เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 436

สิ่งที่โจวเหม่ยหยูนไม่ได้ค้นพบก็คือ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอล้วนอยู่ในสายตาของถังเฉาทั้งหมด

ถังเฉามองส่งเธอขึ้นรถคันหนึ่งไป แล้วยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา

หลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างหลังใบหน้าซีดเผือด

“ตามไป ผมอยากจะดูซิว่าเบื้องหลังของเธอยังมีใครอยู่”

ถังเฉายิ้มเย็นพูดกับเถี่ยเมี่ยนและหงโฝ

รถยนต์เหยียบมิดมาตลอดทาง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านใหญ่ตระกูลโจว

พอลงจากรถ โจวเหม่ยหยูนก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านตระกูลโจวทันที

“พ่อคะ รีบเปิดประตู หนูเอง!”

“ใครน่ะ? มาเสียดึกดื่น"

ด้านในมีผู้หญิงวัยกลางคนสวมชุดนอนคนหนึ่งเดินออกมา ก็คือโจวเสว่หลิน มารดาของโจวเฉินหยาว

“หา! ทำไมถึงเป็นเธอ?”

ตอนที่มองเห็นโจวเหม่ยหยูนที่มีสีหน้าจนตรอก ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงนั้น โจวเสว่หลินก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที

มือที่เดิมจะเปิดประตูก็เก็บกลับไปทันตา

“เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว แกยังจะมาบ้านตระกูลโจวอีกทำไม? คุณพ่อไม่ยอมรับแกเป็นลูกสาวของตระกูลโจวแล้ว!”

ในดวงตาของโจวเสว่หลินเต็มไปด้วยเจตนาร้าย นอกจากนี้แล้วยังมีความหวาดกลัวอยู่อย่างล้ำลึก

ตั้งแต่หลังจากเหตุการณ์การลอบสังหารหลินชิงเสว่ล้มเหลว จิตใจของคนทุกระดับชั้นในตระกูลโจวก็ตกอยู่ในสภาพหวาดผวามาโดยตลอด

อย่าว่าแต่โจวเสว่หลินที่ไม่มีตำแหน่งอะไรในบ้านตระกูลโจวเลย ต่อให้เป็นโจวฉวนกั๋วผู้นำของตระกูลโจวเองก็ต้องนอนด้วยความรู้สึกไม่ปลอดภัย

เพื่อที่จะป้องกันตัวเอง โจวฉวนกั๋วทำจนสุดทางอย่างซื่อตรง เขาขับไล่โจวเหม่ยหยูนออกจากตระกูลโจวเพียงฝ่ายเดียว เพียงแต่ว่าตัวโจวเหม่ยหยูนเองไม่ได้รู้เรื่องด้วย

หลังจากที่ได้รู้ข่าว โจวเหม่ยหยูนก็เหมือนไร้จิตวิญญาณอยู่นาน จากนั้นก็กรีดร้องราวกับเป็นโรคประสาท

“ไอ้แก่ คนที่ยุยงให้ฉันไปจ้างนักฆ่าก็คือแก คนที่ถีบหัวเรือส่งตอนเรื่องถูกเปิดโปงก็คือแก!”

จากนั้นเธอก็มองโจวเสว่หลินด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต “กลับไปบอกไอ้แก่นั่น รีบให้ฉันเข้าไป ไม่อย่างนั้นฉันจะซัดทอดพวกแกให้หมดทุกคน ให้ทุกคนรับโทษร่วมกันกับฉัน!”

โจวเสว่หลินตกใจจนหน้าซีด ใช้มือชี้ไปที่โจวเหม่ยหยูน พูดอะไรไม่ออก

“แก… ทำไมแกถึงโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้?”

โจวเหม่ยหยูนยิ้มเย็น “ฉันโหดเหี้ยม? ไม่ใช่ถูกพวกแกบังคับหรอกเหรอ ฉันคนเดียวหาเงินหนึ่งล้านมาไม่ได้หรอก โชคดีที่ได้พวกแกช่วยเหลือ ถึงได้จ้างนักฆ่าคนหนึ่งได้สำเร็จ”

ฟังมาจนถึงตรงนี้ โจวเสว่หลินไหนเลยจะกล้าลังเล รีบวิ่งกลับบ้านตระกูลโจว เรียกทุกคนออกมา

มองฉากนี้อยู่ไกล ๆ ถังเฉาที่อยู่ในรถก็ยิ้มด้วยสีหน้าเย็นชา

“ต่างจากที่ผมคิดไว้ไม่มาก เบื้องหลังของโจวเหม่ยหยูนเป็นตระกูลโจวจริง ๆ"

สีหน้าของหลินฉ่ายเวยก็ขาวซีดยิ่งขึ้น ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าถังเฉาตั้งใจปล่อยแม่ของเธอไป เพื่อที่จะจับกุมทั้งกระบวนการ

เถี่ยเมี่ยนเอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า “ต้องบุกเข้าไปฆ่าล้างตระกูลโจวไหมครับ?”

ถังเฉาส่ายศีรษะ “ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ดูต่อไป"

ทุกคนดูต่อ

เห็นโจวฉวนกั๋วเดินออกมาด้วยสีหน้าเขียวคล้ำ ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังเปิดประตูให้โจวเหม่ยหยูน

“เหอะ"

คนมากมายขนาดนี้กำลังจ้องเธอด้วยความเดือดดาล โจวเหม่ยหยูนจ้องกลับอย่างไม่ให้เห็นว่าตนด้อยกว่า เธอเดินเข้าไปในบ้านตระกูลโจวอย่างยิ่งใหญ่

เธอหิวจัดจริง ๆ ถูกขังอยู่ในโกดังนานขนาดนั้น ข้าวสักคำ น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้กิน พอเข้าไปในบ้านก็กินอย่างมูมมาม

พวกของโจวฉวนกั๋วกับโจวเสว่หลินก็มองอยู่ในสายตา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกคนมีลางสังหรณ์ว่าหายนะกำลังจะมาเยือน

โจวฉวนกั๋วพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “เหม่ยหยูน กินอิ่มหรือยัง? กินอิ่มแล้วก็รีบไปเสียเถอะ”

“ไป? ทำไมฉันต้องไป?”

โจวเหม่ยหยูนยิ้มเย็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันไม่เพียงแต่จะไม่ไป แต่ฉันยังจะอยู่ที่บ้านตระกูลโจวอีกด้วย พวกเราล้วนแต่เป็นญาติกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน ไม่ใช่หรือ?”

“ใครจะไปมีทุกข์ร่วมต้านกับแก?”

โจวเสว่หลินกรีดร้องหนึ่งที “ภัยที่แกหามาเอง อย่าให้มันมาถึงตระกูลโจว"

แกร็ก!