เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 426

คำพูดของหลินโป๋หลาย ทำให้หลินชิงเสว่หน้าซีด

ความจริง เมื่อเห็นหลินโป๋หลาย เหยียนเสี้ยงหม่า และถังหลินออกมาจากห้องของตระกูลซ่ง เธอก็เข้าใจทุกอย่าง

เรื่องทั้งหมด เป็นแผนการของซ่งหรูอี้ และพวกเขาทั้งสาม ให้ความร่วมมือ เพื่อ พาเธอกลับเยี่ยนจิง

เธอดูถูกซ่งหรูอี้เกินไป และประเมินซ่งหรูอี้ต่ำไป

“แกเริ่มใช้ กลอุบายชั้นต่ำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”

หลินชิงเสว่ชักตาใส่ซ่งหรูอี้ กัดฟันด้วยความโกรธ

แม้เธอจะเป็นศัตรูกับซ่งหรูอี้ แต่ก็รู้คุณธรรมของเธอ ว่าเธอไม่โกหก และไม่ลอบทำร้าย

แต่ ความเรื่องที่เกิดขึ้นกลับเหนือความคาดหมายของหลินชิงเสว่

ซ่งหรูอี้เย็นชา “ถ้าเป็นเรื่องอื่น ฉันไม่ร่วมมือกับคนอื่น แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับถังเฉา ฉันไม่สนอะไรมากมายหรอกนะ”

ประโยคนี้ พูดจนถังหลิน หนึ่งในสามสีหน้าไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกสับสนวุ่นวาย

ซ่งหรูอี้คือคู่หมั้นของเขา แต่ในใจของเธอมีแต่ชายอื่น แล้วจะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไรกัน？

สีหน้าของหลินโป๋หลายก็ดูแย่ไม่แพ้กัน เขาชอบซ่งหรูอี้ เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้

“เอาคุณหนูไปโรงแรม พักผ่อน พรุ่งนี้เช้า ขึ้นเครื่องตอนเก้าโมง！”

หลินโป๋หลายตวาดออกมา กล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

“ครับ！”

การ์ดของตระกูลซ่งรับคำสั่ง จากนั้นก็ไปที่หลินชิงเสว่

พวกเขาไม่สนใจ ยังไงหลินชิงเสว่ก็เป็นแค่ผู้หญิงไร้พละกำลังคนหนึ่ง

หลินชิงเสว่ยกเท้าขึ้นมา แล้วถีบไปที่เป้าของการ์ดคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด

ปัง！

ทันใดนั้น ขาของคนนั้นก็หุบเข้าหากัน จู่ๆก็หน้าเขียวหน้าซีดลงทันใด

หลินชิงเสว่ฉวยโอกาสนี้ หนีออกไป

หลินโป๋หลายตะโกนออกมาเสียงดัง “จับเธอให้ได้！”

การ์ดทุกคนเริ่มไล่ตามหลินชิงเสว่

แต่ซ่งหรูอี้กลับหันหลัง พูดกับเหยียนเสี้ยงหม่าว่า “ยังต้องให้หญิงคนนั้นจัดการ พรุ่งนี้ก่อนเก้าโมง ขวางถังเฉาไว้！”

เหยียนเสี้ยงหม่าพยักหน้า จากนั้นกดโทรออก

“ลงมือได้ คนที่รับงาน มาถึงแล้ว”

……

ขณะเดียวกัน ในห้องพักฟื้นโรงพยาบาล

โจวเหม่ยหยูนนั่งอยู่บนโซฟาตามลำพัง ข้างๆเป็นหลินเจิ้นสงและฟงโฝที่นอนหลับปุ๋ย

เธอใส่ยานอนหลับลงไปในน้ำของหลินเจิ้นสง และซื้อโยเกิร์ตที่มียานอนหลับให้หงโฝ ทั้งสองดื่มหมดก็สลบไป

เมื่อวางสาย โจวเหม่ยหยูนก็หน้าซีดถึงขีดสุด

จากนั้น ยืนขึ้นอย่างตัวสั่น เดินไปที่หลินเจิ้นสง

แต่ เธอไม่ได้ลงมือ ทว่ากลับเดินวนไปวนมา

ไม่ใช่เพราะเครียด แต่กำลังวางแผนอยู่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำเรื่องแบบนี้

โจวเหม่ยหยูนสูดหายใจเข้าลึกๆไม่หยุด สุดท้ายก็ตัดสินใจ พยุงหลินเจิ้นสงขึ้นมา

ปังๆๆ！

ไม่นาน มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ใคร？”

โจวเหม่ยหยูนถามอย่างอกสั่นขวัญหาย

“ฉีดยาครับ”

ด้านนอกมีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา

ที่โรงพยาบาลไม่มีบุรุษพยาบาลแต่อย่างใด โจวเหม่ยหยูนรู้ทันที ว่าเป็นคนของอีกฝ่าย รีบปลดล็อก แล้วประตู

เห็นคนที่ยืนที่ประตูสองคนกำลังสวมชุดกาวน์ มองมาที่โจวเหม่ยหยูน “คนอยู่ด้านในใช่มั้ย？”

“อยู่ อยู่ พวกคุณรีบพาเขาลงไป ฉันคนเดียวเอาไม่ไหว”

โจวเหม่ยหยูนรีบกล่าว

ก่อนหน้านี้ ชายลึกลับสั่งการเธอว่า ให้ลักพาตัวหลินเจิ้นสง

ชายทั้งสองสบตากัน คนหนึ่งแบกหลินเจิ้นสง อีกคนนำทาง โจวเหม่ยหยูนตามหลังไปอย่างร้อนรน

ทั้งสามไม่ได้ลงบันได แต่ใช้ช่องทางของบุคลากรทางการแพทย์

เดินไปตามทางไม่มีใครสักคน ต่อให้มี ก็ไปอย่างเร็ว หลบๆซ่อนๆตลอดทาง ไม่นานทั้งสามก็ออกมานอกโรงพยาบาล แล้วขึ้นรถบิวอิคก์สีดำคันหนึ่งไป

รถขับไปเรื่อยๆ ไม่นาน ก็ขับออกนอกเมือง มายังชานเมืองที่เปลี่ยว

ก่อนที่ทั้งสามจะขึ้นรถมาล้วนไม่เห็น ว่าใต้ท้องรถ ได้ติดตั้งจีพีเอสตัวเล็กไว้

“เรากำลังจะไปไหน？”

โจวเหม่ยหยูนถามอย่างจิตใจไม่สงบ

หนึ่งในผู้ชายสองคนกลับดูแคลน “ไม่ต้องถาม ไปแล้วก็จะรู้เอง”

โจวเหม่ยหยูนนั่งห่อไหล่ ด้วยความหวาดกลัว

อี๊ด----

จู่ๆ คนขับเบรกกะทันหัน รถจอดอยู่ข้างถนนทันใด

โจวเหม่ยหยูนไม่ทันได้ระวังตัว หัวพุ่งชนเข้ากับเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้า หัวหมุนไปมา

คนที่นั่งข้างคนขับก็สะท้าน แล้วกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ขับรถเป็นมั้ยวะ？”