแทรกซึมเข้าไปในทุก ๆ สายอาชีพตั้งนานแล้ว

“แน่นอนว่าฉันเป็นตัวแทนตระกูลจ้าวแห่งเมืองหมิงจูมาเข้าร่วมงานประมูลน่ะสิ”

สื่อเหลยเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่เหมือนกับจ้าวชุนเซิงเมื่อก่อนนี้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่มีความเคารพต่อจ้าวเย็นหรานเลยสักนิด

ใบหน้างดงามของจ้าวเย็นหรานเย็นยะเยือก “ตระกูลจ้าวมีฉันออกงานก็พอแล้ว ตอนนี้นายไสหัวกลับเมืองหมิงจูไปซะ!”

สื่อเหลยถูกประโยคนี้หยอกให้หัวเราะออกมา “น้องสาว ตอนนี้เธอยังอ่านสถานการณ์ไม่ออกอีกเหรอ? ตอนนี้เธอถูกขวางอยู่ข้างนอก จะเข้าไปได้อย่างไร?”

“พวกเราเข้าไปไม่ได้ นายเข้าไปได้?”

จ้าวเย็นหรานถามกลับด้วยใบหน้าเยือกเย็น

สื่อเหลยหัวเราะเบา ๆ สองครั้ง จากนั้นก็มองไปยังชายหนุ่มรูปงามสองคนที่อยู่ด้านหลัง “น้องสาว เธอน่าจะยังไม่รู้ว่าสองท่านนี้ไปใครสินะ?”

ได้ยินอย่างนั้น สายตาของจ้าวเย็นหรานก็มองไปด้านหลัง ความสนใจทั้งหมดของเธอพุ่งไปอยู่ด้านหลังของสื่อเหลยแล้ว ยังมองไม่เห็นคนที่อยู่ด้านหลังจริง ๆ

ถังเฉากลับหรี่ตาลงพิจารณาชายหนุ่มสองคนนั้น

ชายหนุ่มสองคนก็สังเกตเห็นถังเฉาแล้ว ทันใดนั้นสายตาก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้าย

“นี่ไม่ใช่คุณถังหรอกเหรอ? บังเอิญจังที่ได้มาเจอกันที่นี่”

เซี่ยหรูหลงกับลู่โป๋หานเดินยิ้มเข้ามา มองดูเครื่องจักรที่อยู่ด้านหลังแวบหนึ่งแล้วเข้าใจอะไรได้ในทันที

ยิ้มอย่างชั่วร้ายยิ่งขึ้น “ตระกูลเซี่ยของผมเคยมอบบัตรผ่านประตูให้คุณ กลับถูกคุณโยนทิ้งเหมือนขยะ ตอนนี้คุณไม่มีบัตรผ่านประตู อยากเข้าก็เข้าไปไม่ได้ ผมสามารถเข้าใจว่าคุณหาเหาใส่หัวตัวเองได้ไหมครับ?”

พอคำนี้พูดออกมา จ้าวเย็นหราน หวางเยี่ยน รวมถึงสื่อเหลยเองก็มองไปทางถังเฉาอย่างไม่อยากจะเชื่อทันที

บัตรผ่านประตูงานประมูลเจียงเฉิงล้ำค่าหายาก พวกเขาล้วนแต่วิ่งวุ่นกันใหญ่อาศัยคอนเนกชันถึงหามาได้

ถังเฉากลับโยนทิ้งเหมือนขยะ?

นี่มันเป็นความสิ้นเปลืองระดับไหนกัน?

“ตระกูลลู่ของเราก็เหมือนกัน แต่ว่า… ผมไม่ได้ไร้น้ำใจเหมือนตระกูลเซี่ย ผมยินดีให้โอกาสคุณได้เสียใจครั้งหนึ่ง”

อารมณ์บนใบหน้าของลู่โป๋หานเปลี่ยนเป็นหยอกเย้าโดยพลัน ผลักสาวงามในอ้อมอกออกไป ชี้ไปที่เฟิ่งหวงที่อยู่ด้านหลังของถังเฉา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังคุณไม่เลวเลยนะ ให้ผมยืมหนึ่งคืน ผมจะให้บัตรผ่านประตูกับคุณหนึ่งใบในนามของตระกูลลู่ เป็นอย่างไรครับ?”

ในดวงตาของเฟิ่งหวงมีความเย็นยะเยือกที่น่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้นมาทันที ถังเฉากลับยับยั้งเธอไว้

“ผมแนะนำว่าคุณอย่าทำแบบนี้ดีกว่านะครับ แบบนั้นอาจจะเอาชีวิตของคุณได้"

ลู่โป๋หานฟังความหมายที่อยู่ในคำพูดของถังเฉาไม่ออก เพียงแต่คิดว่ากำลังพูดว่าเธอเป็นดอกกุหลาบที่มีหนามดอกหนึ่ง ดังนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าจึงยิ่งแย้มมากขึ้น “ผมชอบแบบที่เอาชีวิตของผมไปได้แบบนั้นแหละครับ เร้าใจดี"

ตอนที่พูดออกมาก็ยื่นมือออกมาแล้ว ตัดสินใจจะสัมผัสใบหน้าของเฟิ่งหวง

พลั่ก!

ถังเฉากุมมือของเขาไว้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อย ๆ หายไปจนไม่เหลืออะไรเลย “ลองยื่นมือมาอีกสิ”

บางทีอาจจะเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงรังสีสังหารที่อยู่บนร่างของถังเฉา ในที่สุดลู่โป๋หานก็เก็บมือกลับมา เพียงแต่ว่าใบหน้าเปลี่ยนเป็นเข้มครึ้ม

“คุณพลาดความปรารถนาดีของสองตระกูลของพวกเราที่มีต่อคุณแล้ว ไม่สามารถปักหลักอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงได้แล้ว”

ถึงแม้ว่าถังเฉาจะล้างบางตระกูลเหวินไปแล้ว ตีฝ่าตระกูลหูไปแล้ว นี่ไม่ใช่พลังของตัวถังเฉาเอง แต่เป็นการใช้บารมีของผู้อื่นมาบังหน้า

ถังเฉากลับมองข้ามไป เกรงว่าพวกเขาจะยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรนหาที่ตายอยู่ที่เส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตาย

“หึหึ น้องสาว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเพื่อนของเธอจะกล้ามากขนาดนั้น แม้แต่คุณชายเซี่ยกับคุณชายลู่ก็ยังกล้าล่วงเกิน”

สื่อเหลยหัวเราะหึหึแล้วเอ่ยว่า

“นายหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ นายไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรที่นี่!”

สีหน้าของจ้าวเย็นหรานไม่น่ามองอย่างถึงที่สุด เอ่ยตำหนิด้วยความโกรธ