เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 453

การซักถามของหลินชิงเสว่ทำให้จังหวะการก้าวของลั่วเย่นหัวหยุดลง หันกลับมามองเธออย่างประหลาดใจ

บนใบหน้าของหลินชิงเสว่ยังคงมีความโกรธ แต่นอกจากความโกรธแล้วยังมีความรู้สึกอื่นเพิ่มขึ้นมาอีก

ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้อยู่อีกด้านหนึ่ง มองออกว่านี่คือความอาลัยอาวรณ์

คำพูดนั้นของถังเฉาโน้มน้าวใจของเธอ ไม่มีความรักแล้วความเกลียดจะมาจากไหน?

รักกับเกลียดเดิมก็แลกเปลี่ยนกันได้ตั้งแต่แรก

ลั่วเย่นหัวเงียบไปพักหนึ่ง มุมปากยิ้มด้วยความขมฝาด “ฉันในตอนนี้ยังมีคุณสมบัติจะเป็นแม่เธอได้อยู่ไหม?”

“ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีฉันก็ไม่มีสมรรถภาพในการให้กำเนิดบุตร เธอเป็นเพียงสิ่งที่ใช้ปิดบังความอัปยศที่ฉันไปแย่งชิงมาก็เท่านั้น”

“ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้!”

หลินชิงเสว่จ้องเธอเขม็ง “ในเมื่อคุณแย่งชิงฉันมาแล้ว ก็จะต้องพยายามรับผิดชอบหน้าที่แม่คนหนึ่งให้เต็มที่ เดินจากไปง่าย ๆ แบบนี้ คุณเป็นแม่ประสาอะไรกัน?”

ถังเฉาเองก็เดินหน้ามาหนึ่งก้าว ยิ้มให้กับลั่วเย่นหัวแล้วเอ่ยว่า “คุณป้าครับ ผมขอถามคำถามคุณเพียงข้อเดียว หนีไปอยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์มายี่สิบปี ท่านมีความเสียใจในภายหลังบ้างไหมครับ?”

เสียใจในภายหลังไหม?

ลั่วเย่นหัวเงียบ รอยยิ้มเจื่อน ๆ บนใบหน้ายิ่งชัดขึ้น

จะไม่เสียใจในภายหลังได้อย่างไร?

ยี่สิบปีมานี้ เธอแทบจะไม่เคยนอนหลับด้วยความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยแม้แต่ครั้งเดียว ตอนกลางวันยังสามารถอาศัยการเคาะปลาไม้สงบจิตใจได้ แต่พอถึงกลางคืน ความคิดถึงเป็นดั่งไฟที่แผดเผาเธอ

ถังเฉาจ้องมองเธอแล้วเอ่ยต่อไปว่า “ผมเปลี่ยนอีกคำถาม นับถือพุทธมายี่สิบปี ได้เข้าใจคำว่า ‘รัก’ อย่างทะลุปรุโปร่งไหมครับ? สามารถจะละจากเรื่องทางโลกได้จริงบ้างไหมครับ? คุณป้าไว้ผมยาว กล้าที่จะปลงผมออกทั้งหมดไหมครับ?”

สอบปากคำจิตใจติด ๆ กันสามคำถาม ถามจนลั่วเย่นหัวพูดไม่ออก สีหน้าไร้จิตวิญญาณ

ดวงตาทั้งคู่ของหลินชิงเสว่แดงก่ำ จ้องมองเธอนิ่ง ๆ

รอว่าเมื่อไหร่ที่ลั่วเย่นหัวจะสามารถจ้องมองดวงตาของเธอได้โดยไม่มีความละอายใจแม้แต่น้อย ความแค้นในใจของเธอก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ภายในความเงียบงัน สายตาของลั่วเย่นหัวทอดอยู่บนผมยาวราวกับน้ำตกของตัวเอง

ความกังวลนับไม่ถ้วนดุจดังเส้นผม เธอตัดใจทิ้งได้ไหม?

จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม?

ตัดทิ้งไปแล้วก็แสดงว่าเธอก้าวเข้าไปยังพุทธศาสนาแล้ว ไม่รับรู้เรื่องทางโลก

ผมยาวทั้งศีรษะของเธอ ไม่ใช่เพียงแค่เส้นผมยาว แต่ยังเป็นความยึดติดของเธอ

“แม้แต่ลูกสาวของตัวเองคุณก็ยังไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเยี่ยนจิงสถานที่ที่ทำให้คุณเสียใจ”

หลินชิงเสว่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “ฉันขอถามคุณเพียงครั้งเดียว สึกไม่สึก?”

“ถ้าหากว่าครั้งนี้คุณไปแล้ว ต่อไปพวกเราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกแล้วจริง ๆ!”

ลั่วเย่นหัวนิ่งไป มองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาไร้จิตวิญญาณ

บนใบหน้าของถังเฉามีรอยยิ้มฝืดเฝื่อน “คุณป้าครับ เมื่อห้าปีก่อนผมก็จากเธอไปเหมือนกันกับคุณ ความเจ็บปวดของคุณ ผมเข้าใจดี ดังนั้นผมจึงกลับมาแล้ว สละทุกสิ่งทุกอย่างมาอยู่ข้างกายเธอ รู้ทั้งรู้ว่าติดค้างเธอเอาไว้ ทำไมถึงไม่ชำระกันให้เสร็จสิ้นล่ะครับ ใช้บั้นปลายของชีวิตอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“ผมที่เดิมเป็นคนนอกคนหนึ่งก็ยังเป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่านที่เป็นแม่คนหนึ่ง”

ลั่วเย่นหัวมองอย่างเหม่อลอย ดวงตาแดงก่ำ

นาทีต่อมาในดวงตาของเธอก็มีน้ำตาเม็ดโตไหลออกมา

“ฉันสึก... ฉันสึก!”

เสียงของลั่วเย่นหัวมีความสะอึกสะอื้น ในที่สุดก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมา

มองดูฉากนี้แล้ว ในที่สุดถังเฉาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

หลินชิงเสว่มองอยู่นานด้วยดวงตาแดงก่ำ หมุนตัวอย่างกะทันหัน กลับห้องไป

ลั่วเย่นหัวยังคงน้ำตาไหล แต่ทว่ามุมปากของเธอกลับยกขึ้นน้อย ๆ นั่นเป็นรอยยิ้มหนึ่งที่ออกมาจากใจ

ถังเฉาเดินมายิ้มให้กับลั่วเย่นหัว “ยินดีต้อนรับกลับมาครับ คุณป้า”

บนใบหน้าของลั่วเย่นหัวเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ เดินไปอยู่ตรงหน้าของถังเฉา กอดถังเฉาเบา ๆ อยู่พักหนึ่ง

“ถังเฉา ขอบใจนายนะ!”

ลั่วเย่นหัวอาศัยอยู่บ้านของหลินชิงเสว่สองวัน ในสองวันนี้ถึงแม้ว่าหลินชิงเสว่จะยังไม่สนใจไยดีต่อลั่วเย่นหัว แต่ว่าท่าทีก็ดีขึ้นมากแล้ว

นี่ก็ยังพอนับได้ว่าเป็นความก้าวหน้าอย่างหนึ่ง

พรุ่งนี้ลั่วเย่นหัวก็จะกลับเยี่ยนจิงแล้ว

คืนวันเดียวกันนี้ถังเสี่ยวลี้หลับสนิทไปแล้ว ถังเฉายิ้มให้กับหลินชิงเสว่ “คุณป้าจะกลับบ้านแล้ว คุณไม่ไปส่งหน่อยหรือครับ?”

“ส่งอะไรคะ คุณไปส่งก็พอแล้วไม่ใช่หรือคะ?”

หลินชิงเสว่พูดอย่างสบาย ๆ หนึ่งประโยค “สองวันมานี้ฉันว่าเธอชอบคุณมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะคะ”

“ที่ไหนกัน...”