เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 394

ถังเสี่ยวลี้ร้องไห้เสียงแหลม เบ้าตาแดงก่ำ

โจวเหม่ยหยูนตกใจจนหดมือกลับทันที หันกลับมาจ้องถังเสี่ยวลี้อย่างโหดเหี้ยม “ร้องวุ่นวายอะไร เชื่อไหมว่าฉันจะจับแกโยนลงจากชั้นบนสุดนี่แหละ!”

สำหรับลูกสาวของถังเฉากับหลินชิงเสว่ โจวเหม่ยหยูนรังเกียจลึกสุดใจ จะปฏิบัติต่อเธอดี ๆ ได้อย่างไร?

พอถังเสี่ยวลี้ได้ยินก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม

“คุณแม่ไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าตบคุณแม่นะ!”

“พ่อขา คุณพ่ออยู่ไหน? รีบมาช่วยคุณแม่เร็วเข้า!”

ถังเสี่ยวลี้ร้องไห้พลางจะวิ่งออกไปด้านนอก กลับถูกโจวเหม่ยหยูนจับตัวเอาไว้

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

โจวเหม่ยหยูนจ้อง เอ่ยอย่างคุกคามว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าลงมือนะ แกก็เหมือนพ่อกับแม่ของแกนั่นแหละ เป็นตัวซวย ตายเสียให้มันจบ ๆ!”

ถังเสี่ยวลี้ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ร้องไห้จนหายใจหายคอไม่ทัน

เห็นถังเสี่ยวลี้ไม่เพียงแต่ไม่ตกใจ กลับร้องไห้เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ส่อเค้าจะร้องเสียงแหลมออกมาอย่างไม่ชัดเจน โจวเหม่ยหยูนก็กลัวขึ้นมาบ้าง น้ำเสียงอ่อนลงทันที “ยายแค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง หนูอย่าร้องเลยดีไหมจ๊ะ?”

“คุณยายเป็นคนเลว! หนูจะไม่อยู่กับคุณยาย!”

ถังเสี่ยวลี้ไม่สนใจสิ่งใดแล้ว ร้องไห้ต่อไป

โจวเหม่ยหยูนร้อนรน รีบยื่นมือออกไปปิดปากของถังเสี่ยวลี้

ถังเสี่ยวลี้กลับกัดเข้าไปอย่างสุดแรง

ดังนั้นในห้องจึงมีเสียงกรีดร้องแหลมสูงดังขึ้นอย่างน่าเวทนาในทันที

“อ๊ากกก!”

โจวเหม่ยหยูนหดมือกลับไปเหมือนกับโดนไฟช็อต พอมองดู นึกไม่ถึงว่าจะถูกกัดจนเลือดออก

ทันใดนั้นสีหน้าก็เข้มครึ้มอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“แก นังเด็กเปรต นึกไม่ถึงว่าจะกล้ากัดฉัน คอยดูเถอะ ฉันจะตบปากแกให้ยุ่ยเลย!”

ว่าแล้ว โจวเหม่ยหยูนก็เงื้อมือ

แอ๊ด!

ในตอนนี้เอง ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออกอย่างฉับพลัน หลินฉ่ายเวยยืนมองฉากนี้อยู่ตรงประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

โจวเหม่ยหยูนลนลานในทันที รีบร้อนอธิบาย “ฉ่ายเวย ไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นนะ... เป็นยัยเด็กดื้อนี่ เธอกัดฉัน! เธอดูสิ นิ้วฉันถูกกัดจนเป็นยังไงแล้ว?”

หลินฉ่ายเวยกลับฟังอะไรไม่เข้าสมองทั้งนั้น เพียงแค่มองโจวเหม่ยหยูนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แม่คะ ท่านบ้าไปแล้วเหรอ? เสี่ยวลี้เธอเพิ่งจะห้าขวบเอง นึกไม่ถึงว่าท่านจะกล้าลงมือกับเด็กห้าขวบคนหนึ่ง!”

“ไม่ใช่นะ เธอกัดฉันก่อน...”

โจวเหม่ยหยูนยังคิดจะปัดความรับผิดชอบ

หลินฉ่ายเวยหัวเราะเสียงเย็นออกมา “กัดท่านเหรอ? หึหึ ท่านหาเหตุผลก็ไม่หาให้ดีสักหน่อย เสี่ยวลี้เพิ่งจะห้าขวบ ทั้งยังเฉลียวฉลาดรู้ความ ถ้าหากไม่ใช่ว่าท่านทำอะไร เธอจะไปกัดท่านได้อย่างไร?”

พูดจบก็ผลักโจวเหม่ยหยูน กอดถังเสี่ยวลี้เอาไว้ จากนั้นก็เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ พูดเสียงอ่อน “เสี่ยวลี้ บอกน้ามาซิ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นคะ?”

ถังเสี่ยวลี้ชี้ไปที่โจวเหม่ยหยูน ร้องไห้ไม่หยุด

“คุณยาย คุณยายจะตบคุณแม่ค่ะ หนูไม่ให้เธอตบ เธอก็ตบหนู...”

ฟังคำพูดของถังเสี่ยวลี้แล้ว ดวงตาของหลินฉ่ายเวยก็เบิกกว้าง หันกลับไปมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ “แม่ ที่เสี่ยวลี้พูดเป็นความจริงทั้งหมดไหมคะ? ท่าน...คิดจะตบพี่หลินจริง ๆ?”

สีหน้าของโจวเหม่ยหยูนร้อนรนขึ้นเรื่อย ๆ รีบร้อนอธิบาย “จะเป็นไปได้อย่างไร เธอเพิ่งจะห้าขวบ จะไปรู้เรื่องอะไร โกหก เธอกำลังโกหก!”

“หนูไม่ได้โกหก!”

ถังเสี่ยวลี้กรีดร้องเสียงดัง อ้าแขนทั้งสองข้างออก ใช้ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอขวางอยู่ข้างหน้าหลินชิงเสว่

สายตาของหลินฉ่ายเวยสั่นไหว จากนั้นก็ปกป้องถังเสี่ยวลี้เอาไว้ด้านหลัง โกรธจนสั่นไปทั้งตัว “แม่ ท่านเป็นแม่ของหนูจริง ๆ ถังเฉาให้หนูดูแลเสี่ยวลี้ให้ดี แม่กลับ... แค่ช่วงเวลาที่หนูออกไปสูดลมหายใจก็คิดจะลงมือกับพี่หลินกับเสี่ยวลี้แล้ว! โกรธแค้นกันแค่ไหน!”

พูดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของหลินฉ่ายเวยก็แดงขึ้นมากะทันหัน “ที่จริงแล้วตั้งแต่ก่อนที่หนูจะแต่งเข้าตระกูลเหวิน หนูก็รู้ชัดเจนดีแล้วว่าท่านเป็นคนอย่างไร ในสายตาของท่าน หนูเป็นแค่เครื่องสังเวย ถ้าหากไม่ใช่ถังเฉา ชีวิตนี้ทั้งชีวิตของหนูก็ถูกท่านทำลายไปแล้ว! ตอนนี้ท่านก็จะตบพี่หลินกับเสี่ยวลี้อีก ท่านไม่คู่ควรจะมาเป็นแม่ของหนู!”

บึ้ม!

สมองของโจวเหม่ยหยูนขาวโพลน ถูกลูกสาวของตัวเองตะคอกใส่ เธอทึ่มทื่อไปแล้ว

พอตั้งสติได้ เธอก็ตัดสินใจบอกความจริงกับหลินฉ่ายเวย

“ฉ่ายเวย ที่จริงผู้หญิงคนนี้เป็น...”

“หุบปาก!”

ยังรอไม่ถึงตอนที่โจวเหม่ยหยูนพูดคำว่า ‘ลูกสาว’ สองคำออกมา หลินฉ่ายเวยก็กรีดร้องออกมา

เธอชี้ไปที่ประตู “ไสหัวออกไป”

“ฉ่ายเวย...”