เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 452

เพี๊ยะ!

นาทีนี้เสียงตบที่ดังกังวานดังขึ้น คล้ายกับหัวใจที่แหลกสลายดวงนั้น

ตอนที่เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน รูม่านตาของหลินชิงเสว่ก็หดลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงทันที

“โฮ...”

“ถังเสี่ยวลี้ก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างหนัก กอดขาของหลินชิงเสว่ไว้แน่น เอ่ยขอร้องว่า “คุณแม่อย่าตบคุณพ่อนะคะ”

ด้านหน้าของหลินชิงเสว่ ลั่วเย่นหัวยังคงยืนอยู่ดีดี แต่ตรงกลางของพวกเธอมีถังเฉาเพิ่มเข้ามา

เขาไม่หลบไม่หลีก รับฝ่ามือแทนลั่วเย่นหัวอย่างแข็งกระด้างไปหนึ่งที บนใบหน้าของเขาปวดแสบปวดร้อน แต่นาทีถัดมาเขากลับกอดหลินชิงเสว่เบา ๆ

ทันใดนั้น หลินชิงเสว่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาไหลพรากลงมา

“ทำไมคุณจะต้องแทรกเข้ามาด้วย ทำไมคุณต้องรับตบแทนเธอ? นี่มันไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับคุณเลย...”

หลินชิงเสว่แอบอิงอยู่ในอ้อมอกของถังเฉา น้ำตาเปียกชื้นเสื้อของเขาในพริบตา

“เสี่ยวลี้ไม่ร้องนะคะ พ่อไม่เป็นอะไรค่ะ”

ถังเฉาตบหลังของถังเสี่ยวลี้เบา ๆ หยอกล้อตลอดจนเธอหยุดร้องไห้แล้ว ตอนนี้ถึงได้เค้นรอยยิ้มออกมา ส่ายศีรษะให้กับหลินชิงเสว่

“คุณจะลงมือไม่ได้นะครับ ต่อให้เธอผิดไปแล้วก็ลงมือไม่ได้ เพราะว่าเธอคือแม่ของคุณ”

หลินชิงเสว่กัดริมฝีปากแน่น ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา แต่น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

“จากเธอไปเป็นความผิดของเธอ ไม่มาเยี่ยมเธอยี่สิบปีก็เป็นความผิดของเธอ แต่ว่านี่ไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ คุณโทษเธอได้ แต่จะปฏิเสธเธอไม่ได้นะครับ”

“และคุณก็จะอกตัญญูไม่ได้ ถ้าหากคุณมีความโกรธในใจ จะต้องหาที่ระบายให้ได้ละก็ ผมจะรับแทนเธอเอง”

ถังเฉามองหลินชิงเสว่ อารมณ์บนใบหน้าจริงจังตั้งใจ “ผมเองก็จากคุณไปห้าปี ทำให้พวกคุณแม่ลูกต้องแบกรับความเจ็บปวดรวดร้าวไปมากมาย”

หลินชิงเสว่ตกอยู่ในความเงียบอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะยังร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่อารมณ์ก็ไม่ได้พลุ่งพล่านเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”

ในตอนนี้เอง ถังเฉาเองก็มองลั่วเย่นหัวแวบหนึ่ง

และก็ไม่ได้รู้ว่าคำพูดพวกนี้สะเทือนในจิตใจของเธอ เบ้าตาของลั่วเย่นหัวแดงก่ำ สายตาที่มองไปยังถังเฉากับหลินชิงเสว่เต็มไปด้วยการโทษตัวเองด้วยความละอายใจ

พระธรรมคัมภีร์สามารถละจากรักโลภโกรธหลง แต่กลับไม่มีหนทางที่จะทำให้คนคนหนึ่งปล่อยวางรากเหง้าแห่งความรักได้อย่างแท้จริง

ก็เหมือนอย่างที่ลั่วเย่นหัวพูดไว้ก่อนหน้านี้ ตัดเรื่องทางโลกไม่ได้ จนปัญญาจะปลงผม

“ชิงเสว่ ลูกมีสามีที่ดีนะ”

เป็นเวลานาน ลั่วเย่นหัวมองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาที่ซับซ้อนพลางเอ่ยขึ้น

หลินชิงเสว่ไม่ขานรับ ปมในใจนี้ไม่ได้แก้ง่ายขนาดนั้น

อย่างไรก็ตามถังเฉากลับมองเห็นสิ่งอื่นจากในดวงตาของเธอ

นั่นคือความอิจฉา

หลินชิงเสว่ตอนนี้เหมือนกับเธอตอนยังสาวอย่างเต็มเปี่ยม

แต่เธอมีช่วงชีวิตแต่งงานที่ล้มเหลวเป็นอย่างยิ่ง หลินชิงเสว่กลับมีคนคนหนึ่งที่รักเธอและคิดเพื่อเธอเช่นนี้

คนที่น่ารังเกียจจะต้องมีส่วนที่น่าสงสาร

เธอทอดทิ้งหลินชิงเสว่มามากกว่ายี่สิบปีเต็ม ๆ ไหนเลยจะไม่เป็นเธอที่เป็นคนที่ล้มเหลวด้านความรัก?

ในตอนนี้ท้องฟ้าก็มีฝนตกปรอยลงมา

ถังเฉาถือโอกาสเอ่ยขึ้นว่า “ฝนตกแล้ว พวกเราเข้าบ้านกันเถอะครับ”

พูดจบก็เชิญลั่วเย่นหัวเข้าไป ในเวลาเดียวกันก็ลอบดูปฏิกิริยาของหลินชิงเสว่

ใบหน้าของหลินชิงเสว่ไร้ความรู้สึก เดินขึ้นชั้นบนไปเพียงลำพัง

เห็นฉากนี้แล้วถังเฉาก็ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เอ่ยกับลั่วเย่นหัวว่า “คุณป้าครับ ท่านมากะทันหันไปหน่อย ไม่ได้ให้เวลาชิงเสว่ได้เตรียมใจ ดังนั้นเธอถึงได้อารมณ์พลุ่งพล่านขนาดนี้...”

สายตาที่ลั่วเย่นหัวมองไปยังถังเฉาอ่อนโยนขึ้นไม่น้อย “รบกวนคุณด้วยจริง ๆ คุณยังเจ็บหน้าอยู่ไหม?”

ถังเฉายิ้ม “เจ็บแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”

หลังจากเข้าบ้านแล้ว ถังเฉาก็เข้าไปในห้องครัว

หลินชิงเสว่โมโหอยู่ที่ชั้นบนเพียงลำพัง หน้าที่สำคัญในการทำอาหารเย็นของคืนนี้ก็ตกอยู่ที่ถังเฉาแล้ว

ก่อนจะเข้าห้องครัว เขายังไม่ลืมที่จะฝากฝังถังเสี่ยวลี้ให้พูดคุยเป็นเพื่อนกับคุณยายให้ดีดี

ถังเสี่ยวลี้ก็ฉลาดเฉลียว ปีนขึ้นอยู่ข้าง ๆ ของลั่วเย่นหัว เอาอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งมาให้ลั่วเย่นหัว

ด้านในเป็นรูปของถังเฉากับหลินชิงเสว่ทั้งหมด เป็นรูปถ่ายของหลินชิงเสว่เสียส่วนใหญ่ ของถังเฉาถ่ายหลังจากเขากลับมา

เจ้าหนูน้อยชี้ที่รูปถ่ายแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกุ๊กกิ๊กน่ารักว่า “นี่คือคุณแม่ นี่คือคุณพ่อ...”

ลั่วเย่นหัวมองภาพถ่ายพวกนี้ด้วยความตั้งใจเป็นอย่างมาก มองไปมองมาดวงตาของเธอก็ชุ่มชื้น

มองเห็นฉากนี้แล้ว ถังเฉาก็ผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่งแล้วตั้งใจทำอาหาร