เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 409

สามชั่วโมงต่อมา ผู้บ้าการแพทย์ออกมาจากห้องคนไข้ด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า ซ่งสวินและซ่งหมิงเวยรีบลุกขึ้นมาทักทายทันที

“ผู้บ้าการแพทย์ครับ สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง？”

ผู้บ้าการแพทย์เช็ดเหงื่อออกจากศีรษะและยิ้มเล็กน้อย พูดออกมาแค่สี่คำเท่านั้น

“ภารกิจลุล่วง！”

ซ่งสวินและซ่งหมิงเวยมองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างมีความสุข

“เยี่ยมไปเลย！”

ดวงตาของซ่งหมิงเวยนั้นเปียกเล็กน้อย กลับกันดวงตาของซ่งสวินนั้นมีน้ำตาไหลมากยิ่งนัก เป็นการหลั่งน้ำตาออกมาอย่างตื้นตัน

พวกเขาประสบความเจริญรุ่งเรืองและความเสื่อมโทรมของตระกูลซ่ง สุดท้ายพวกเขาก็เข้าใจหนทางที่เรียบง่ายที่สุด

มีเงินมากแค่ไหน มีอำนาจมากเท่าไหร่ ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความสัมพันธ์ของคนในสายเลือด

ถ้าหากซ่งสวินปฏิบัติกับซ่งหรูอี้เหมือนที่เขาปฏิบัติกับหลานชายล่ะก็ บางทีตอนจบของตระกูลซ่งอาจแตกต่างไปจากเดิม？

น่าเสียดาย ที่มันไม่มีคำว่าถ้าหาก สิ่งที่มีคือการทะนุถนอมช่วงเวลาในตอนนี้ไว้

ถังเฉายังคงแสดงรอยยิ้มออกมา

แท้จริงแล้ว ไม่มีใครเกิดมาเพื่อเป็นคนเลว หากปล่อยวางชื่อเสียงเงินทอง ก็จะมีเพียงความบริสุทธิ์ที่แท้จริง

ผู้บ้าการแพทย์บอกกับพวกเขาว่า “ใบหน้าของซ่งชิงอวิ๋นนั้นไหม้อย่างรุนแรง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะซ่อมแซมมันให้กลับมาสมบูรณ์ แต่ฉันได้ขจัดรอยไหม้บนใบหน้าของเขา ในอนาคตถ้ารักษาอย่างดี ก็สามารถออกมาเจอผู้คนได้แล้ว”

“ส่วนซ่งเทียนซาน เขาได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เพียงแต่เขาจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดครึ่งชีวิตที่เหลือของเขา”

“ขอบคุณผู้บ้าการแพทย์ ขอบคุณผู้บ้าการแพทย์จริงๆ！”

ผลลัพธ์นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขามีความสุขแล้ว

ขอเพียงแค่ซ่งเทียนซานตื่นขึ้นมา ไม่ว่าชีวิตที่เหลือของเขาจะเป็นรูปแบบไหน พวกเขาก็ไม่ได้สนใจมันอีกต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปข้างในกันเถอะ”

ผู้บ้าการแพทย์ก้าวออกไป ซ่งสวินและซ่งหมิงเวยต่างก็รีบกรูกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ถังเฉาเองก็ตามติดมาอย่างใกล้ชิด

สิ่งที่เห็นบนเตียงคนไข้คือ คนหนุ่มสองคนที่นั่งกันอยู่บนเตียง

ซ่งชิงอวิ๋นถอดผ้าพันแผลที่หนาออก แม้ว่าจะมีอาการบวมที่เกิดจากการเผาไหม้บนใบหน้าของเขา แต่ก็ถือว่ารักษาไปได้มากแล้ว

ซ่งเทียนซานนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่สงบ เขาหลับไปนานเกินไป จู่ๆตื่นขึ้นมาก็รู้สึกทนต่อแสงแดดไม่ไหว อดไม่ได้ที่ต้องหรี่ตาลง

“เทียนซาน ชิงอวิ๋น...”

“ลูกพี่ลูกน้อง！”

ซ่งสวินและซ่งหมิงเวยตะโกนออกไปอย่างตื่นเต้น

ซ่งเทียนซานและซ่งชิงอวิ๋นต่างหันกลับมามองพวกเขา ด้วยท่าทีที่ดูเฉื่อยชา

“คุณปู่！”

“หมิงเวย！”

ทั้งสี่คนกอดกัน เมื่อเห็นฉากนี้ ถังเฉาก็ยิ้มเบาๆ

เขาเข้าใจแล้วว่า ความคับข้องใจเมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ได้สิ้นสุดลงสักที

“ไปเถอะ”

ถังเฉาตั้งใจที่จะหันหลังและเดินจากไป

ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงตะโกนที่ดูโกรธเคืองออกมาสองครั้ง

“ถังเฉา นั่นแกเอง！”

“แกยังมีหน้ากล้ามาที่นี่อีกนะ！”

ซ่งเทียนซานและซ่งชิงอวิ๋นต่างตะโกนออกมา การแสดงออกของพวกเขานั้นดูโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

ถังเฉาหยุดลง พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

ขณะที่เขากำลังจะพูด มีเสียงตบดังๆ สองครั้งในห้องผู้ป่วย

เปี๊ยะ เปี๊ยะ！

ซ่งสวินตบเข้าไปที่ใบหน้าของแต่ละคน ใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดมน “เงียบซะ！”

“คุณปู่ ไอเด็กนี่คนนี้ทำให้ตระกูลซ่งของเราถูกทำลาย ทำไมท่านถึงยังปกป้องเขาอยู่ได้？”