เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 451

“ทุกปีมีเด็กที่ถูกล่อลวงไปขายถึงสองแสนคน”

นี่เป็นตัวเลขอ้างอิงหนึ่งที่ถังเฉาได้เห็นมาเมื่อก่อน

ตั้งแต่เขาได้เลื่อนขั้นมาเป็นพ่อคน เขาก็หวงแหนถังเสี่ยวลี้เป็นอย่างยิ่ง กลัวว่าจะทำเธอหายไป

และการกระทำของผู้หญิงชุดขาวคนนี้ทำให้ถังเฉาไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้ไม่ได้

ใครก็ตามที่เป็นอันตรายต่อลูกและภรรยาของเขา เขาล้วนไม่ปล่อยเอาไว้

มีแค่แนวโน้มนิดเดียวก็ไม่อนุญาต!

ทว่าเทียบกับถังเฉาที่มีอารมณ์รุนแรงแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกลับเห็นได้ชัดว่าสงบนิ่งกว่ากันเยอะ

เธอส่ายศีรษะ “คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่มีความคิดใดใดที่ไม่เหมาะสมต่อลูกสาวของคุณ”

พลังบนร่างของถังเฉาระงับไปบ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังมองเธอด้วยความดุดัน

“แล้วทำไมคุณจะต้องเข้าใกล้ลูกสาวของผมด้วย?”

คำถามนี้กลับทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกอยู่ในความเงียบ

ถังเฉาเองก็ไม่พูดไม่จา ถือโอกาสพิจารณาหญิงสาว

เครื่องหน้าของเธอค่อนข้างดี นิสัยค่อนข้างเงียบสงบ เหมือนหินหยกก้อนหนึ่งที่ผ่านการเจียระไนโดยเหตุการณ์ต่าง ๆ

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เป็นภาพลวงตาหรือไม่ เขามีความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลามาจากบนตัวของเธออย่างคาดไม่ถึง ดูเหมือนว่าจะเคยรู้สึกจากใครบางคนมาก่อน

นี่จึงกำจัดความคิดเรื่องคนค้ามนุษย์ในใจของเขา

ผ่านไปเป็นเวลานาน เธอถอนหายใจเบา ๆ มองถังเฉาด้วยสายตาที่ซับซ้อนอยู่บ้าง

“เพื่อที่จะกำจัดความคิดที่ถูกครอบงำ ฉันจึงเลือกที่จะเข้าสู่ทางโลกอีกครั้ง"

ถังเฉาตะลึง “คุณเป็นแม่ชี?

ผู้หญิงชุดขาวยิ้มน้อย ๆ “ตัดเรื่องทางโลกไม่ได้ จนปัญญาจะปลงผม นั่นถือเป็นการไม่เคารพพระพุทธเจ้าเป็นอย่างยิ่ง”

พูดจบสองมือของเธอก็พนม โค้งตัวให้กับถังเฉาหนึ่งที จากนั้นก็จากไป

ถังเฉามองอย่างมึนงงอยู่ที่เดิม และถังเสี่ยวลี้ก็กลับมาด้วยมือคู่ที่เปื้อนทรายอยู่เต็มไปหมด

“ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้าน"

แป๊บเดียวถังเฉาก็ไม่ไปคิดเรื่องเธอแล้วพาถังเสี่ยวลี้กลับบ้าน

ตอนที่กลับถึงบ้าน หกโมงกว่าแล้วหลินชิงเสว่ยังไม่กลับมาบ้านเลย

อย่างไรก็ตาม ตอนที่เตรียมจะเปิดประตูนั้นเขาก็ตะลึงไป

เห็นเพียงที่ประตูมีผู้หญิงสวยเพียบพร้อมและสุภาพเยือกเย็นยืนอยู่คนหนึ่ง

ก็คือผู้หญิงชุดขาวที่ก่อนหน้านี้ถูกเขาเข้าใจผิดว่าเป็นคนค้ามนุษย์ที่หน้าโรงเรียนอนุบาลเมื่อก่อนหน้านี้

และครั้งนี้เธอมีนิสัยเฉพาะตัวมากกว่าเดิม ทั่วทั้งร่างมีกลิ่นอายของความอ่อนโยนดีงามเงียบสงบชนิดหนึ่ง

เธอยิ้มน้อย ๆ ให้กับถังเฉา ถือเป็นการทักทายอย่างหนึ่ง

“คุณมาอยู่ที่บ้านผมได้อย่างไรครับ? คุณเป็นใครกันแน่?”

พอคืนสติได้บนใบหน้าของถังเฉาก็เปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ

“คุณน้า!”

ถังเสี่ยวลี้ทักทายเธออย่างเบิกบานใจ

“เด็กดี”

ผู้หญิงชุดขาวยิ้มอย่างมีเมตตา จากนั้นก็มองไปยังถังเฉา ถอนหายใจเบา ๆ หนึ่งเฮือก “คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าลูกสาวของเธอจะโตขนาดนี้แล้ว”

“ตอนที่ฉันจากไปเธอตัวแค่นี้เอง”

ได้ยินอย่างนั้นหัวใจของถังเฉาก็เต้นอย่างรุนแรงอยู่พักหนึ่ง

ถ้าหากจะบอกว่าประโยคแรกเพียงแค่เพื่อให้ในใจของเขาเกิดความคาดเดาละก็ เช่นนั้นประโยคที่สองก็ยืนยันการคาดเดาของเขาแล้ว

อารมณ์บนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจริงจังทันที

“ท่านคือ... แม่ของชิงเสว่?”

ผู้หญิงชุดขาวไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มอยู่พักหนึ่ง นี่ยิ่งเป็นการยืนยันการคาดเดาของเขา

เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ครู่หนึ่งก็เปลี่ยนเป็นระมัดระวังตัวขึ้นมา มาอยู่ข้างกายของผู้หญิงคนนี้อย่างระมัดระวัง

ตีเขาให้ตายเขาก็ยังนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ถูกเขาเข้าใจผิดว่าเป็นคนค้ามนุษย์คนนี้จะเป็นหญิงงามที่ชื่อเสียงสั่นสะเทือนเยี่ยนจิงเมื่อยี่สิบปีก่อน

ความรู้สึกแรกของถังเฉาก็คือสั่นสะท้าน

สั่นสะท้านให้กับรูปโฉมและเสน่ห์ของเธอ

ถึงแม้ว่าหลินชิงเสว่จะเป็นสาวงาม แต่ไม่เหมือนกับเสน่ห์ของเธอโดยสิ้นเชิง

อายุของเธอก็ใกล้จะห้าสิบปีแล้ว แต่มองดูแล้วไม่ต่างกับอายุสามสิบกว่า ราวกับบำเพ็ญเพียรอมตะวิชาอย่างไรอย่างนั้น

ในมือกุมสร้อยประคำเส้นหนึ่ง ปากก็ท่องพระธรรมคัมภีร์ไม่หยุด ด้วยเหตุนี้จิตใจจึงมีสมาธิตั้งมั่น