เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 43

บทที่ 43 บุคลิกการทานอาหารจะต้องไม่น่าเกลียดเกินไป

ตลอดทาง ซ่งหมิงเวยยังคงตกอยู่ในความกลัว มีหลายครั้งมากที่ไม่ทันมองบันไดที่ใต้เท้า เกือบจะก้าวตกลงไป

ปั๊บ----

จู่ๆ ใบหน้าเขาก็ถูกตบเบาๆไปทีหนึ่ง แม้จะไม่เจ็บ แต่ก็ทำให้ซ่งหมิงเวยรู้สึกโกรธมาก

“ใครกันที่ตบกู……”

พอเห็นเป็นหน้าของถังเฉา ทันใดนั้นเสียงของซ่งหมิงเวยก็หยุดลงทันที ท่าทางได้เปลี่ยนเป็นอึดอัดมาก

ถังเฉาหัวเราะเล็กน้อย ถามว่า： “รู้สึกตื่นบ้างหรือยัง？”

ซ่งหมิงเวยเงิบไปสักพัก แล้วก็ดึงสติกลับมาได้ ได้ยิ้มให้กับถังเฉาที่น่าเกลียดกว่าการร้องไห้อีก： “ขอบคุณครับ ฉันไม่เป็นอะไร”

ถังเฉาก็ไม่ได้เปิดเผยอะไร บอกแค่ว่า：“ที่นี่ใกล้กับแม่น้ำหมิงจู ไปเดินเล่นที่แม่น้ำหน่อยไหม？”

ลังเลไปครู่หนึ่ง ซ่งหมิงเวยก็ยังพยักหน้าตอบว่า：“ดีครับ”

เฟิ่งหวงรู้ว่ารองหัวหน้ามีเรื่องที่จะคุยกับไอ้หนุ่มนี้ ก็รู้จักถอยห่างหายออกไป

ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าเฟิ่งหวงหายไป และนี่ก็คือลักษณะเด่นของเฟิ่งหวง

เธอเป็นดั่งเงาของถังเฉา เมื่อไหร่ที่ถังเฉาต้องการเธอ เธอก็จะปรากฏตัวอย่างเงียบๆ เมื่อไหร่ที่ถังเฉาไม่ต้องการ เธอจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ตัวเองก็จะหายไปอย่างเงียบๆเหมือนกัน

ลมที่แม่น้ำก็แรงไม่น้อย ก็ยังมีความหนาวที่เข้าไปในกระดูก ซ่งหมิงเวยทนไม่ไหวเอาเสื้อผ้าห่อเข้าหาตัวเอง แต่กลับเห็นถังเฉาใส่แค่เสื้อสูทบางสีดำชุดหนึ่ง แต่กลับดูมีลักษณะเรียวยาวและสูง

มองไปที่ใบหน้าข้างๆของถังเฉา ในใจของซ่งหมิงเวยกลับมีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้น

ทั้งๆที่ เขากับถังเฉาเป็นศัตรูกัน แต่ ตอนนี้กลับเป็นเหมือนเพื่อนกันที่เดินเล่นอยู่ในแม่น้ำหมิงจู

เพื่อนเหรอ？

ซ่งหมิงเวยงุนงงไปสักพัก มองไปที่แววตาของถังเฉาที่เปลี่ยนแปลกไป

คือเพื่อน……ใช่ไหม？

หากพูดถึงเมื่อก่อนนั้น เขาจะดูถูกถังเฉา แต่หลังจากนั้น เขากลัวต่อถังเฉา แต่ในตอนนี้ เขารู้สึกกับถังเฉามีแต่การพึ่งพา

นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์อย่างหนึ่ง แม้แต่เขาเองก็บอกไม่ได้ว่ามันเป็นยังไงกันแน่

“นายกลัว กลัวเธอใช่ไหม？”จู่ๆถังเฉาก็ถามขึ้น

ซ่งหมิงเวยลังเลไปพัก จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย เขารู้ว่าเธอที่ถังเฉาพูดถึงหมายถึงใคร

“ตามจริง เมื่อห้าปีก่อน ฉันก็กลัวเธออยู่”

ถังเฉาหัวเราะเยาะตัวเอง พูดตรงๆว่า：“จากที่ฉันดูในตอนนั้น เธอก็เหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึกคนหนึ่ง ทุกคนก็นับถือเธอไปหมด ไม่งั้นตายศพจะไม่สวย----ฉันน่ะเป็นเพราะไม่ได้บอกเธอความลับของตระกูลหลิน เกือบโดนเธอตีให้ตายทั้งเป็น”

“ตอนนี้ล่ะ？”ซ่งหมิงเวยมองไปที่ถังเฉา ถามด้วยความแปลกใจ

ช่วงที่ผ่านมานั้น เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของถังเฉา หากคนที่อ่อนแอกว่าเล็กน้อย อาจถูกทารุณจนตายแต่แรกแล้ว แต่ถังเฉา----กลับพูดถึงช่วงเวลาที่มืดมนนั้นด้วยรอยยิ้ม แสดงให้เห็นชัดว่าเขาปลงแล้ว

ในโลกจะมีคนกี่คนที่จะสามารถเผชิญกับความกลัวภายในใจตรงๆอย่างนี้？

ซ่งหมิงเวยถามตัวเองมันทำไม่ได้หรอก

“ตอนนี้เหรอ？”ถังเฉาหัวเราะเล็กน้อย ตอบอย่างเย็นชาว่า：“ไม่กลัวตั้งนานละ”

“เธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน จะเผด็จการแค่ไหน ยังไงเขาก็เป็นคนคนหนึ่ง ขอแค่เป็นคน ก็ต้องมีจุดอ่อนอยู่แล้ว คนแค่มีจุดอ่อน ก็มีความเป็นไปได้ที่จะพ่ายแพ้ นี่คือธรรมชาติของคน”

“……”

ซ่งหมิงเวยมองถังเฉาด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง จากประสบการณ์ของเขา ต้องการที่จะเข้าใจคำพูดลึกซึ้งนี้ มันยังยากไปหน่อย

“คุณต้องเรียนรู้การเอาชนะ รอวันไหนที่จะต้องเผชิญหน้ากับซ่งหรูอี้ สามารถทำได้อย่างไร้กังวล คุณก็จะมีสิทธิ์และคุณสมบัติขั้นต้นที่จะแข่งกับเธอ”

จู่ๆถังเฉาก็หยุดเดิน พิงไปที่ขอบราวบันได มองไปที่พื้นผิวสีขาวและกว้างใหญ่ของแม่น้ำหมิงจู พูดอย่างเบาๆ

ซ่งหมิงเวยนิ่งไปสักพัก กล่าวว่า：“อันนี้มันยากมาก”

“ฉันรู้ว่ามันยากมาก ก็เป็นเพราะมันยาก ถึงต้องเอาชนะกับมัน ไม่อย่างนั้นคุณจะไปแทนที่เธอได้ยังไง？”

ถังเฉากล่าวอย่างใจเย็น：“หากคุณกลับตระกูลซ่งตอนนี้คงต้องรู้สึกกลัวมากแน่ แม้กระทั่งไม่กล้าสบสายตาของเธอ----เรื่องที่ฉันจะให้คุณทำอย่างแรก ก็คือกลับไปอย่างสง่าจริงใจ สารภาพกับเธอด้วยความซื่อสัตย์กับเรื่องที่ทำวันนี้”

“อะไรนะ？！”